ναπολεων λεει

Εἶμαι τόσο κουρασμένος ἀπ᾿ τὰ λόγια τὰ ῾πωμένα
κι ἀπ᾿ τὰ λόγια ποὺ θὰ ποῦμε κι ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους κι ἀπὸ μένα
κι ἀπ᾿ τὸ κάλεσμα τοῦ στίχου, μὲ τὸ μάταιο λυρισμό,
ποὺ ἡ ψυχή μου δὲν ἐλπίζει, παρὰ μόνο στὸ Λιμάνι
καὶ στὸ σάλπισμα τῆς Μοίρας, ποὺ μιὰ μέρα θὰ σημάνει
τὸν αἰώνιο Γυρισμό!
Τότε μόνο, λυτρωμένος ἀπ᾿ τῆς γῆς τὴν ἱστορία,
μέσ᾿ στῶν κόσμων καὶ τῶν ἄστρων τὴν ἀτέρμονη πορεία,
φῶς ἀνέσπερο, χυμένο σὲ μιὰν ἔξαλλη στροφή,
τὸ Τραγούδι τὸ Μεγάλο, ποὺ ποτὲ δὲν ἔχω γράψει,
τὸ στερνό μου τὸ Τραγούδι, σὰ μιὰ δόξα ποὺ θ᾿ ἀνάψει,
τότε μόνο θὰ γραφεῖ!

ετσι λεει δηλαδη κι ο λαπαθιωτης κι εγω συφωνω.
συφωνω οταν κοιμασαι διπλα μου και σε σκεπαζω και ξεσκεπαζεσαι και ξανα και ξανα.και ζουμε σε μια λουπα και δε ξερω αν ειναι ονειρο ή αληθεια.και λιγη σημασια εχει αν ενιωσες την αγκαλια.γιατι αν το ενιωσες εκει ησουν
κι εγω καλα 

μημου

-να σε κερασω κατι
-ευχαριστω για το γερασμα

να ερθεις ομως καποια στιγμη γιατι ποσες ανασες να εχω πια κρατημενες σ αυτες τις τσεπες*

κι ετσι οι μερες κυλουν.
κι οταν γερασω θα εχω ξεκουραστει ηδη απ οσα αναπαντεχα δεν εζησα

ενα παγωτο με 2 μπαλες οχι παρακαλω.ναι για τον ιπποποταμο μου

θα ηθελα να ηξερα ποσο χρονο κραταει μεσα σου το οχι μεχρι να το πεις
αν ανθιζει
αν εχει βγαλει ριζες μεσα σου
αν το ταιζεις με ολα τα ναι που λες απο κοινωνικο πρεπει
ειναι μια ωρα περιπου και κατι που εκανα μια ερωτηση
περιμενω ενα ακομη οχι
καθολου αναπαντεχο
αυτα που ξερεις τα χεις ταισει στα τερατα σου και τα χαιδευεις κατω απο το κρεβατι οπως κρεμεται το χερι σου σαν αποκοιμιεται 
δεν ξερω να εκφραζομαι
ουτε να γραφω
δε με αφορα
θα ηθελα αλλα απο την αλλη επιτιδευμενα δεν εχουν την ιδια αξια
γιατι οσα σκεφτεσαι εχουν μεσα σου μια καποια αξια
οπως κι αυτα που νιωθεις και τα αλλα εκεινα που ζεις
υπαρχουν ανθρωποι που δεν εμαθαν ποτε οτι οταν τους γνωρισα δεν ηθελα να ακουω αλλα λογια
υποθετω οτι ετσι πρεπει να ειναι.
να λες παμε μια βολτα?
κι οχι να λες ας παμε μια βολτα με το αυτοκινητο ή μηπως με τη  μηχανη να φαμε παγωτο και να σου δωσω την ευκαιρια της ζωης σου να με ερωτευτεις αλλα οχι τωρα που σε βλεπω και στο φως χεστο γιατι υπαρχει κι εκεινη εκει που με γλυκοκοιτα και μου πε κι ο μπαμπης καλο μωρο και στυλ και πηδημα και παιχνιδακι
χεσε με ρε δικε μου.
ειμαι κουρασμενη
παιζουμε παιχνιδια ολη μερα στο γραφειο
εχουμε ενα αορατο μπαλακι απο μολυβι με καρφια στολισμενο
εγω βεβαια δε το ξερα ετσι μπηκα με αυτοματο καλεσμα /χωσιμο
οι αλλοι  φορουνε γαντια σαν αυτα του μικυ μαους
ναι μαρεσουν τα παιχνιδια
αλλα εκεινα τα αθωα
τωρα το κατσε μου μη μου κατσεις να τα ριξω και στην παραδιπλα οταν δε κοιτας δε το θελω
ποτε δε το ηθελα
το βαριεμαι
και δεν ειναι καν παιχνιδι ρε
οι γυναικες ειναι τοσο χαζες που ακομα και το μυαλο που πρεπει να τους γαμισεις πρεπει να το κανεις με τροπο με το γαντακι
σημερα ο μηνας εχει 9
το 9 μου αρεσει
το αγαπω
καποτε χοροπηδουσα ντροπαλη σε χωραφια με κουλουρες απο αχυρο-χορτα ξανθα πως το λενε
το 2009
καποτε ειχα εναν πριγκιπα που μου χε κατσει στο λαιμο
καλο παιδι το ειχα αγαπησει μεχρι που ενα βραδυ το 9 που κρατουσε με πιεσε πολυ στο λαιμο και πονουσα τρεις μερες
τρεις μερες .τρια χρονια τρεις στιγμες ειναι ολα κι ολα οσα θυμαται ενα χρυσοψαρο
ποσα βοτσαλα εξαλλου να βαλεις σε μια γυαλα ?
απολα οσα λεω εσυ ενα να κρατησεις
οσα αγαπησα πολυ ηταν τα απλα
τα οχι να μην τα μοιραζεις ξεδιαντροπα εκει που τα αντεχουν
θα γεμισει κανας ανθρωπος οχι και θα μετατραπει σε βομβα
κι οι βομβες πια αγκαλιαζουν
κι οι αγκαλιες ειναι τοσο αδικο να σε σκοτωνουν αντι να σε σκανε απο ανιδιοτελη αγαπη

καποτε ειχα γνωρισει εναν υπεροχο τζιτζικα , με εκανε να ειμαι περηφανη που θελω παντα να γινω καλυτερη
καλυτερη εγω
οχι καλυτερη που θα ηθελες εσυ για εγω


 

αμετοχα τα ματια μου σημερα
αρνουνται να φορεσουν γυαλια
τι εχεις
τιποτα δεν εχω
ειμαι καλα
το μεγαλυτερο μου ψεμα
ολοδικο μου
κι ενα εισιτηριο δεν βρηκα να με παρει μακρυα απο δω
εστω τα ματια μου τους ειπα
εστω αυτα
ας πανε καπου
μα οχι
σιγα μη με αφηναν
με εχουν δεσει εδω
κι εγω δεν αντιδρω
μονο που δε θελω να τους βλεπω πια
αρνουνται και τα ματια μου
να μαθεις
κι εσυ κι εσυ κι εσυ
μα πρωτα εγω