παρανοια σαουντζ ναις ιν ντισπεαρ

δε ζεσταινομαι πια.
σιωπηλος παρατηρητης.

δε ξερω αν θα περασει.

παντως αλλα περασαν.αρα και μαυτο κατι θα γινει.

ισως κοιμηθει παλι ο ηλιος απο την αλλη πλευρα.

ισως βρω χρονο και κοιμηθω κατω απο τα αστερια και εξαγνιστουν ολα.η τα παρει το κυμα.τι με νοιαζει....

αυριο θα πνιγω παλι μεσα στην κουπα μου οπως αλλοτε και θα χαθω στον πλανητη της δουλειας.για να μην επιτραπει η εισοδος στισ σκεψεις.

ποιος το ξερε πως θα γινοταν ολα αυτα....

επειδη καποια μικρη κοιτουσε το παραθυρο κι ονειρευοταν,επειδη καποια στιγμη θελησε να μαθει τους αλλους να ονειρευονται.και χαθηκε εκεινη,σε μια απογειωση τραμπολινου,που μετακινη8ηκε για να χτιστει αλλη μια γκρι πολυκατοικια.

και τωρα που ειπα γκρι.ποσο αχρωμα κι ουδετερα ειναι αυτα που ζεις?φορα παλι τη γκριζα ψυχη σου και περπατα.εγω θα ξερω παντα σε ποιους δρομουσ περπατας κι ας κρυβεσαι πισω απο τα κατα κυριο λογο @@ "αθωα" ψεμματα σου......

οσο κι αν αγαπας τα ζωα,πρεπει να αρχισεις να πατας τα σκουληκια που σε τρωνε.