απλωνουμε

αντιηρωες.
παιδια με μολυβια.
οχι μηχανικα μα ξυλινα.
με λερωμενα χερια και μουτζουρες απο δω κι απο κει στα χαρτια τους.
με οθονες που αναβοσβηνουν για καρδιες.
γιατι τις καρδιες τους τις εβαλαν στο κατω κατω συρταρι τους.
τους εκαναν να τις κρυψουν.
πως να αρχισεις να μιλας για χιονι οταν οι αλλοι πιστευουν στον θεο πρεπει?
κουλουριασμενα στη γωνια μας μενουμε και απλωνουμε στους τοιχους τα ονειρα μας.