αναφερομαι συνεχεια σε σενα.
δεν εχεις προσωπο
δεν εχεις ονομα.
μα κι οταν εχεις.
λιγη σημασια εχει.
γιατι τη σημασια την δινουν οι ανθρωποι στο ειναι μας.
στο χαμογελο και την ηρεμια που εχουμε σαν ξυπναμε.
μερικες φορες μ αγγιζεις
αλλες με πονας
αλλες νομιζω πως ζω το πιο μεγαλο δραμα
γεμισαμε απο λογια και βλεμματα να μας στοιχειωνουν?
μου φτανει που οτι ζω απο τοτε που με θυμαμαι το ζω με ολο μου το ειναι
δοκιμαζω φουστανια
εγω το παιδι με τα πληγιασμενα γονατα
κι ακου
ακου,μου πανε.
γινονται και τα ασχημοπαπα να νιωθουν κυκνοι αν αγαπανε
γιατι η ζωη ειναι το μεσα μας.
αυτο ειναι.
κι εγω επιλεγω να του βαζω φιογκους.
εσυ?εσυ αγαπησες ποτε?
