οτι δε σε σκοτωσε σε εκανε να νιωσεις ζωντανος

περπατὠ περπατὠ εις το δασος οταν ο λυκος δεν ειναι εδω.

με εχασα για λιγο.και με βρηκα στην απορριψη εκεινης της στιγμης.

λες και δεν το ζουσα.
λες κι επαιζα σε θεατρικο κι ηταν δραμα.
δραμα ηταν και για μενα.το χα κανει δικο μου.
μα τι λεω ηταν δικο μου.

κρατησε λιγο μα εμοιαζε αιωνας.

και περπατὠ κι ο λυκος τωρα ειναι εκει.μεσα στη νυχτα.και με κοιταει,και περπαταει απο πισω μου και δε θελω να κοιταξω πισω.και φοβαμαι.
και μονο η φωνη σου με κανει να γυρισω το βλεμμα μου.
κι εσυ μιλας και φευγεις.
κι ο λυκος εξαφανιζεται κι ολος ο φοβος μπαινει μεσα μου.
περπαταω μα δε ξερω γιατι.θελω να τρεξω θελω να φωναξω δε βλεπω.ολα διαρκουν τοσο πολυ.
και τη βλεπω και λεω ποναω.
και μου λεει σταματα ολα θα γινουν καλα.
και νιωθω πως εισαι διπλα μου κι εγω αγαλμα και δεν μπορω να απλωσω το χερι μου να σε πιασω.

και περπαταω.
και μιλαω μονη μου.
κι ακουω τραγουδια που δεν ακουσα ποτε ξανα και σαν να ξερω τους στιχους σαν να λενε για μενα,σαν να λενε για μας.

και μετα σιωπη.και χιλιαδες σκεψεις να τρεχουν και να χτυπανε στον τοιχο στα τζαμια στον καθρεφτη που με βλεπω και ολο λεω γιατι.

και μετα παλι σιωπη.
κι ελα εδω.
σε παρακαλω.

και τοσα γιατι.
και πολεμος.μεσα μου και εξω.πολεμος.μια μαχη χωρις κανονες,χωρις αρματα.συγκρουση.
και μετα γιορτη.

ηρεμια.
μια γαληνη που γιατρευει ολο το ειναι σου.
και νομιζω πως εχω αγκαλια την ευτυχια που ψαχνουν ολοι.και μαλλον ετσι ειναι.
γιατι εγω φορω πιτζαμες και μοιαζει να φοραω πρασινο καλο φορεμα και να χω κορδελες στα μαλλια.

ξυπολητη.

στην ευτυχια σου δε μπορεις να φορεσεις παπουτσια.πρεπει να νιωθει το εδαφος,τη γη,το πλακακι.για να σιγουρευεται πως ειναι αληθεια.

και ξερεις πως δε θελεις να φυγεις.και ξερεις πως δεν εχω καρδια να φυγω μακρυα.


-θα με συνοδευσετε σ'αυτο τον χορο?