κι ηταν τοσο απλο

τα λιμανια μας τα διαλεγουμε εμεις.

συνηθιζω να σκεφτομαι.

εχει ζεστη.πολυ.

μα εχει και ζεστασια.αληφεια.

κοιταζω τον οριζοντα και ειναι ακομα ροζ.

αυτο που ακομα δεν εχει γινει μωβ ακομα και μετα γαλαζιο(που σἀρεσει) και μετα μπλε σκουρο.και μετα νυχτα καληνυχτα κι ονειρα μας γλυκα.

σημερα ο γειτονας με τα ωραια νυχτολουλουδα στον κηπο και τις πολλες γλαστρες στη βεραντα βγηκε εκτος οριων και φωναζε.σημερα το πρωι δεν ηταν καλη μερα.σαν να ηταν η μερα της φωνης.

μα ακομα κι ετσι οι τσεπες μου δεν ειναι αδειανες.μετα απο πολυ καιρο.πολυ πολυ καιρο,το συναισθημα της καταψυξης με αφησε και πηγε διακοπες.ετσι νιωθω.κι αφου τα λογια μου τα περνει το αερακι δε φοβαμαι πια.

εξαλλου μετα απο καιρο δεν ειμαι με αδειες τσεπες.....

πως το ελεγε εκεινο το τραγουδι??αν μ αγαπουσες λιγο δε θα ηταν ασπρομαυρη η ζωη??

πες μου τι ειναι αυτο που βλεπεις οταν κοιτας τον οριζοντα,κι αν γελας οταν περπατας.....κι εγω θα σου δωσω ολουσ τουσ θησαυρους.

μολις τους βρω:)