αυτο το αχ να μην το λες*

ξενιτεμενος.
δεν ξερεις πως ειναι.
το κρυο μπαινει αλλιως μεσα σου.
φυγας.
ενας μονιμος φυγας.
ολα προσωρινα.
φυσαει κοντρα.μερικες φορες το προσωπο σου παγωνει απο τις ψιχαλες.
κι εσυ περπατας.δεν τρεχεις.
σαν βαλσαμο νιωθει.
σαν φωτια που σε καιει.
μα οτι καιγεται μεσα σου δεν το φτανει.
ο ουρανος μοιαζει πιο μεγαλος.μα δεν εχεις τιποτα να καλυψεις ολο αυτο το κενο.
κατι τετοια βραδυα δεν ξερω.
κοιταω τα σημαδια.τις πληγες.τα δωρα τα ακριβα μεσα μου.μεγαλος θησαυρος φιλε.
και δεν ξερεις τι να αναπολησεις.τις ωρες της πιο μεγαλης χαρας ή τις ωρες της συγκρουσης.
μονοι μας το καναμε ολο αυτο.το ονειρευτηκαμε.το χτισαμε.το κλωτσησαμε παρεα.κατσαμε πανω του ειδαμε τα αστερια και κολυμπησαμε στο μαυρο τοσο λιγο οσο να φυγουν οι αμμοι απο πανω μας.δεν εφυγαν.παντου τρυπωνει.υπουλο.γνωριμο.αξεχαστο.