mz

οι ωρες μας λιγες.
παντα ηταν λιγες.
τοσο λιγες κοντα στο τιποτα.
στην εφηβεια ουρλιαζα στη μουρη σου επειδη μπορουσα.
η απλα σε αγνοουσα.
κι εσυ νομιζες πως κατι εχω.
τιποτα.αν αναρωτιεσαι ακομα.
και τωρα?
τωρα προσπαθω να κρεμαστω απο χαμογελα.
να κλειστω στη ζεστασια που εχω ξεχασει πως ειναι.
ποσο αξιοθρηνητο μοιαζει.
τοσες ελειψεις μαζεμενες.
γιατι να τις κρατας σφιχτα απο το χερι.
ποτε μου δεν καταλαβα.

αλλα περναν και φευγουν.ευτυχως χτυπουν την πορτα μας για λιγο.