Το αισθημα της συντηρησης

Ναι μαμα θα κλεισω τον καταψυκτη.Τωρα πια δε χρειαζομαι να χωνω τη μουρη μου μεσα για να "ξυπνησω".Γιατι ξυπνησα τον δικο μου.Ειναι στιγμες που ευχομαι να μην υπηρχε,κι αλλες που φαινεται τοσο απαραιτητος πια.
"..Θυμαμαι που μου δειχνες εν'αστερι και μου λεγες φερ'το 'δω κατω αν μπορεις.Και ξερεις εγω,προσπαθησα ξερεις.Να το φερω κοντα να τ'αγγιξεις κι εσυ!Μα τρομαξες τοσο απ'το φως και τη σκονη,κι ετρεξες γρηγορα καπου,να κρυφτεις.."
Τ'ακουγα θυμαμαι σε μια κασσετα που μου ειχε γραψει ενας φιλος του αδερφου μου οταν ημουν μικρη.Ωραιο τραγουδι.Ταξιδιαρικο.Ο κοσμος δε θελει ταξιδευτες.Θελει υπνοβατες.Εχεις δει υπνοβατες?Ουτε να τους πεις οτι πανε λαθος δε μπορεις.Ομως βολευουν,δε μιλανε,δεν ενοχλουν,δε τους βαριεσαι,δε τουσ φοβασαι.Μονο αν τους αγαπησες στον ξυπνιο σου τους συμπονεις και τους νοιαζεσαι μην παθουν τιποτα σε καμια βολτα τους.
Κρυο.Παγακια σε σχημα συννεφων μικρων.Απο αυτα που εμειναν γκρι.Δεν προλαβαν να φτασουν το ουρανιο τοξο και να γινουν ονειρα.Αυτο παθαινει οποιος εχει βαρος στα φτερα του.Πεταει χαμηλα.