να μην ξερεις αν μιλας σε τηλεφωνητη η στο κενο.να χουν κοψει τα καλωδια και να μην μπορεις ουτε να κρεμαστεις.ωραια

-δεν θελω αλλο να σε προστατευω,δεν θελω αλλο να ειμαι εδω.δεν
δεν μου κανεις πια.δεν μου εκανες ποτε.αλλα σου ελεγα.δεν
δεν ημουν εγω ηταν αλλος που εμοιαζε με μενα.δεν
δεν ενιωσα.δεν
δεν ηταν ομορφα.δεν
δεν μπορει.δεν
δεν ειναι αληθεια.δεν
δεν εισαι εδω πια.δεν
δεν εισαι γενικως.δεν.γενικος.ειδικως πως μπορεσες.και μετα δεν.
τα παραμυθια δεν ειναι ψεμματα.δεν νιωθουν ψεμματα οταν τα ζεις.δεν
δεν σε νοιαζει.δεν
απουσιες.
χτυπανε μολις ανοιξεισ τα ματια σου και λιγο πριν κοιμηθεις.αν μπορεσεις.γιατι εγω δεν.
κι αμα δεν...δεν
.....υπηρξαμε??

εχεις αποδειξεις?τις χρειαζονται στον παραδεισο.
και καποιοι αλλοι για να ζησουν.να προχωρησουν.με καρδια κι οχι τρεμαμενη και φοβισμενη ψυχη.οχι με αμφιβολιες αν ηταν εκει,αν υπηρξε κανεις,η κατι απο ολα αυτα.ποσο αδικο.ποσο.να μην εισαι εκει ακομα και στο να υποστηριξεις την απουσια.την ελλειψη.το φευγιο.ποναει.σε σπαει στα δυο.
σε γεμιζει με ανασες κομμενες και με ματια θολα.υγρα.καθρεφτες που σπανε ολες τις στιγμες μεσα σου και σε τρυπανε.σε ματωνουν.κι εσυ απραγος.παγωμενος.