γιατι δεν νιωθω την ανασα σου πλαι μου
παλι μου να με νανουριζει
τα χερια μας να μπλεκονται
τα βηματα μας να στοιχιζονται
να τρεχουμε χωρις να σκονταφτουμε
πολλες φορες δε μεβλεπες που ετρεχα κι εφευγα πιο περα απο τον οριζοντα
μα τουλαχιστον δε μου κοβες τη θεα
βιαστηκες να σωσεις και πνιγηκαμε
στις φωτιες ο καμμενος ποσο να καει
ξεχναμε κι ευκολα οταν μας σκαει η μοναξια
που οσες και να σαγκαλιασουν καμια δε 8α γινει κουβερτα να σε σκεπασει
να σκεπαστει θα θελει η ιδια
στην ψευδαισθηση του προχωρω και του ξεχνω πολλα θυσιαζονται
σε οσα ζεις μονο εκπτωσεις δεν γινονται
αναζητας παντα αυτο που δεν ηρθε και χανεις οτι σε καλει να ζησεις
μη ρωτας τι ειναι πιο σωστο πιο σοφο πιο λογικο
μονο η καρδια ξερει να ορμηνευει που να παν τα συννεφα
δεν χρειαζεται να ζουμε με αυτα
στο τελος παιρνουν τη θεση στο χρονο και στα εντος
κουραστηκες απο φοβους και δειγματα
δεν κουραστηκες ομως ακομα να πολεμας τα ομορφα
γιατι ποτε δε θα μαθω
ισως συνηθεια
ισως το ειναι που δεν μπορεις να αποφυγεις
τι δεν εννοειται
οι αγκαλιες που τρεχουμε στα σκοταδια να βρουμε
συνειδητα η μη
μα φτανουμε απεξω και δεν χτυπαμε πορτα
μα τα κεφαλια μας στον τοιχο
κι αυτο γιατι αυτο τον πονο τον ξερουμε
και το ρισκο ειμαστε μικροι για να το παρουμε
συνηθισα να φοβαμαι πως θα φυγεις
εσυ μεμαθες
μα δε με εμαθες πως ειναι να σε νιωθω να μενεις
δε μεμαθες πως ειναι να μην μαζευεις οτι μου δινεις
κι αν δε μαθω δε πειραζει
να χεις το νου σου στα καλα και τον δρομο που σε περιμενει να τον περπατησεις και τον αερα να τον βαλεις στα πανια σου δωρο
να χεις στο νου τον θησαυρο που εχεις κι ας μην ξερεις τι να τον κανεις
παρα μονο αστον στο σεντουκι να λαμπυριζει και να δινει φως στα ματια σου
καληνυχτα αστερι να μου γνεφεις που πας.....
