χαοτικ

περπαταω σε ολους τους δρομους και τους αδειους τοιχους σκεφτομαι να γραψω κατι αντι να αρχισω να φωναζω.

ειναι αυτες οι φορες που νομιζεις πως θες να ουρλιαξεις μονο και μονο για να εκτονωσεις το μεσα σου που βραζει.

ποναει ρε φιλε.τη βλεπω στη γωνια να καθεται παρεα με τα συντριμμια και να μην ξερει τι να κανει.

μην πεις ας προσεχε.κανενας αμα ηξερε να προσεχει η πιο ειναι το σωστο δε θα εκανε το λαθος σαυτα τα θεματα.

μπουρδες.και καλικατζουρες παντου.δε μπορει,θα φανερωθουν ολα μια μερα

και τα χαμογελα και οι λεξεις μεχρι κι εσυ.ισως

akou,prosekse.dwse xrono

ειχε αρχισει να βραδυαζει πιο γρηγορα...
θυμοταν ακομα την πρωτη τους βολτα...
θυμοταν ακομα το τελευταιο τους φιλι...

ειναι πολλα που δεν ηξερε,ειναι πολλα που δεν ειχαν ζησει ακομα.
γι'αυτο ξεχναν ευκολα οι ανθρωποι.γιατι δεν αφησαν ποτε τον εαυτο τους να ζησει το κατι ακομα,το λιγο παραπανω.
μερικες φορες φταιει που η επικοινωνια ειναι τοσο ευκολη.αν δεν ειχαμε ολα αυτα που θεωρουμε δεδομενα κι ευκολα ισως ακουγαμε πιο προσεκτικα τις επιθυμιες,τα κρυφα χαμογελα,τις αναγκες ο ενας του αλλου.

την βλεπω μερες τωρα να γυρναει βουβη περα δωθε με ενα βλεμμα που ταξιδευει περα απο τους τοιχους,περα απο το χρονο.
μονο ποτε ποτε με τρομαζει οταν σφιγγει τις γροθιες της και με κοιταει εντονα

δεν ξερω τι θελει να μου πει,απο μικρη αναρωτιουνται ολοι τι γινεται μεσα της.
ειμαι σιγουρη ομως πως οταν σφιγγει ετσι τις γροθιες της λεει:

ζωη θα σε νικησω



και ξερεις κατι?θα τα καταφερει