δεν γραφω πια.

ειναι και δικο μου παραπονο οχι μονο αλλων.αλλα για να γραψεις θελεις πολλα.
θελεις εισητηριο για την καρδια σου να την στειλεις ταξιδια.
-γιατι να την εχεις να χτυπαει τουκου τουκου και ολο και πιο δυνατα σου βγαζει το λαδι.
στα ταξιδια τουλαχιστον γυρναει κουρασμενη και κουρνιαζει μεσα σου.απο εικονες,απο ανθρωπους που συναντησε και την χαστουκισαν,απο χαμογελα που ζωγραφισαν με χρωμα ολες τις ασπρομαυρες μερες που περνουν και χανονται.

θελω τη μυτη σου
-να χωνεται στο λαιμο μου να βρισκω σκοπο για την αποθηκη που βγαζει ηχους."μιλα!,μα πες μας αυτα που θελουμε να ακουσουμε!"αποκρυνονται ολοι.κι εγω δεν μπορω να τους ευχαριστησω,ουτε εσενα.αρα καλυτερα η μυτη σου.με ηρεμει.

τα φερνω απο εκει τα φερνω κι απο δω.γραφω ολοκληρα βιβλια στο κεφαλι μου και μετα πουφ!το μελανι εξαφανιζεται.ειμαι σαν αυτους που γραφουν γραμματα αλλα εχουν τσακωθει με τον ταχυδρομο και δεν τα στελνουν ποτε.κι εγω εχω τσακωθει με τον ταχυδρομο.αλλα εκτος αυτου χανω και τον υπνο μου.κι οι πιτζαμες ειναι παντα κολλημενες πανω μου σαν μια εξτρα στολη για οταν γραφω.

θελω δημιουργια.
δεν τη βλεπω πουθενα.βλεπω χιλιαδες εικονες,φωτογραφιες,ιδεες,καλλιτεχνηματα.ολα στοιχιμενα,ζυγιμενα.ετσι ειναι η τεχνη??
τεχνη ειναι να ζεις.οχι να εστιαζεις και το θεμα σου να μην ειναι στη μεση μη σε πουν και ασχετο.εμενα οι φωτογραφιες μου θα ειναι δικες μου.οχι σαν του μπαμπη ουτε καλυτερες απο της καιτουλας.δικες μου.ετσι κανω εγω.οσο και να θελω να σας ακολουθησω στους κανονες σας λυπαμαι.δε μπορεις να βαζεις τοσους κανονες,χανεις την ουσια.οποτε πως μπορω να επιβληθω στο χερι μου να γραψει οσα γινονται στο μυαλο ??
και στην τεχνη και σε ολα.γιατι τεχνη ειναι και να αγαπας,και να φωτογραφιζεις,και να χαμογελας,και να σκεφτεσαι τον διπλανο σου κι οχι μονο εσενα και τα παντα.ακομα και το να ανασαινεις.και να γραφεις.οχι εγω δεν ειμαι καλλιτεχνης.κανενος ειδους.αλλα καλλιτεχνιζω.
πως αλλιως να πεις κομψα ολουσ τους κρυφα η φανερα αναλογα την περιπτωση εγωκεντρικους με τις τρελες ιδεες?

μου εχετε βαλει τοσα κουστουμια πανω μου που δε μπορω να ανοιξω τα χερια μου να γραψω.κι οχι επειδη ηταν αποκριες και ξεμειναν,οχι οχι.οι ανθρωποι εχουν την ταση να μας ντυνουν συνεχεια.κι ειναι δικη μας επιλογη τι φοραμε.εγω ομως με τις φωνες δεν τα πηγα ποτε καλα.κι ετσι απο τη φουρια τα φοραω ολα μαζι κι ανακατεμενα.κι ετσι εχουμε γινει μαλλια κουβαρια αδερφια....γιατι εγω ειμαι κρυμμενη πια.
αραγε ποιος νοιαζεται για τι υπαρχει κατω απολα αυτα?αφου ικανοποιουν αναγκες.
αυτη η σιωπη και μενα με εχει συνεπαρει λιγο.
αλλα οι λεξεις θα ρθουν.δε μπορει.
ξερουν πως εδω η πορτα ειναι ανοιχτη.
κι οταν ξερεις πως η πορτα ειναι ανοιχτη για σενα.κανεις παντα του κεφαλιου σου.
κι ας πληγωνονται οι τοιχοι απο την απουσια.

εισητηρια,μυτη,φωτογραφιες,ΑΠΟΥΣΙΑ.

θελω την απουσια σου.
να μην τη νιωθω ομως.
θελω να μην ειναι εκει οταν ξαπλωνω,οταν γυρναω απο τη δουλεια,οταν ξυπναω κι ακουω ενα τραγουδι.ειναι εδω.ειναι εδω συνεχεια.θελω να τη διωξω.θελω να τη διωξεις.δε λεω να μπορεις γιατι ξερω πως μπορεις.το να μπορεις ομως κατι δε σημαινει κι οτι το κανεις.η το κανεις σωστα.
ειναι μια κουπα το πρωι στο τραπεζι.κι οχι δυο.
γιατι η μυρωδια σου εχει πυροβολησει το μυαλο μου.
γιατρε δεν ειμαι καλα.

πηγαινε σπιτι και κανε αυτα που ξερεις.

δεν αρκουν ουτε σε μενα οι λεξεις πια.ειτε με ηχο ουτε βουβες.δεν αρκουν σε κανεναν οι λεξεις.
γιαυτο δε μπορω να γραψω τοσο καιρο.γιατι ειναι μονο λεξεις που δεν εχουν φτασει ακομα στην σταση που πρεπει να κατεβουν.και το λεωφορειο χαλασε.καληνυχτα.
μου λειπεις κι αποψε.

οσο για τα αλλα υπομονη.το συννεφο οταν ειναι να ερθει να επιβιβαστουμε παλι θα ερθει.μην κοιτας που με εριξε εμενα κατω τοσες φορες.πλακα κανει.παιδι ειναι ακομα.