medium sub

κι οσα δεν εφτασες τα φορασ στο λαιμο σου κρεμασταρια.

και ζωγραφιζεις κυκλουσ και γραμμες ακαθοριστες.

και παλι κοιμασαι αλλοκοτες ωρες.

και θες να ουρλιαξεις.

η απλα να τον δεις,να ξερεις πως ειναι εκει.

να καταλαβει τις σιωπες σου.

καποτε ηταν ενα κοριτσι που χαμογελουσε με αμφιβολια.ετσι της ειχαν πει.

κι αυτο συνεχισε να χαμογελα αμφιβολα

και να στριμωχνει τις σκεψεις του σε ολεσ τις σκοτεινες γωνιες του κελιου

που με τοσο κοπο ειχε χτισει

φοβοταν λενε,να ανοιξει το παραθυρο.
γιατι που 8α ειχε να κρυψει τα ονειρα του,μεσα σε τοσο φως