run as if....u run out of time

τρεξε,γελα,περπατα κι αφησε μια πεταλουδα να σε ακουμπησει.....

ενας αγωνας ταχυτητας με ομορφες στιγμες...

πες μου εσυ ποσο καλυτερα μπορεις να ζησεις τις ιδιες στιγμες

i still believe in happy endings....*

danteles plastikes se patwmata gyalina

το να γραψεις κατι πολιτικο ή αντιστασιακοαναρχοαυτονομο αυτες τις μερες ειναι σαν το μαυρο για τους μεταλαδες.με συγχωρειτε δε θα παρω.φυσικα δεν απεχω.απλα τα σημαντικα και η ιεραρχια των πραγματων στο μυαλο μου,δεν εχει τα πολιτικα σε πρωτο πλανο.
τα σημαντικα για μας,μοιαζουν να ειναι τα ιδια οπως καθε μερα.μεχρι που γινεται η μεγαλη αλλαγη,ενα βιαιο ξυπνημα στον καθημερινο σου ληθαργο.τοτε τα βλεπεις ολα λιγο αλλιως.τοτε εκτιμας τα μικρα.που παντα παρατηρουσες κι αγαπουσες.ποσο μαλλον τωρα.
τοσο διαφορετικοι κι ολοι ιδιοι.ο καθενας με τον τροπο του,με το περπατημα του.
αρκετες φορες προσπαθω να μπω στα κεφαλια των αλλων να δω τι σκεφτονται,γιατι και πως.οχι επειδη ειμαι περιεργη μα κυριως επειδη η παρατηρηση των αλλων,κατα καποιο περιεργο λογο,με κανει να σκεφτομαι τα δικα μου καθημερινα αλλιως.
ξεμεινα απο παρομοιωσεις και στιχακια με αστερια.ακομα τα βλεπω,ακομα τα σκεφτομαι,κτλ κτλ.
αλλα ειπαμε.ειναι θεμα προτεραιοτητων.
μα ακομα κι ετσι....ειμαι ευτυχισμενη.και ειναι ομορφα εδω.κι ας πεφτω.για μας ειναι τα δυσκολα:)

changes

οτι ειναι να γραψεις

νομιζω πως ηρθe η ωρα.

τι σημασια εχει

γερασαμε πριν την ωρα μας και αυτο το κακο το καναμε εμεις στον εαυτο μας.

οτι ειναι να γραφτει ας γραφτει.

οτι ειναι να πεις να το πεις.

γιατι αυριο θα χουν αλλαξει.

μυαλα και δεδομενα

kathfores

θα σου πω κατι

κι εσυ αν θες κανε πως δεν ακους.

κοιταω τα αστερια καθε βραδυ με γουρλωμενα ματια.

ψαχνω να βρω τα πυροτεχνηματα που πηγαν.

το χαμογελο στη φωνη σου.

το αυθορμητο στη συμπεριφορα σου.

μεγαλωσαμε?

ποτε προλαβαμε?

και μενα γιατι δε με ενημερωσε κανεις?

εγω παντα θα κανω κουνιες.

παντα θα βλεπω ψαρτοον τα πρωινα.

και παντα θα ψαχνω τις κρυμμενες εικονες στα συννεφα.

κι εσυ αν θες,μη με κοιτας στα ματια.

πως να σε αναγκασω.

αφου κουβαρια γιναμε που ξεφυγαν στο δρομο.

closed

εκλεισα τα παντα.
μαζεψα τη βαλιτσα μου κι εβαλα τα αγαπημενα μου παπουτσια.
εκλεισα την πορτα πισω.
καινουργιες αρχες.αραχνιασμενη τελη.
κι αυτοι που με ψαχνουν θα με βρουν.
οπως με βρισκουν παντα.
σε μια ματια.
σε μια αγκαλια.
σε μια απουσια.
ετσι αρχιζουν οι κρυες εποχες.
τα ποδια μου κρυωνουν.
καποιος με σκεπασε σαν αποκοιμηθηκα.
επισης σημερα με ξυπνησαν οι αχτιδες του ηλιου.
γνωριμα προσωπα...να δουμε που μπορουμε να φτασουμε,μαζι?
παλιο συναιςθημα ξεχασμενο.
ποτε θα κανεις μια φορα κατι για σενα?ουρλιαζε χτες.
ολα στην ωρα τους.....για την ωρα κατακλιζομαι απο το φθινοπορο που ερχεται βιαστικο.
και δε μου λες.....ποιος ανεμος θα ξεμπερδεψει τα δικα μου δεσμα?
πως θα μπλεχτουν τα κουβαρια απο πολυχρωμα χαμογελα?
8α δεις τι σου χω για μετα....