βρεξε.περπατα.ελα.ολα εμεις τα χαλαμε κι εμεις τα φτιαχνουμε.κι ασ αστραφτει.

αστραφτει.
κι αυτη καθισμενη στο παραθυρο της μετραει σιωπες.
οι μερες δεν ειναι παντα καλες ή κακες.
υπαρχουν κι αλλες.
αυτες που αστραφτουν.
και ειναι 2 ειδη.
σημερα αστραφτει και βροντα.
βραζει το κεφαλι της.
ειναι δυσκολο να πολεμας με τον εαυτο σου το εχει καταλαβει.
πλεον δεν την αναγνωριζει.
αστραφτει.
κοιταει εξω απο το παραθυρο.
μας βγαζουν φωτογραφιες.
που εισαι?θελω να μας βγαλουν μαζι.
οταν κοιμοταν καποιος ηρθε και της ξεριζωσε την καρδια.
αστραφτει.
κι αυτη καθισμενη στο παραθυρο της μετραει σιωπες.
παντα ηθελε να φυγει μακρυα.
μα τωρα απλα θελει να παει εκει.
κι ας αστραφτει.
κι ας της ξεριζωσαν την καρδια.
κι ας μην ειναι καλη μερα.
δεν ειναι ολες καλες.
ουτε ολες κακες.
ισως με τη βροχη.
ισως μολις βγει κι αρχισει να περπατα να συναντηθουν.
ισως στη βροχη.
αστραφτει.
κι αυτη καθισμενη στο παραθυρο της μετραει σιωπες.
και πληγες.
δε ζεις ετσι.
κι ας αστραφτει.
κι ας ευχεσαι να βρεξει.
κι ας ευχεσαι να συναντηθουν.
νιωθει νεκρη μα δε ξερει αν ειναι.
μιση σιγουρα.
μιση.κι ας αστραφτει.

"ο αριθμος που καλεσατε δεν υπαρχει η δεν ειναι προσβασιμος απο το δικτυο μας"
κι ας αστραφτει.

στο τελος νικα αυτο που δε νιωθεις πια

whatever lola wants lola gets...(http://www.youtube.com/watch?v=-g5YNPzr8NM)ειθισται.αλλα ειναι τοσο κριμα αφου τα πραγματα ειναι αλλιως καλυτερα.

οι τοιχοι που χτυπαμε ειναι δικη μας επιλογη.
κι οι πριγκιπες που μας μαχαιρωνουν επισης.
και τα χρυσα κουτια που περιεχουν βομβες.κυριως.
δεν ακουσα τι ειπατε οριστε?
ναι δικα σου ολα.
να χτυπιεσαι,να εχεισ ματωσει,να εχεις ξεχασει τους εγωισμους και τα καθως πρεπει.
να ξεγυμνωνεσαι και να μη σε νοιαζουν οι πληγες.
να θες μονο μια αποκριση.
μια αφορμη για να κρατας σφιχτα το χαμογελο σου που εχει την υπεροχη ικανοτητα να ξεγλιστρα.
στο κλεβουν.
οι λεπτομερειες.
ειναι κι οι ανθρωποι.
διαφορετικοι.
μενουν στο φαινεσθαι και χαμογελουν πλαστικα.
αγκαλιαζουν τυπικα αλλα πως αγαπανε?
πως ξυπνανε?φορωντας την γυαλιστερη τους πανοπλια?
μονο?
και πως μπορει να σε γεμισει αυτο?
μας βαζουν σε μια μηχανη αλλαγης αναζητησεων.
αυτο ειναι δε μπορει να ειναι κατι αλλο.
να ειμαστε τοσο τυφλωμενοι οταν οι αλλοι γυμνωνονται μπροστα μας.
την ψυχη τους.
τα μεσα που ολοι κρυβουν.
αυτο που θελει θαρρος και ποτε δε πετυχαινει το σκοπο του.
ο οποιος μονο να ξυπνησει την αληθεια και την αντιδραση μπορει να ειναι.


κι ολα αυτα για να φτασει η ωρα που θα σβηνει ο ηλιος και θα αρχισει να φοβαται η πριγκιπισσα-αλητισσα του παραμυθιου και καποιος θα τις πιασει το χερι,θα την κοιταξει η εστω θα της ψυθυρισει "δεν εισαι μονη πια"

it hurts to bleed/nobody asks why

κι εισαι εκει.και δεν υπαρχει κανενας εκει.και ολα γυρω ειναι κοκκινα.
και ξερεις οτι πρεπει να ζησεις σ'αυτο το κοκκινο κελι για καιρο.
και περιμενεις να σε ρωτησει κανεις αν συνηθισες και δε το κανει κανεις.
και περιμενεις αυτος που στεκεσαι πλαι σου να το παρατηρησει κι αυτος κοιταει αν οι καλτσες του ειναι ισιες.
και περιμενεις ποτε θα σε ακουσουν που φωναζεις κι αδικα περιμενεις.
δεν ειναι ολες οι φωνες ιδιες
και αν γεννηθηκαν χωρις αυτια ειναι η παρηγορια σου.
λυπαμαι χανεις.
γιατι εσυ φταις που περιμενεις κι οχι αυτοι που δεν ακουν και δε βλεπουν.που δε κοιτουν πιο προσεκτικα.να λυσεις τα προβληματα σου.


και περιμενεις να σε κοιταξουν που αιμοραγεις και βαφεις τους τοιχους σου.
αλλα ποτε καταλαβαινουν οτι κοπηκαν τα φτερα σου οσοι δεν σε θελουν να πετας?

αυριο θα ειναι μια αλλη μερα κι ο ηλιος τα κοκκινα θα τα δειχνει ροζ.
κι εσυ δεν εισαι εδω.
ησουν ποτε?
ειναι μικρο το κελι δε θες να στριμωχτεις

γιατι για να εισαι πρεπει να το θες με ολο σου το ειναι.
οι εγωισμοι που δε χωρουν στην αγαπη ειναι αυτοι.

9

δε μπορεις παντα να εξηγησεις τις εκρηξεις μεσα σου.η αυτες που τους αφηνεισ να δουν.

τα πυροτεχνηματα στην καρδια σου ομως θα ηθελες να τα δουν ολοι.

ραντομ κουλνες-χαμηλοταβανες πτησεις κρυβουν εκ-πληξεις

σιγουρα.
οσα σκεφτομαστε κι οσα βιωνουμε.
οσα ονειρευομαστε και σε οτι σκονταφτουμε.
δεν ειμαστε μονοι.οχι x files φαση οχι.

απλα να
θελω να πω.
δε μπορει να ειμαστε οι μονοι ακομα κι αν νιωθουμε ετσι.
οσο κι αν ντρεπομαστε να το παραδεχτουμε στον καθρεφτη μας η στους οικειους μας.
τρωμε φρικες.

fullstop. full stop. stop.

κατεβαινεις σ αυτη τη σταση κι απλα περιμενεις.
βυθιζεσαι στο ταβανι σου και μερικες φορες παραπλανιεσαι η μηπως περιπλανιεσαι και στους 4 τοιχους.
γυρω γυρω.ειναι οταν ξαφνικα κυριευεσαι απο νευρα που καθεσαι απραγος η σιωπηλος τοσες ωρες.
οι καταθλιπτικοι λενε πως βυθιζονται στο κρεβατι τους,πως κοιμουνται πολυ.αλλα υποθετω πως οι ταμπελες δεν εχουν σημασια.
το τι σε φτανει στο κρεβατι σου κολλημενο κι αποκομμενο απο τον πλανητη με χιλιαδες δικαιολογιες...βγαινει απο εναν περιπλοκο αλγορυθμο που να σου εξηγω.
υπαρχουν λοιπον κι αυτες οι καταστασεις.που οταν τις ζεις αποφευγεις ανθρωπους , κινησεις ακομα και συναισθηματα,μερικες φορες.
σαν να μπαινεις στο pause και να γουσταρεις.
δε πιστευω πως συμβαινει μονο σε εναν αυτο.ε
δεν ειμαστε μοναδικοι στισ εμπειριες μας.σιγουρα καποιοι μαζι κι εγω μπορουμε να γραψουμε βιβλια και εγχειριδια -ινδικα φυσικα σαν τα χοιριδια-για το πως να κανεις τη ζωη σου αυτο που δε θες.without a soul.
απλα ο καθενας το βιωνει αλλιως.
και η συγκεκριμενη κατασταση ειναι δυσκολο στο να την φτυσεις να την κοιταξεις και να την βγαλεις στο φως.
αυτο της απραξιας.που ταβανοθεραπεια δε λεγεται ουτε σιωπηλη ειρηνικη παρεμβαση με συγκαταθεση του παθοντος.
αν κι αυτο το without a soul ισως παιζει και σε λαθος στρατοπεδο.
αν εχουμε πολλουσ εαυτους μεσα μας οπως τεινω να πιστευω σαν γλυκητατη σχιζοφρενης τοτε εντακσει χωρισ μια ψυχη τα βγαζεις περα.γιατι γατα εισαι βρε κουτο.
γκαντεμογατα η χοντρογατα who cares/

δεν ειναι ασχημο,ειναι φαση.ειναι μαθημα η ενδοσκοπηση.
η τιποτα απολα αυτα απλα απλα προβλημα.
και σιγα τα ωα.
σε τετοιες καταστασεις.
οταν μιλας με το ταβανι και τους τοιχους λεω ντε,δεν ειναι οτι δε θες κανεναν.
στην πραγματικοτητα θες στοργιδα και φροντη σαν τρελος.
κι ασ τους διωχνεις με τον τροπο σου κι ασ απομωνονεσαι.
γιατι ετσι εχουν αυτα.
οι ανθρωποι που θελουμε να εχουμε διπλα μας.πρεπει να δεζονται και το spa μας.
ιδιωτικο και καθαρα προσωπικο και ψιλοτσαμπα.εκτος αν συνοδευεται με τονους παγωτου που το τρως κατευθειαν απο το μπωλ με το κουταλι.
μπουρδες.τοτε απλα το σωσιβιακι που χτιζεις για τισ επομενες καλοκαιρινες σου εξορμησεις το φουσκωνεις νωριτερα.
το θεμα ειναι,να περναει γρηγορα.γιατι οταν το ζεις η αισθηση του χρονου γινεται μια ξενη.
και να προλαβεις να ξαναεγκληματιστεις στην κοινωνια ωρα μηδεν εκει εξω.
αλλιως την πατησες και εχουν φυγει ολοι οσοι σου χτυπαγαν απεγνωσμενα την πορτα να δουν αν εισαι καλα.η απλα αποκοιμη8ηκαν στα σκαλοπατια κι αντε ξυπνα τους.
ολα γινονται για καποιο λογο?
clise και παλιομοδιτικη σκεψη.αλλα ποιος ξερει.εγω σιγουρα οχι.

απλα θα συνεχισω να ακουω για λιγο ακομη να ακουω το ανθρακικο που χορευει τσικ τσικ στο τσιγκινο κουτακι διπλα μου.