*κοκκἰ

ενα κοκκινο μπαλονι...

ενα ξεφουσκωμενο κοκκινο μπαλονι σημερα.

το ειχα δεσει στο χερι μου κι αυτο ολο μεγαλωνε.
με μια ροζ κορδελα.

ολα αρχισαν καπως ετσι...

ξυπνησα ενα πρωι και φυσουσα ξεφυσουσα και δεν ηξερα γιατι.
μαζι με τον αερα φευγαν και οι σκεψεις μου και τις εβλεπα να πετανε αριστεροδεξια και τσουπ εξω απο το παραθυρο.

μεχρι που μια μερα με ρωτησε καποιος...

-τι σκεφτεσαι?
και δεν ηξερα να του πω.δηλαδη ηξερα.αλλα μολις ανοιγα το στομα μου να τα πω χαρτι και καλαμαρι αυτα ετρεχαν και δεν τα προλαβαινα.

στην αρχη δε με ενοιαζε και πολυ.μετα ομως ηθελα να λεω οσα ονειρευομαι,οσα θεωρω σημαντικα,οσα κρυβω μεσα μου σε εκεινο το μικρο πολυχρωμο κουτακι.
κι αποφασισα να κανω την χαρη και σους δυο μας.και σε αυτα και σε μενα.

τα πολυτιμα μας,τα εχουμε για λιγους.ετσι τα φυσηξα μεσα σε ενα μπαλονι.
κοκκινο.να φαινεται αλλα να μην βλεπεις μεσα αμα δε θελω.

"αν δεν αγαπας,αν δεν χαμογελας δεν θα το βλεπεις"

ειπα στον φανταστικο οποιονδηποτε την ωρα που το εδενα στο χερι μου.

παντα οταν παιρνουμε μεγαλες αποφασεις μιλαμε στον υποθετικοφανταστικο οποιονδηποτε.

λαθος σωστο δεν ξερω,ξερω οτι το κανουμε..

θα μου πεις,γιατι ροζ κορδελα.γιατι αν την εδενα κι αυτη με τα αθωα μου μαγια,θα ηταν διαφανη.κι ισως μια μερα το μυστικο μου το ξεχνουσα κι εγω!

οι καιροι ειναι περιεργοι και με εχω πιασει φορες να μην χαμογελαω.αρα δεν επαιρνα τοσο μεγαλο ρισκο!
οσο για την αγαπη....ειναι θεμα του καθενος.ολοι εχουμε σε καμια τσεπη ψιχουλα,σε καμια τσαντα απο τις πολλες μας οι γυναικες,κατω απο το μαξιλαρι μας αφηνουμε λιγη πριν κοιμηθουμε να μας αγκαλιαζει τα ονειρα...κι αλλοι παλι στα παπουτσια...να πατανε γερα στη γη!


κι ετσι περπατουσα,και λιγοι εβλεπαν το μπαλονι που ειχα δεμενο στο χερι μου.αυτοι που επρεπε δηλαδη!

μεχρι που μια μερα αρχισαν ολοι τις ερωτησεις,και σκεφτηκα δε θα το ξεχασω με το να μην βλεπω την κορδελιτσα!
αυτη τη σιγουρια που εχουμε παντα οταν ειμαστε χαρουμενοι...

και το ξεχασα...και αυτο περιπλανιοταν πανω απο το κεφαλι μου κι εγινε ενα με μενα.
αλλες φορες μεγαλωνε,αλλες φορες γελουσε κι αλλες παλι κατεβαινε μεχρι το στηθος μου και με πιεζε.

το ειχα ξεχασει.ενα βραδυ το ειχα δει πανω απο το κεφαλι μου και πιασαμε κουβεντα,ειχε παρει το σχημα μιας καρδουλας κι ολο ελεγε αστεια και γελουσε.
μα το επομενο πρωι το ξεχασα.παλι.

και σημερα εκει που περπατουσα ηρθε και με σκουντηξε.ξεφουσκωτο και στεναχωρημενο.

-δε θελω αλλο να πεταω εκει ψηλα

-μα γιατι?επειδη σε ξεχασα?

-οχι οχι,συμβαινουν αυτα.για αλλο λογο.

-τοτε γιατι,πες μου!δεν ειναι ωραιο να εισαι ελευθερος?

-μερικα πραγματα δεν εχουν το νοημα που θα θελαμε ξερεις,θελουν ειδικες συνθηκες.
να πως να στο πω...δεν ξερω....αν ειχες μια ζακετα με ενα κουμπι και εκανε μια μερα κρυο.και το κουμπι κρυωνε και δεν ερχοταν μαζι με την ζακετα στη βολτα σου,οτι και να κανες με ξεκουμπωτη ζακετα θα κρυωνες!

-χαχαχα μα εχει ζεστη δε με νοιαζουν οι ζακετες!

-μια αγκαλια αδεια και μιση ομως,ειναι απλως 2 χερια που καθονται σαν χαζα.


αυριο μολις ξυπνησω,θα το βαλω εκει που θελει,μα θα το γεμισω χαμογελα κι αγαπη για να φαινεται,να μη μενει μονο του πια.αφου αλλιως κανεις δεν το βλεπει τελικα...