9 φορες το 9 πριν μ αρνηθεις για παντα

θελω να σου γραψω τοσα πολλα μα αντ αυτου δε γραφω τιποτα.
εδω γιατι τα στυλο εχουν παρει φωτια.
το ποτε ισχυει τοσο οσο και το παντα
οι στιγμες ειναι ο μεγαλυτερος θησαυρος που κουβαλαει ο καθενας.
αλλες κακες αλλες καλες
οι απολογισμοι εχω αποφασισει πως δεν μου πανε.
οχι τιποτα αλλο αλλα ποσες στιγμες χανεις απλα βαζωντας σε ζυγαρια πραγματα που εχουν περασει??

γεμισα κι αδειασα.
δεν μοιραζομαι-δεν μοιραζεται

απλα ελα
τα γοβακια δεν μου κανουν και τα αλογα δεν μας πιανουν πια

κρασι κοκκινο να ταιριαζει με τα ματια σου

γιατι δεν νιωθω την ανασα σου πλαι μου
παλι μου να με νανουριζει
τα χερια μας να μπλεκονται
τα βηματα μας να στοιχιζονται
να τρεχουμε χωρις να σκονταφτουμε
πολλες φορες δε μεβλεπες που ετρεχα κι εφευγα πιο περα απο τον οριζοντα
μα τουλαχιστον δε μου κοβες τη θεα

βιαστηκες να σωσεις και πνιγηκαμε
στις φωτιες ο καμμενος ποσο να καει

ξεχναμε κι ευκολα οταν μας σκαει η μοναξια
που οσες και να σαγκαλιασουν καμια δε 8α γινει κουβερτα να σε σκεπασει
να σκεπαστει θα θελει η ιδια
στην ψευδαισθηση του προχωρω και του ξεχνω πολλα θυσιαζονται

σε οσα ζεις μονο εκπτωσεις δεν γινονται
αναζητας παντα αυτο που δεν ηρθε και χανεις οτι σε καλει να ζησεις
μη ρωτας τι ειναι πιο σωστο πιο σοφο πιο λογικο
μονο η καρδια ξερει να ορμηνευει που να παν τα συννεφα
δεν χρειαζεται να ζουμε με αυτα
στο τελος παιρνουν τη θεση στο χρονο και στα εντος
κουραστηκες απο φοβους και δειγματα
δεν κουραστηκες ομως ακομα να πολεμας τα ομορφα
γιατι ποτε δε θα μαθω
ισως συνηθεια
ισως το ειναι που δεν μπορεις να αποφυγεις

τι δεν εννοειται
οι αγκαλιες που τρεχουμε στα σκοταδια να βρουμε
συνειδητα η μη
μα φτανουμε απεξω και δεν χτυπαμε πορτα
μα τα κεφαλια μας στον τοιχο
κι αυτο γιατι αυτο τον πονο τον ξερουμε
και το ρισκο ειμαστε μικροι για να το παρουμε

συνηθισα να φοβαμαι πως θα φυγεις
εσυ μεμαθες
μα δε με εμαθες πως ειναι να σε νιωθω να μενεις
δε μεμαθες πως ειναι να μην μαζευεις οτι μου δινεις

κι αν δε μαθω δε πειραζει

θα σκονταψω και θα νιωσω παλι ζωντανος

να χεις το νου σου στα καλα και τον δρομο που σε περιμενει να τον περπατησεις και τον αερα να τον βαλεις στα πανια σου δωρο
να χεις στο νου τον θησαυρο που εχεις κι ας μην ξερεις τι να τον κανεις
παρα μονο αστον στο σεντουκι να λαμπυριζει και να δινει φως στα ματια σου

καληνυχτα αστερι να μου γνεφεις που πας.....

αυτο που δεν λες στον εαυτο σου ειναι αυτο που θες πιο πολυ

κανενας πονος δεν περιγραφεται.
ο ανειπωτος δεν αντεχεται.

επεσα ενα βραδυ σαν αστερι


παλι?

και παλι.
σε κανενα κουτι λογικης δε μπορω να τετραγωνιστω

.δεν ειναι οτι δεν προσπαθησα


μην υψωνεσαι μπροστα μου σαν τοιχος ᾱφου απο πετρα δεν εισαι

έννοια μου

κι αν καπου μ ανταμωσεις κανα βραδυ

μην πεις μην κλαις μην πινεις

εμενα τ ονειρο με μισησε

κι εσυ τη πορτα κλεινεις

στη φουρτουνα μαγκα μου δε βρηκα ενα ψεγαδι

μη φοβηθεις μη φευγεις μη λυπασαι

εσυ μονο να χαιρεσαι που στην καρδια πλανασαι

cold came as u wished or not yet?

when a snowflake falls.u'll forget me.

guess......i ve got a handful of snow....*

η μοίρα κάθε Σταχτοπούτας να φεύγει δώδεκα παρά

δεν μαθαινεται το παθος.
δεν μπορεις να περιγραψεις αυτο που σε καιει.
εχουμε βαλει προγραμμα και μ αυτο προχωραμε.
μη με ρωτας πολλα.μου λενε συνεχεια να παψω να σκεφτομαι.
τα βραδυα οταν δε βλεπει κανεις-ζω.
μονο εγω ξερω.κι εσυ ξερεις.μαζι το εχουμε δει το ονειρο.
απλα δε μαθαινεται.δεν περιοριζεται.
δημιουργουμε ψευτικες φυλακες στον εαυτο μας για να πνιγομαστε και να φευγουμε μακρυα.
εμεις το κανουμε.δε φταιει κανεις αλλος.
ειναι το μεγαλυτερο λαθος μας.
η αληθεια ειναι πως ή το γοβακι χαθηκε ή τα ποδια μας τρεχουν.
καταρα μοιαζει να ξερεις αυτο που λυτρωνει το ειναι σου σε καταδικαζει σε συμπεριφορες αλλοκοτες,ξενες.να βλεπεις τον εαυτο σου να γινεται αλλος.
ετσι ειμαστε φτιαγμενοι.
"....

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή

εχω ρίξει μες στ'απατα μιαν ηχώ

να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό

και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο......"