ο καναπες ηταν απο αυτους τους δερματινους που δεν συμπαθω καθολου

-ξερεις περασε ο καιρος πρεπει να ξαναπαω στο γιατρο,θα ρθεις μαζι μου ε?
-α μαζι ειχαμε παει δικιο εχεις ξεχασα
-πως ξεχνας ρε φιλε που περιμενες χωρις λογο 4 ωρες κοιτωντας εναν τοιχο αυγουλι?
-ξεχναω.δηλαδη δε ξεχναω απλα δε θυμαμαι αμεσως.τελοσπαντων να μου πεις να παμε μαζι
-εσυ ποτε θα πας στο γιατρο?περασαν τρεις μηνες,ειχες πει στους τρεις μηνες πρεπει οπωσδηποτε να πας
-φοβαμαι καλα θα δω θα κοιταξω ποτε μπορω θα γινει κι αυτο
-θελω να εισαι καλα
-εκεινο το βραδυ με νανουριζε η βροχη που εσκαγε στο πατζουρι του ιατρειου.γιατι εχουν κλειστα τα πατζουρια στο ιατρειο?
-ρε φιλε,παιρνεις ναρκωτικα?
-μαλλον ξερω,σε συνεπαιρνει ο τοιχος,τοσο αδειος οσο κι η αθηνα,το μεσα μας,τι σε νοιαζουν τα ναρκωτικα κοιτα να γινεις καλα
-αφου πονας γιατι δεν πας να σε δει κανεις
-γιατι δε θελω να με δει κανεις