μια ζωγραφια μουτζουρωσες.μα ακομα κρατας και γομα και μολυβι

κι ερχεται εκεινη η μερα

κι οσα σχεδιαζεις να πεις δε βρισκεις λογια

κι οταν τα βρισκεις δε τα λες

-θα μαγαπας? -μεχρι ν αρχισω να ξεχναω

κι ενα χρυσοψαρο λοιπον, κανει μια ευχη,να μην ξεχασει ποτε.για να χουν κι οι δυο κατι να θυμουνται

εδω δεν πιανουν οι καταρες,εδω μονο οι ευχες απο καρδιας

κι αν πουλανε ευκαιρια μην αγορασεις.

κι ισως το καλυτερο δωρο,να ναι μια κουνιστη καρεκλα για τα γεραματα.

γιατι η θυμηση δεν ειναι υποχρεωση μα ταπεινη ευχη

κι αν σαρεσουν τ αστερια,να ψαχνεις στα ματια να βρεις λαμψη και φως.και στις αγκαλιες αληθεια.

γιατι τ αστερια αν δεν βγουν φωτογραφια.ειναι που ειναι κοντα ανθρωποι που κλεβουν το σκοταδι και το κανουν φως που καιει το φιλμ.

μα αφου κοιτα ολα σαν να μην τελειωνουν δειχνουν

δεν της εφτιαξαν παραθυρα,ξεμειναν απο μπογια οταν ζωγραφιζαν το φεγγαρι

κι αυτη αταραχη,περπατουσε,περπατουσε και κοιταζε το φεγγαρι.

και το φεγγαρι την ερωτευτηκε και της ειπε : "ποτε θα σε ξαναδω?"

"θα ερθω εγω να σε βρω",του ειπε

*

βαριεσαι οταν χαμογελας?

βαριεσαι οταν κοιτας τα αστερια?

να μη μαχαιρωνεις ρε αυτους που σαγαπανε

ενα ποιημα που αγαπησα

Γιάννης Βαρβέρης, «Ο πατέρας δεν πίνει στους ουρανούς»

Χθες είδα πάλι στον ύπνο μου τον πατέρα. Καθόμασταν οι

δυο μας σ’ ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο. Κάποιος μας

έφερε δυο ποτηράκια και κρασί. – Είσαι καλά; Του λέω.

- Καλά, καλά, και μου ‘πιασε το χέρι. – Άντε, στην

υγειά σου, είπε. Σήκωσε το ποτήρι, τσούγκρισε και το άφησε

πάνω στο τραπέζι. – Δεν πίνεις; Ρώτησα. – Εσύ να πιεις,

απάντησε. Εγώ δε θέλω να ξεχάσω.

ντιν

τα μικρα παιδια παντα σαν μικρα παιδια θα κανουν

κι εμεις τετοια ειμαστε

και οσες αρνησεις κι αν ακουμε

του κεφαλιου μας.

και τι ασχημο εχει απλα να ζεις οτι νιωθεις?

αμα το ντυνεις με βαρυγδουπα πρεπει ισως αμα αφου

μονο εσυ φταις

κι εσυ το χανεις το παιχνιδι