δεν μαθαινεται το παθος.
δεν μπορεις να περιγραψεις αυτο που σε καιει.
εχουμε βαλει προγραμμα και μ αυτο προχωραμε.
μη με ρωτας πολλα.μου λενε συνεχεια να παψω να σκεφτομαι.
τα βραδυα οταν δε βλεπει κανεις-ζω.
μονο εγω ξερω.κι εσυ ξερεις.μαζι το εχουμε δει το ονειρο.
απλα δε μαθαινεται.δεν περιοριζεται.
δημιουργουμε ψευτικες φυλακες στον εαυτο μας για να πνιγομαστε και να φευγουμε μακρυα.
εμεις το κανουμε.δε φταιει κανεις αλλος.
ειναι το μεγαλυτερο λαθος μας.
η αληθεια ειναι πως ή το γοβακι χαθηκε ή τα ποδια μας τρεχουν.
καταρα μοιαζει να ξερεις αυτο που λυτρωνει το ειναι σου σε καταδικαζει σε συμπεριφορες αλλοκοτες,ξενες.να βλεπεις τον εαυτο σου να γινεται αλλος.
ετσι ειμαστε φτιαγμενοι.
"....
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
εχω ρίξει μες στ'απατα μιαν ηχώ
να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο......"
