*αν με δεχτεις οπως ειμαι,θα ειμαι δικια σου για παντα*

αμνησια.
διακεκομμενη αμνησια.
περιεργο πραγμα ανθρωπε μου.
αν μας σκεφτουμε ολους στην ιδια κατασταση μετα απο ενα ατυχημα και να εχουμε αμνησια.
μεχρι ποιο σημειο λες να θυμομαστε?
θα σου πω εγω.
μεχρι τη στιγμη που αυτα που ζουμε να μη θελουμε να τα ξεχασουμε.
κι αυτο ξερεις γιατι?
γιατι ετσι ειναι αυτο που λενε ζωη.
η ζωη αρχιζει τη στιγμη που δε θες να ξεχνας.
που δεν πονας για τα συναισθηματα σου.
και που νιωθεις πως δεν ειναι ολα ματαια.

ενα πρωι,πολυ παλια,ξυπνησα και καταλαβα πως ειχα κανει ενα τρομερο λαθος.
επεμενα σε κατι που ειχε τελειωσει χρονια πριν.
κι αυτο γιατι?γιατι με ειχε ξεχασει και δεν ηθελα να το πιστεψω

λαθος μικρο μου πονυ

η ζωη ειναι οτι εγω νιωθω και οτι εγω οριζω ως αγαπη και καλοσυνη.γιατι για μενα,καλως ή κακως η ζωη ειναι αρικτα συνδεδεμενη με αγαπη και ομορφες στιγμες.
υπαρχουν ανθρωποι λιακαδες.κι αυτο ειναι ευτυχια

το χαρτι που εγραψα ποσο χαρουμενη με κανει,επρεπε να το κανω μαξιλαρι*

"οτι ειναι να χασεις το χεις χασει μωρο μου" ειπε στον καθρεφτη και ανοιξε το παραθυρο να φυγει ο εφιαλτης

μισουσε τους εφιαλτες της.
ειχαν γινει μπλουζακι υπνου πια

δε φοβαμαι να φοβαμαι.να πεφτω να τραμπαλιζομαι/φοβαμαι να μη νιωθω/μη μου το κανεις αυτο

κατσε εδω ή φυγε.
μα επεστρεφε να δεις αν χρειαζεται καμια αλλαγη η λαμπα απο τουτο το χαμογελο στον καθρεφτη

οι στιγμες που σκεφτεσαι ποσο τυχερος εισαι που τις ζεις ειναι ενα τεραστιο χαζαπλαστ.μαγικο ομως.γιατι δεν ειναι οτι θεραπευει μονο.σε κανει καλυτερο ανθρωπο

κι ετσι αυριο οσα συννεφα κι αν εχει ο ουρανος εγω μπορω να σου εγγυηθω πως

οι μερες μου ειναι ατρομητες και καινουργιες
και ολα οσα ονειρευομαι δε θα τα βαζω πια στις τσεπες.
θα δεις

μαζι

ανοιξα τα ματια μου και δεν φοβομουν.
νομιζα πως εβλεπα ονειρο,τελικα ηταν χαμογελο

δεν μιλας πολυ ε?

ολο τρομαγμενη
φοβισμενη ξυπναω.
τα ανειπωτα φοβαμαι.
αυτα που δεν αποτυπωνονται ουτε σε λεξεις ουτε σε νοτες ουτε σε εικονες.
αυτα φοβαμαι.
τα σημαδια δε  τα φοβαμαι.
απλα δε τα βλεπω πλεον.
μονο τα νιωθω

καποια στιγμη θα σταματησω να σκεφτομαι και θα γινω η θαλασσα που παντα ηθελα.

μιλαω μονη μου.
περπαταω και μιλαω μονη μου
εχω αυτον τον πονο αλλα πια ειμαι καλυτερα.
ενας κυκλος εκλεισε.
κι ετσι κι αλλιως κι αλλιωτικος κι αυτος.
να ειμαστε καλα.
ευχη*

"δεν προκειται να τελειώσει ποτε, δεν προκειται να γινει ποτε"
ειπε στο τηλέφωνο και κοιταξε το παραθυρο.
η αντανάκλαση της επιβεβαίωσε οσα ηξερε.
ειχε μεγαλωσει μεσα στην αρνηση, και τωρα ειχε γινει χειορτερη απο αυτη