ο καναπες ηταν απο αυτους τους δερματινους που δεν συμπαθω καθολου

-ξερεις περασε ο καιρος πρεπει να ξαναπαω στο γιατρο,θα ρθεις μαζι μου ε?
-α μαζι ειχαμε παει δικιο εχεις ξεχασα
-πως ξεχνας ρε φιλε που περιμενες χωρις λογο 4 ωρες κοιτωντας εναν τοιχο αυγουλι?
-ξεχναω.δηλαδη δε ξεχναω απλα δε θυμαμαι αμεσως.τελοσπαντων να μου πεις να παμε μαζι
-εσυ ποτε θα πας στο γιατρο?περασαν τρεις μηνες,ειχες πει στους τρεις μηνες πρεπει οπωσδηποτε να πας
-φοβαμαι καλα θα δω θα κοιταξω ποτε μπορω θα γινει κι αυτο
-θελω να εισαι καλα
-εκεινο το βραδυ με νανουριζε η βροχη που εσκαγε στο πατζουρι του ιατρειου.γιατι εχουν κλειστα τα πατζουρια στο ιατρειο?
-ρε φιλε,παιρνεις ναρκωτικα?
-μαλλον ξερω,σε συνεπαιρνει ο τοιχος,τοσο αδειος οσο κι η αθηνα,το μεσα μας,τι σε νοιαζουν τα ναρκωτικα κοιτα να γινεις καλα
-αφου πονας γιατι δεν πας να σε δει κανεις
-γιατι δε θελω να με δει κανεις

τα φυτα εδω μεσα εχουν αρρωστησει

 εδω μεσα υπαρχουν τοσο πολλοι ανθρωποι που νομιζουν οτι ειναι αλανθαστοι που φοβαμαι μην αρρωστησω σαν τα φυτα

εφυγε θα πουν και κατα που να σαξουν

η αλλαγη ειναι ξεβολεμα μωρο μου
ποσα θα ηθελες να αλλαξεις κι ουτε που κουνιεσαι πια
κι εγω τρεχω
ολο τρεχω
αλλα δε ξεβολευτηκα και πολυ
καθομαι εδω
τρεχω
αλλα συνεχιζω με οσα ηξερα πριν
με οσα ενιωθα πριν
κριση φυγης και κλεινω πορτες
κριση πανικου και κλεινω το παραθυρο που αναπνεω
μη με ρωτας γιατι
σιγα μη με ρωτησεις
δεν καταλαβαινω
κανω πως δεν καταλαβαινω
τι νικαει απο τα δυο μη με ρωτας
σιγα μη με ρωτησεις
θελω να αλλαξω ουρανο
κι απο δρομους μπουχτισαμε
τοσους φτιαξαμε και στερια να πατησουμε δεν εμεινε
ποιος φταιει τι με νοιαζει
στην αρχη λες φταιω εγω
την επομενη με τριτη ματια λες ισως φταιει και κατι αλλο
στο τελος γεμιζεις το στερνο σου λιθαρια κι ουτε ενα απο αυτα να κυλισει
καμια θεληση για φυγη βλεπεις αυτα
καθολου δε μου εμοιασαν
ζω καθε μερα αναμεσα σε ανθρωπους χωρις καρδια
στην αρχη ποναει
μετα αμφιβαλλεις
μετα λες ισως να ειναι ιδεα μου
μετα ζεις με αυτο αγκαζε κι ας μην αντεχεις ουτε εσενα να ακουμπας
τρομακτικο λιγακι
εγινες το τερας που απεφευγες χρονια
το τερας που ζουσε κατω απο το κρεβατι σου και ειχε σαν μονη νικη του να σου βγαζει τις καλτσες οσο κοιμασαι
ηρθε η μερα που σε νικησε κι εγινε ολακερο εσυ
μαντεψε ποσο αστειο ηταν
που σημερα το πρωι
δεν ειχα κανεναν να πω αυτο που ανακαλυψα

αγαπη μου,συρρικνωσα την καρδια μου