*αν με δεχτεις οπως ειμαι,θα ειμαι δικια σου για παντα*

αμνησια.
διακεκομμενη αμνησια.
περιεργο πραγμα ανθρωπε μου.
αν μας σκεφτουμε ολους στην ιδια κατασταση μετα απο ενα ατυχημα και να εχουμε αμνησια.
μεχρι ποιο σημειο λες να θυμομαστε?
θα σου πω εγω.
μεχρι τη στιγμη που αυτα που ζουμε να μη θελουμε να τα ξεχασουμε.
κι αυτο ξερεις γιατι?
γιατι ετσι ειναι αυτο που λενε ζωη.
η ζωη αρχιζει τη στιγμη που δε θες να ξεχνας.
που δεν πονας για τα συναισθηματα σου.
και που νιωθεις πως δεν ειναι ολα ματαια.

ενα πρωι,πολυ παλια,ξυπνησα και καταλαβα πως ειχα κανει ενα τρομερο λαθος.
επεμενα σε κατι που ειχε τελειωσει χρονια πριν.
κι αυτο γιατι?γιατι με ειχε ξεχασει και δεν ηθελα να το πιστεψω

λαθος μικρο μου πονυ

η ζωη ειναι οτι εγω νιωθω και οτι εγω οριζω ως αγαπη και καλοσυνη.γιατι για μενα,καλως ή κακως η ζωη ειναι αρικτα συνδεδεμενη με αγαπη και ομορφες στιγμες.
υπαρχουν ανθρωποι λιακαδες.κι αυτο ειναι ευτυχια

το χαρτι που εγραψα ποσο χαρουμενη με κανει,επρεπε να το κανω μαξιλαρι*

"οτι ειναι να χασεις το χεις χασει μωρο μου" ειπε στον καθρεφτη και ανοιξε το παραθυρο να φυγει ο εφιαλτης

μισουσε τους εφιαλτες της.
ειχαν γινει μπλουζακι υπνου πια

δε φοβαμαι να φοβαμαι.να πεφτω να τραμπαλιζομαι/φοβαμαι να μη νιωθω/μη μου το κανεις αυτο

κατσε εδω ή φυγε.
μα επεστρεφε να δεις αν χρειαζεται καμια αλλαγη η λαμπα απο τουτο το χαμογελο στον καθρεφτη

οι στιγμες που σκεφτεσαι ποσο τυχερος εισαι που τις ζεις ειναι ενα τεραστιο χαζαπλαστ.μαγικο ομως.γιατι δεν ειναι οτι θεραπευει μονο.σε κανει καλυτερο ανθρωπο

κι ετσι αυριο οσα συννεφα κι αν εχει ο ουρανος εγω μπορω να σου εγγυηθω πως

οι μερες μου ειναι ατρομητες και καινουργιες
και ολα οσα ονειρευομαι δε θα τα βαζω πια στις τσεπες.
θα δεις

μαζι

ανοιξα τα ματια μου και δεν φοβομουν.
νομιζα πως εβλεπα ονειρο,τελικα ηταν χαμογελο

δεν μιλας πολυ ε?

ολο τρομαγμενη
φοβισμενη ξυπναω.
τα ανειπωτα φοβαμαι.
αυτα που δεν αποτυπωνονται ουτε σε λεξεις ουτε σε νοτες ουτε σε εικονες.
αυτα φοβαμαι.
τα σημαδια δε  τα φοβαμαι.
απλα δε τα βλεπω πλεον.
μονο τα νιωθω

καποια στιγμη θα σταματησω να σκεφτομαι και θα γινω η θαλασσα που παντα ηθελα.

μιλαω μονη μου.
περπαταω και μιλαω μονη μου
εχω αυτον τον πονο αλλα πια ειμαι καλυτερα.
ενας κυκλος εκλεισε.
κι ετσι κι αλλιως κι αλλιωτικος κι αυτος.
να ειμαστε καλα.
ευχη*

"δεν προκειται να τελειώσει ποτε, δεν προκειται να γινει ποτε"
ειπε στο τηλέφωνο και κοιταξε το παραθυρο.
η αντανάκλαση της επιβεβαίωσε οσα ηξερε.
ειχε μεγαλωσει μεσα στην αρνηση, και τωρα ειχε γινει χειορτερη απο αυτη

περπατας.
πεφτεις.
απο τη μια στιγμη στην αλλη.
ε να σε βοηθησω?
σου λεει ενα χερι.
ωχ εσυ εισαι?
εγω ναι
μεγαλωσαμε ε?
μεγαλωσαμε ναι.εγω ακομα πεφτω βεβαια αλλα ναι.
ολα καλα ρε.να ειμαστε καλα.
να ειμαστε

δυο ανασες το εισητηριο

αγαπη μου?
θα ηθελα ενα μπαλονι.
ενα μπαλονι να με παρει απο δω.
να το φτιαξω με οσες ανασες μου απεμειναν και να με παρει απο δενα μπαλονι θα θελα να μοιαζει με εσενα.
σαν τις αγκαλιες εκεινες που δε χορτασα ποτε.
σαν τα ματια σου που χιλια δυο ταξιδια εκανα για να τα αντικρυζω μονο.
σαν ολα οσα δεν καταλαβες ποτε.
μπαλονι ή θαυμα τελικά?

φανάρια

σκέφτομαι. μονο σκέφτομαι.
στα φαναρια φοβαμαι πως θα γερασω.
εχω πολλα αγχη ξερεις.
σαν να κανω πρόλογο νιωθω.
φοβαμαι ποκυ πια.
δεν κοιμαμαι καλα.
δεν θυμαμαι καλα.
μονο θυμαμαι πως οσα ομορφα νιωσαμε και ζησαμε τα εχεις αφησει σε μιαν ακρη.καπως ετσι αισθανονται και τα βιβλια μου.
κι ο εαυτός μου.
σε μιαν ακρη.
ξυπνα μια μερα και μιλα.
αρχισε να μιλας.
οτι ειναι να χασεις το χεις χασει μωρο μου

κρυωνω
ισως κρυωσα τις προαλλες που βγηκα με εκεινη την μπλουζα εξω
την ειδα παλι σημερα
ανοιξε τα ματια της
πηρε αγκαλια το μαξιλαρι
-δεν ξερω γιατι αγκαλιαζει τοσο σφιχτα το μαξιλαρι τα πρωινα-

που εισαι

δε με ρωτησε ποτε

μονη μου τα λεγα

ε και τι εγινε 

τωρα δε μιλαω λεει

τι να σου πω

ουτε εσυ ρωτας 

ενταξει δικαιο

ο καθενας στην ησυχια του

κι ετσι?

κι ετσι περπαταμε σε προβλητες 

και δε καρδιοχτυπαμε οπως παλια

παμε στα σιγουρα 

οχι γιατι φοβομαστε το αγνωστο οχι

αυτο αποζητουμε

αλλα πηγαινουμε στα σιγουρα για να ξορκισουμε τους φοβους

εγω δε μπορω να φωναξω

ετσι ηξερα απο παντα.

δεν θυμαμαι ποιος μου εμαθε να μη φωναζω.

παντως οταν φωναξα εχασα εναν ανθρωπο απο τα ματια μου

ο κυριος καποτε

καποτε
με ρωτουσαν τι μουσικη ακουω
και δεν ηξερα τι να πω
μετα μεγαλωσα
κι οτι απαντηση και να δωσω μου φαινεται χαζη
καποτε ελεγα εγω θα σου πω τραγουδι να ακουσεις
τωρα μου τραγουδαω γιατι την εχω ακουσει

μπορει καποιος να μου δωσει ενα δανεικο κεφαλι?
εστω και κουφιο?

ακου

έχω έναν πόνο εδώ, είπε.
και έδειξε ένα σημείο στο χάρτη

την κοιταξε περιεργα

"πας καλα?"
οχι παντα,δηλαδη προσπαθω να πηγαινω.αλλα το καλο που σου θελω ειναι να καταλαβεις.
το καλα ειναι απο μονο του περιεργο.
τι θα πει καλα?
εμενα ο χαρτης ειναι σαν φωτογραφια του παιδοτοπου που μου εχουν ταξει .
ναι ενταψει δεν ειμαστε παιδια πια.
ναι καταλαβαινω
καταλαβαινω πως εγω δεν ειμαι εδω πια
δεν ειμαι εγω πια

ξερεις απογυμνωνεσαι και λες κοιτα πως ειμαι
κι ο αλλος παει και κοιταει τον τοιχο
σου λεει "ναι καταλαβαινω" κι ειναι σαν να λες και λεει "τον καφε μου τον πινω σκετο γιατι το μπεζ δεν μου αρεσει σαν χρωμα"
και καπως ετσι
σε βλεπει ο σακης και σου λεει ρε χριστινιω τι εχεις ρε εισαι καλα?
τα ματια σου δεν ειναι οπως παλια

και λες καλα ειμαι μωρε ειμαι καλα
σευχαριστω που ρωτας

κι εκει
εκει καταλαβαινεις πως κανεις δε το λεει πια
και πως εισαι περιεργη οντως

θελω να φυγω
δεν μπορω να στο πω αλλη μια φορα

να εισαι ευγενικο παιδι και να πινουμε στην υγεια μας