σιζ λαικ μι

μικρο κοριτσι μεσα στη νυχτα ετρεχε.

καθοταν σε μια γωνια κι ετρεχε.αν δε το καταλαβαινεις ετσι,δε μπορω να στο εξηγησω.

εμεις ετσι τρεχουμε.

η ετσι η φευγοντας.

η φυγη δεν ειναι δειλια.ειναι μονοπατι.αλλα αυτο ειναι αλλο κεφαλαιο.

ετρεχε σε ολα οσα τη δενουν εδω.και τωρα και τοτε.στις επικεφαλιδες του βιβλιου της.

σε ολα οσα σκεφτοταν εκεινα τα βραδυα.που και ξημερωμα να ηταν ο ουρανος ηταν το ιδιο γκριζο.κι ειχε εκεινο το κρυο με το ψιλοβροχο....που την εκανε να λεει,ειμαι μονη αλλα ειμαι καλα.την ξυπναγε.

φορουσε μια μωβ μπλουζα κι ενα πρασινο σορτς.
-σορτς τα λεγαμε τοτε-

κι ειχε μπουκλες κατι σαν μελαχρινο με ναζακια ξανθα.κι ενα κοκκαλακι-καραμελιτσα.

κι ενα ΧΑΜΟΓΕΛΟ.

απο αυτα που βλεπεις σε φωτογραφιες σου μετα και λες 'εγω ειμαι?οντως ημουν ευτυχισμενη' κι ηταν στρουμπουλομορφη.και εμοιαζε με μενα.

κι ηταν κι η αλλη λιγο πιο διπλα που κρυβοταν πισω απο τον καναπε κι ετρωγε κουραμπιεδες και τα ποδια της εκαναν τοσες διπλες που θα σε επιαναν τα γελια αν την εβλεπες.αξιολατρευτη.χαμογελαστη.

και πιο διπλα εκεινο το κοκκαλιαρικο που αγοραζε για την εφηβεια της ρουχα απο τα παιδικα.κι εκανε βολτες και τιποτα δεν της εκανε για δικο της κι ολο εψαχνε κι ολο ετρεχε κι ολο εφευγε.η καθοταν και τους κοιτουσε.σαν να εχει γεννηθει για κατι αλλο.μεγαλο.καλυτερο.ηταν?δεν εμαθε ακομα νομιζω.

ηταν πολλες εκει.οχι πολλες να μην μετριουνται,αλλα αρκετες.για να λες πως αν ψαχνεις τα χαμογελα στη ζωη σου ειναι εκει.σαν φωτογραφιες στα καδρα της βιβλιοθηκης σου.

και το αλμπουμ το οριζουμε εμεις ποσες σελιδες θα χει.ποσα χαμογελα.

αν ανοιξεις τα ματια σου θα τη δεις καπου κι εσυ.θα τριγυρνα σιωπηλη,θα γελαει σε μιαν ακρη,η θα ειναι κοντα σε ενα τζαμι και θα κοιτα εξω.