στο τελος νικα αυτο που δε νιωθεις πια

whatever lola wants lola gets...(http://www.youtube.com/watch?v=-g5YNPzr8NM)ειθισται.αλλα ειναι τοσο κριμα αφου τα πραγματα ειναι αλλιως καλυτερα.

οι τοιχοι που χτυπαμε ειναι δικη μας επιλογη.
κι οι πριγκιπες που μας μαχαιρωνουν επισης.
και τα χρυσα κουτια που περιεχουν βομβες.κυριως.
δεν ακουσα τι ειπατε οριστε?
ναι δικα σου ολα.
να χτυπιεσαι,να εχεισ ματωσει,να εχεις ξεχασει τους εγωισμους και τα καθως πρεπει.
να ξεγυμνωνεσαι και να μη σε νοιαζουν οι πληγες.
να θες μονο μια αποκριση.
μια αφορμη για να κρατας σφιχτα το χαμογελο σου που εχει την υπεροχη ικανοτητα να ξεγλιστρα.
στο κλεβουν.
οι λεπτομερειες.
ειναι κι οι ανθρωποι.
διαφορετικοι.
μενουν στο φαινεσθαι και χαμογελουν πλαστικα.
αγκαλιαζουν τυπικα αλλα πως αγαπανε?
πως ξυπνανε?φορωντας την γυαλιστερη τους πανοπλια?
μονο?
και πως μπορει να σε γεμισει αυτο?
μας βαζουν σε μια μηχανη αλλαγης αναζητησεων.
αυτο ειναι δε μπορει να ειναι κατι αλλο.
να ειμαστε τοσο τυφλωμενοι οταν οι αλλοι γυμνωνονται μπροστα μας.
την ψυχη τους.
τα μεσα που ολοι κρυβουν.
αυτο που θελει θαρρος και ποτε δε πετυχαινει το σκοπο του.
ο οποιος μονο να ξυπνησει την αληθεια και την αντιδραση μπορει να ειναι.


κι ολα αυτα για να φτασει η ωρα που θα σβηνει ο ηλιος και θα αρχισει να φοβαται η πριγκιπισσα-αλητισσα του παραμυθιου και καποιος θα τις πιασει το χερι,θα την κοιταξει η εστω θα της ψυθυρισει "δεν εισαι μονη πια"