Το μονόγραμμα - Οδυσσέας Ελύτης

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές Της παλάμης, η μοίρα, σαν κλειδούχος Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο καιρός

Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω Να μπαίνω σαν πανσέληνος

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ αλλού φερμένο Δεν τ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ ακούς Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ ακούς Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ ακούς Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ ακούς Μαχαίρι Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ ακούς Ειμ εγώ, μ ακούς Σ αγαπώ, μ ακούς

Πουθενά δεν πάω, μ ακούς
Η κανείς η κι οι δυο μαζί, μ ακούς

Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει - ακούς; Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει - ακούς; Ειμ εγώ που φωνάζω κι ειμ εγώ που κλαίω, μ ακούς Σ αγαπώ, σ αγαπώ, μ ακούς....

(απόσπασμα)