Δευτέρα, Οκτωβρίου 21, 2013

*αν με δεχτεις οπως ειμαι,θα ειμαι δικια σου για παντα*

αμνησια.
διακεκομμενη αμνησια.
περιεργο πραγμα ανθρωπε μου.
αν μας σκεφτουμε ολους στην ιδια κατασταση μετα απο ενα ατυχημα και να εχουμε αμνησια.
μεχρι ποιο σημειο λες να θυμομαστε?
θα σου πω εγω.
μεχρι τη στιγμη που αυτα που ζουμε να μη θελουμε να τα ξεχασουμε.
κι αυτο ξερεις γιατι?
γιατι ετσι ειναι αυτο που λενε ζωη.
η ζωη αρχιζει τη στιγμη που δε θες να ξεχνας.
που δεν πονας για τα συναισθηματα σου.
και που νιωθεις πως δεν ειναι ολα ματαια.

ενα πρωι,πολυ παλια,ξυπνησα και καταλαβα πως ειχα κανει ενα τρομερο λαθος.
επεμενα σε κατι που ειχε τελειωσει χρονια πριν.
κι αυτο γιατι?γιατι με ειχε ξεχασει και δεν ηθελα να το πιστεψω

λαθος μικρο μου πονυ

η ζωη ειναι οτι εγω νιωθω και οτι εγω οριζω ως αγαπη και καλοσυνη.γιατι για μενα,καλως ή κακως η ζωη ειναι αρικτα συνδεδεμενη με αγαπη και ομορφες στιγμες.
υπαρχουν ανθρωποι λιακαδες.κι αυτο ειναι ευτυχια