"δεν προκειται να τελειώσει ποτε, δεν προκειται να γινει ποτε"
ειπε στο τηλέφωνο και κοιταξε το παραθυρο.
η αντανάκλαση της επιβεβαίωσε οσα ηξερε.
ειχε μεγαλωσει μεσα στην αρνηση, και τωρα ειχε γινει χειορτερη απο αυτη

περπατας.
πεφτεις.
απο τη μια στιγμη στην αλλη.
ε να σε βοηθησω?
σου λεει ενα χερι.
ωχ εσυ εισαι?
εγω ναι
μεγαλωσαμε ε?
μεγαλωσαμε ναι.εγω ακομα πεφτω βεβαια αλλα ναι.
ολα καλα ρε.να ειμαστε καλα.
να ειμαστε

δυο ανασες το εισητηριο

αγαπη μου?
θα ηθελα ενα μπαλονι.
ενα μπαλονι να με παρει απο δω.
να το φτιαξω με οσες ανασες μου απεμειναν και να με παρει απο δενα μπαλονι θα θελα να μοιαζει με εσενα.
σαν τις αγκαλιες εκεινες που δε χορτασα ποτε.
σαν τα ματια σου που χιλια δυο ταξιδια εκανα για να τα αντικρυζω μονο.
σαν ολα οσα δεν καταλαβες ποτε.
μπαλονι ή θαυμα τελικά?

φανάρια

σκέφτομαι. μονο σκέφτομαι.
στα φαναρια φοβαμαι πως θα γερασω.
εχω πολλα αγχη ξερεις.
σαν να κανω πρόλογο νιωθω.
φοβαμαι ποκυ πια.
δεν κοιμαμαι καλα.
δεν θυμαμαι καλα.
μονο θυμαμαι πως οσα ομορφα νιωσαμε και ζησαμε τα εχεις αφησει σε μιαν ακρη.καπως ετσι αισθανονται και τα βιβλια μου.
κι ο εαυτός μου.
σε μιαν ακρη.
ξυπνα μια μερα και μιλα.
αρχισε να μιλας.
οτι ειναι να χασεις το χεις χασει μωρο μου

κρυωνω
ισως κρυωσα τις προαλλες που βγηκα με εκεινη την μπλουζα εξω
την ειδα παλι σημερα
ανοιξε τα ματια της
πηρε αγκαλια το μαξιλαρι
-δεν ξερω γιατι αγκαλιαζει τοσο σφιχτα το μαξιλαρι τα πρωινα-

που εισαι

δε με ρωτησε ποτε

μονη μου τα λεγα

ε και τι εγινε 

τωρα δε μιλαω λεει

τι να σου πω

ουτε εσυ ρωτας 

ενταξει δικαιο

ο καθενας στην ησυχια του

κι ετσι?

κι ετσι περπαταμε σε προβλητες 

και δε καρδιοχτυπαμε οπως παλια

παμε στα σιγουρα 

οχι γιατι φοβομαστε το αγνωστο οχι

αυτο αποζητουμε

αλλα πηγαινουμε στα σιγουρα για να ξορκισουμε τους φοβους

εγω δε μπορω να φωναξω

ετσι ηξερα απο παντα.

δεν θυμαμαι ποιος μου εμαθε να μη φωναζω.

παντως οταν φωναξα εχασα εναν ανθρωπο απο τα ματια μου