Παρασκευή, Ιουνίου 25, 2010

ταξιδι μου θυμισου,μη φυγεις,να φυγουμε μαζι

αν δεν το ζεις δεν ξερεις.

ειναι πολλα που δεν ξερεις.

δεν ξερω αν με ξερεις.

αλλα και παλι ολο αλλαζω.

κι εσυ αλλαζεις.

κι οτι ειναι γυρω μας ολο αλλαζει.και φωναζει.

και παντα γυρναω στη φουρτουνα .

κανεις δε μενει στασιμος ξερεις

ουτε καν αυτοι που θελουν με πεισμα.

εγω ταξιδι αναζητω.το μονο πεισμα μου.
και χρωματα και στιγμες ανακατεμενα κι αποτυπωμενα καπου.

δεν ξερω γιατι το εχω αυτο τοσο εντονα.
αν μπορουσα να εχω ενα κατι απο ολα οσα ζουμε.

σαν αποδειξη ονειρου.σαν αποδειξη πως συνεβη.πως υπαρχει πως υπαρχεις κι εισαι εδω.

ποιος χρειαζεται αποδειξεις?

μη γελας,ολοι μας.ολο και πιο πολυ.σαν εμμονη εχει γινει.

οσες φορες και να σου πω πως νιωθω δεν φτανει.
σαν φωτια με καιει

καιγεται η θαλασσα?και καιει

ολο μεσα μου γυριζει και σκορπαει το μυαλο μου.
αυτο που μας κραταει και μας κανει αυτο που ειμαστε,μεσα μας....ειναι τα ονειρα που εγιναν αληθεια.ειναι οι προσδοκιες που τις βλεπεις να προχωρουν διπλα μας.ειναι τα μικρα πραγματα που δινουν μεγαλα χαμογελα.μυστικα μονο για οσους τα ζουν.
οταν ενα πρωι αυτη η δροσια μπηκε μεσα μας και ξυπνησε το ειναι μας και γιναμε κουβερτα σε ολα οσα δεν ξερει κανεις για τον αλλο.
οταν πανω σε ενα μηχανακι κλειναμε τα ματια λες και δε μας ενοιαζε η επομενη στιγμη.

με τον πληθυντικο εννοω τον καθενα απο εμας.εσενα εμενα εκεινον η εκεινη.

στον ενικο μπορω να πω,ειμαι καλα εδω.
δεν θελω να φυγω.
θελω να φυγω με εσενα.

Πέμπτη, Ιουνίου 10, 2010

last night

radio saved my life

Τετάρτη, Ιουνίου 09, 2010

blink and watch again.carefully.

do u want this reduction on your bill maam?
*sorry mate but am full of reductions lately.

εγω μπλε κι εσυ πρασινο η μηπως το αναποδο δε θυμαμαι πια.εγω ξερω.επελεξα να μη θυμαμαι μπλε η πρασινο

δεν μπορω να κοιμηθω.
δεν μπορω να σηκωθω απο το κρεβατι το πρωι.
ουτε να περπατησω.παραπαταω πολλες φορες.
χανομαι μπροστα απο την οθονη και ταξιδευω,χωρις αποσκευες και γυρναω κενη οπως πηγα.
μεχρι και η δουλεια μου παιζει μαζι μου το ιδιο παιχνιδι με σενα.
σημερα ελεγα ευχαριστα νεα.αυριο θα λεω δυσαρεστα και σκληρα.μεθαυριο θα τα ζω.και τα 2?
πιανω τον εαυτο μου να λεει πως φταινε ολοι.
εγω φταιω που αποκοιμιεμαι με το αγαπημενο μου ραδιοφωνο και τα γραμματα σου.
γιατι μονο εκει ειναι που εισαι μονος και δεν σε πιεζει κανεις.οταν γραφεις.γιατι μονο εκει ακουω τραγουδια που εχουν κατι απο σενα.
η πρωτη φωτογραφια που μου τραβηξες,το πρωτο μας φιλι,το πρωτο μας κολλημα,το χαμογελο σου οταν το τραγουδας εκεινο,τις κυριακες,το χαμογελο πριν ακομα ανοιξω τα ματια μου,το μου λειπεις σε στιχους που χτυπανε βαθεια.
φοβαμαι ναι.
ειναι ενα τραγουδι που δεν παιζει ουτε σε αυτο ουτε σε κανενα ραδιοφωνο.το κλιπ του εχει εμας.ειναι εμεις και ολα αυτα σε ενα.δεν εχει ιδιους στιχους ποτε.ολο αλλαζουν.
και σ'αγαπω για ολες τις αγκαλιες που με εκαναν να μη φοβαμαι.και σε ευχαριστω για ολα τα χαδια που με τον τροπο σου με εκαναν να νιωθω εγω.
δεν ειναι ο πονος ποτε η συνειδητοποιηση της ελλειψης.
ειναι οι ανασες που δεν μπορεις να ολοκληρωσεις,ειναι αυτο το κατι που κανει την καθημερινοτητα να μοιαζει αντι για γκρι πολυχρωμη.ειναι ολο αυτο το μεγαλο τιποτα που σε πιανει απο το λαιμο και σε σερνει.
και κανεις οτιδηποτε μπορεις να του ξεφυγεις.
μα ξερεις κατι,κανενος συμβουλες και κανενα γιατροσοφι δε βοηθαει.
ελα να μου πεις σε 10 χρονια,ομορφα λογια.
θα χω γερασει και θα ειμαι γκρι.
και οσα χρωματα κι αν μου πεταξεις κανενα δε θα με αγγιζει.
γιατι χρωματιζομαστε απο αυτους που μας αγγιζουν.
οταν δεν επιλεγουμε τις πληγες μας,τοτε μοιαζει ακατορθωτο να κλεισουν.θελουμε τα σημαδια να τα δειχνουμε περηφανα.γιατι αυτα ειναι αποκτηματα κι οχι λαθη η σωστα.

δεν ξερω πως το εκανες.αλλα εχεις κανει 2 κινησεις ματ.κι εγω σκακι δεν ξερω ουτε καταλαβαινω.πες μου πες μου τι χρωμα να διαλεξω χωρις εσενα μακρυα απο σενα μαζι με σενα αφου εσυ εισαι το χρωμα μου .
κι εγω?
δεν υπαρχει εγω