Μάρω

πιο δυνατη μου αναμνηση ηταν οταν με εβγαζε στη βεραντα και με κρατουσε στα χερια της για να δω το ρολοι της ΔΕΗ.δεν εφτανα αλλιως να το δω.ουτε ακομα κι οταν σηκωνομουν στις μυτες.οταν περνουσε το κοκκινο σημαδακι ως εκ θαυματος περνουσε και το τρενο απο τις γραμμες,λιγα μετρα πιο κατω απο το σπιτι. κι αυτο το τουτ τουυυυτ και ο συγχρονισμος με το σημαδακι,μου μοιαζε με θαυμα.ακομα μοιαζει.

φυσικα ηξερε ποτε περνουσε το τρενο.εγω παλι οχι.το τρενο για μενα ακομα περναει οταν περναει και το κοκκινο σημαδι στη μεταλλικη ροδελα του ρολογιου.

και τα κουλουρακια,κι οι χυλοπιτες,και οι κοτες,και τα γατια,κι αυτο το μαλωμα το πιο σκληρο απ'ολα...με τα ματια.και τοσα πολλα τοσα.κι ολα δικα σου.

-οταν σε βλεπω εκει,τρελαινομαι.χανω τη γη κατω απο τα ποδια μου.δε μπορω να το ξεπερασω. -

*κι υπαρχει μια φορα που ερχεται μια σωτηρια αγκαλια και δεν πεφτεις.



μου λειπεις.μου λειπουν τοσα.οσα εχουν αλλαξει κι αλλα τοσα.

δεν εχω δυναμη να ανεβω τα σκαλια να φτασω στο ρολοι πια.

ειναι το μερος,ειναι μυρωδιες,ειναι οι δρομοι,ειναι εικονες,ειναι ο ηλιος που μοιαζει διαφορετικα να με καιει καθε φορα που ειμαι εκει.

ειναι και το ευχαριστω που ισως δεν θα ακουστει τοσο βαρυ οσο πρεπει ποτε.ουτε σε σενα.ουτε στο βαθυτερο δωρο που ελαβα ποτε.εκεινη η βολτα κι εκεινη η στιγμη.

οτι πιο δικο μας ειναι οσα νιωθουμε,νιωσαμε και ζουμε.ολα τα αλλα φευγουν στον αερα και στο χρονο.