κι ολα αυτα γιατι.ποιος κερδιζει

ησουν εκει.
οταν ηταν τα ματια γεματα ετοιμα να τρεξουν ολα τα ποταμια που δεν περπατησαμε μα νιωθω να με πνιγουν.δεν ξερουν.δεν θα μαθουν ποτε.δεν ειναι τοσο τυχεροι οσο εγω.γι αυτο μιλουν.γι αυτο κανουν οτι.οχι οτι ειναι κατι.αλλα να.γιατι.τι διαφορα τους κανει.ποτε δεν καταλαβα.οσο κι αν δεν θελω να το σκεφτομαι.οσο κι αν λεω δεν αξιζει.ειναι λαθος ρε.ειναι σαν τα παιδακια τα κακομαθημενα.που θελουν να σε δουν να κλαις στην ακρη στο προαυλιο.κι αυτο γιατι εχουν μια υποψια πως το δικο σου χαμογελο ειναι πιο αληθινο απο ολα τα δικα τους.εγω ξερω.φτανει.αστους.μονο μην τους πεις ποτε οσα ζησαμε.γιατι θα τα περασουν για ζωη δικια τους.και δεν θα ειναι ποτε.

λυπαμαι