ξυπνα,χιονισαμε

ειμαι εδω παλι.

σαν εναν επισκεπτη εποχης.

οσο ασπροι κι αν ειναι οι τοιχοι τα παραθυρα ξεχωριζουν.

τα ματια του λαμπουν σα γυαλινες σπανιες μαυρες χαντρες.
απο τη μια λες,θελω να παρω φορα και να βουτηξω στο ασπρο σου.
κι απο την αλλη λες,η παγωνια ειναι οτι σε γοητευει πιο πολυ,μαζι με τα λιμανια.
ισως.ορκους δε μπορεις να παρεις για τετοια πραγματα.
μα ξερεις,το χρειαζομουν αυτο.το ασπρο.
της ηρεμιας.
της αποσυνδεσης.
της παγωνιας.

κι ολα αυτα εγω.ενας ανθρωπος απο χαρτι.