grafta gia na mhn se fane,ftwxokalybaki end of story

home is where the heart is.

is?

οταν εισαι μικρος,σπιτι σου ειναι εκει που τρως,εκει που κοιμασαι,εκει που παιζεις,εκει που αγαπας κι εκει που σ'αγαπανε.

δεν εχεις αλλο προορισμο εκτος απο το σπιτι σου.

οσο μεγαλωνεις,πλαθεις ονειρα εξω απο αυτους τους τοιχους.
κι αλλες φορες δινεις ταχα μου τα παντα για να φυγεις απο το σπιτι.

οταν λοιπον παιρνεις αποφαση να σταθεις στα ποδια σου,φευγεις.
φευγεις??

εφυγα.
και μ εψαχνες και δε με βρηκες.
μα με βρηκα εγω.κατι βραδυα.αχ οχι παλι αστο.

το χεις παρει αποφαση κι αν κοιταξει κανεις τα ματια σου,τιποτα δε σε σταματα!
δρομο παιρνεις,δρομο αφηνεις.και φτανεις στη δικη σου ακρη του ουρανου.
ειναι η στιγμη που κοιτας τον ωκεανο και λες μεσα σου.δε με νοιαζει ποιος ειναι διπλα μου ουτε πως εφτασα ως εδω.μα αυτο το ταξιδι ηταν δικο μου κι εφτασα ως την ακρη του ουρανου μου.να κοιτω αυτα τα κυματα.
κι ο θησαυρος?

α μας συγχωρειτε,περαστε απο δευτερα!δωσαμε και κλεισαμε.

ανθρακας ο θησαυρος?

μα γυρισα με χερια αδειανα.

ανθρακας λοιπον?

οχι.καλυτερος ανθρωπος εγω.πιο γεματος και πιο αδειος.πιο υποψιασμενος και πιο αθωος.
πιο ονειροπολος και πιο ρεαλιστης.

κι αν αναρωτιεσαι για το θησαυρο μου,κοιτα στην τσεπη μου.
σκουπιδακια θα χει μεσα σε ολα τα αλλα.
ειναι οτι απεμεινε.κι ακομα κι απο τη λαθος σοκολατα που φαγαμε,μας εμεινε η γλυκα.

γλυκα μου δικια μου.δικα μου και τα λαθη.δικα μου τα σωστα.

α ναι ξεχασα.και λαθος δρομο να παρεις,δε μαλωνεις με τον εαυτο σου,μονο οταν πας στο μερος που αποκαλεις σπιτι.
σπιτι ΜΟΥ
ειναι σαν μια σταση λεωφορειου οταν τρεχεις να προστατευτεις απο τη βροχη.
βλακα,ειναι ωραια να περπατας στη βροχη.

σπιτι ΜΟΥ λοιπον,ηταν εκεινο το δωματιο στη σκεπη με το μικρο παραθυρο και τις δυο πορτες.και μετα αυτο εδω το δυαρακι που οσο μεγαλο και να φανταζε στην αρχη,κατα καιρους γεμιζε τοσο που περναμε αναπνοες με δοσεις.μα τωρα δε μπορω να πω ποση αξια εχει για μενα το σπιτακι αυτο.οταν το ζεις κατι,δε το αναλυεις.κι ακομα το ζω.για λιγο ακομα.


κι ερχεται αυτη η ωρα,που εχει ξαναρθει και θα ξαναρθει σιγουρα,και φοβαμαι.
και ναι μαζευω τα πραγματα μου,και στεκομαι πανω απο μια χαζη μπλουζα και κλαιω,και τελικα και κεινο το βαζο θα το παρω μαζι μου κι ας μη το χρησιμοποιησω ποτε.

μη με κοιτας που γκρινιαζω και αναπολω η που κατσουφιαζω.
οσα ζησαμε εδω.μονο εγω κι αυτες τα ξερουμε.ειναι ο θησαυρος και το μικρο μας μυστικο για να παμε ενα βημα παρακατω.

οι αντρες δε κλαινε.
κι η δυναμη που εχουμε μεσα μας προερχεται απο οσα εχουμε ζησει.
οποτε σἀυτες τις περιπτωσεις,χαμογελαμε αγερωχα και πονηρα στο αυριο.

η καρδια μετακομιζει.οχι ευκολα.οπου κι αν πας αντιρρηση δε φερνει.εξαλλου οσα κουβαλα τα ξερει μονο αυτη.

home is where my heart is.

ολα θα βρουν το δρομο τους.....αρκει να τα κοιτας θετικα.....και να χεις τα ματια σου ανοιχτα

:)