κι ερχεται εκεινη η μερα
κι οσα σχεδιαζεις να πεις δε βρισκεις λογια
κι οταν τα βρισκεις δε τα λες
-θα μαγαπας? -μεχρι ν αρχισω να ξεχναω
κι ενα χρυσοψαρο λοιπον, κανει μια ευχη,να μην ξεχασει ποτε.για να χουν κι οι δυο κατι να θυμουνται
εδω δεν πιανουν οι καταρες,εδω μονο οι ευχες απο καρδιας
κι αν πουλανε ευκαιρια μην αγορασεις.
κι ισως το καλυτερο δωρο,να ναι μια κουνιστη καρεκλα για τα γεραματα.
γιατι η θυμηση δεν ειναι υποχρεωση μα ταπεινη ευχη
κι αν σαρεσουν τ αστερια,να ψαχνεις στα ματια να βρεις λαμψη και φως.και στις αγκαλιες αληθεια.
γιατι τ αστερια αν δεν βγουν φωτογραφια.ειναι που ειναι κοντα ανθρωποι που κλεβουν το σκοταδι και το κανουν φως που καιει το φιλμ.
