φιογκοι βροχης

rainbows

rain with bows

ουρανια τοξα κυνηγω.
ενα τετοιο κυνηγι σε κανει δυνατο.περιεργως πως.

στο τελος της βροχης θα ειναι εκει.κι αν μαζεψουμε πολλα θα βρουμε θησαυρο...δε μπορει!

ειναι ενα κυνηγι

με την καλυτερη πλευρα του εαυτου σου

με τις ηλιολουστες μερες σου

με τα χαμογελα που εχεις συλλογη
δε με νικας φοβε μου,δε με νικας.

θα τρεξω και θα το βρω.

μια μερα θα φυγω το ξερεις.

θα τυλιχτω στα χρωματα και θα εξαφανιστω.

σιζ λαικ μι

μικρο κοριτσι μεσα στη νυχτα ετρεχε.

καθοταν σε μια γωνια κι ετρεχε.αν δε το καταλαβαινεις ετσι,δε μπορω να στο εξηγησω.

εμεις ετσι τρεχουμε.

η ετσι η φευγοντας.

η φυγη δεν ειναι δειλια.ειναι μονοπατι.αλλα αυτο ειναι αλλο κεφαλαιο.

ετρεχε σε ολα οσα τη δενουν εδω.και τωρα και τοτε.στις επικεφαλιδες του βιβλιου της.

σε ολα οσα σκεφτοταν εκεινα τα βραδυα.που και ξημερωμα να ηταν ο ουρανος ηταν το ιδιο γκριζο.κι ειχε εκεινο το κρυο με το ψιλοβροχο....που την εκανε να λεει,ειμαι μονη αλλα ειμαι καλα.την ξυπναγε.

φορουσε μια μωβ μπλουζα κι ενα πρασινο σορτς.
-σορτς τα λεγαμε τοτε-

κι ειχε μπουκλες κατι σαν μελαχρινο με ναζακια ξανθα.κι ενα κοκκαλακι-καραμελιτσα.

κι ενα ΧΑΜΟΓΕΛΟ.

απο αυτα που βλεπεις σε φωτογραφιες σου μετα και λες 'εγω ειμαι?οντως ημουν ευτυχισμενη' κι ηταν στρουμπουλομορφη.και εμοιαζε με μενα.

κι ηταν κι η αλλη λιγο πιο διπλα που κρυβοταν πισω απο τον καναπε κι ετρωγε κουραμπιεδες και τα ποδια της εκαναν τοσες διπλες που θα σε επιαναν τα γελια αν την εβλεπες.αξιολατρευτη.χαμογελαστη.

και πιο διπλα εκεινο το κοκκαλιαρικο που αγοραζε για την εφηβεια της ρουχα απο τα παιδικα.κι εκανε βολτες και τιποτα δεν της εκανε για δικο της κι ολο εψαχνε κι ολο ετρεχε κι ολο εφευγε.η καθοταν και τους κοιτουσε.σαν να εχει γεννηθει για κατι αλλο.μεγαλο.καλυτερο.ηταν?δεν εμαθε ακομα νομιζω.

ηταν πολλες εκει.οχι πολλες να μην μετριουνται,αλλα αρκετες.για να λες πως αν ψαχνεις τα χαμογελα στη ζωη σου ειναι εκει.σαν φωτογραφιες στα καδρα της βιβλιοθηκης σου.

και το αλμπουμ το οριζουμε εμεις ποσες σελιδες θα χει.ποσα χαμογελα.

αν ανοιξεις τα ματια σου θα τη δεις καπου κι εσυ.θα τριγυρνα σιωπηλη,θα γελαει σε μιαν ακρη,η θα ειναι κοντα σε ενα τζαμι και θα κοιτα εξω.

οτι δε σε σκοτωσε σε εκανε να νιωσεις ζωντανος

περπατὠ περπατὠ εις το δασος οταν ο λυκος δεν ειναι εδω.

με εχασα για λιγο.και με βρηκα στην απορριψη εκεινης της στιγμης.

λες και δεν το ζουσα.
λες κι επαιζα σε θεατρικο κι ηταν δραμα.
δραμα ηταν και για μενα.το χα κανει δικο μου.
μα τι λεω ηταν δικο μου.

κρατησε λιγο μα εμοιαζε αιωνας.

και περπατὠ κι ο λυκος τωρα ειναι εκει.μεσα στη νυχτα.και με κοιταει,και περπαταει απο πισω μου και δε θελω να κοιταξω πισω.και φοβαμαι.
και μονο η φωνη σου με κανει να γυρισω το βλεμμα μου.
κι εσυ μιλας και φευγεις.
κι ο λυκος εξαφανιζεται κι ολος ο φοβος μπαινει μεσα μου.
περπαταω μα δε ξερω γιατι.θελω να τρεξω θελω να φωναξω δε βλεπω.ολα διαρκουν τοσο πολυ.
και τη βλεπω και λεω ποναω.
και μου λεει σταματα ολα θα γινουν καλα.
και νιωθω πως εισαι διπλα μου κι εγω αγαλμα και δεν μπορω να απλωσω το χερι μου να σε πιασω.

και περπαταω.
και μιλαω μονη μου.
κι ακουω τραγουδια που δεν ακουσα ποτε ξανα και σαν να ξερω τους στιχους σαν να λενε για μενα,σαν να λενε για μας.

και μετα σιωπη.και χιλιαδες σκεψεις να τρεχουν και να χτυπανε στον τοιχο στα τζαμια στον καθρεφτη που με βλεπω και ολο λεω γιατι.

και μετα παλι σιωπη.
κι ελα εδω.
σε παρακαλω.

και τοσα γιατι.
και πολεμος.μεσα μου και εξω.πολεμος.μια μαχη χωρις κανονες,χωρις αρματα.συγκρουση.
και μετα γιορτη.

ηρεμια.
μια γαληνη που γιατρευει ολο το ειναι σου.
και νομιζω πως εχω αγκαλια την ευτυχια που ψαχνουν ολοι.και μαλλον ετσι ειναι.
γιατι εγω φορω πιτζαμες και μοιαζει να φοραω πρασινο καλο φορεμα και να χω κορδελες στα μαλλια.

ξυπολητη.

στην ευτυχια σου δε μπορεις να φορεσεις παπουτσια.πρεπει να νιωθει το εδαφος,τη γη,το πλακακι.για να σιγουρευεται πως ειναι αληθεια.

και ξερεις πως δε θελεις να φυγεις.και ξερεις πως δεν εχω καρδια να φυγω μακρυα.


-θα με συνοδευσετε σ'αυτο τον χορο?