λαβ εκσεπσιονελ

ξερω πως θα γυρισει

και μια μερα μοναξιας θα ρθει παλι να μιλησει για σημαντικα κι ασημαντα

για επικοινωνιες και λαθη

για τα 'δε γινονται' και 'ετσι μαθαμε να μεγαλωνουμε'

κι ομως ειναι φριχτο

να βαζεις τον αλλο σε μια καρεκλα αναμονης

μεχρις οτου βρεις συναισθηματικο κενο η βραδυ μελαγχολικο

για να του πεις 'περαστε κυριε,για λιγο ομως,μονο οσο αντεξω η για τωρα,που το χρειαζομαι αυτο που χεις για μενα'

και μετα?

μετα παλι εξω απο τον τοιχο μου κατσε,να κοπανας το κεφαλι σου,να σε τρωνε ορνια κι κουφιες στιγμες

οχι ρε φιλε,οχι παλι,οχι ξανα,οχι τωρα τουλαχιστον.

ειμαστε πληρεις.