you gotta

Learn to say good-byes.

φοβαμαι.εντ ιζ ιτ γουορθ ιτ ορ νοτ?δεν ειχα αναρωτηθει ποτε.επρεπε τωρα?δηλαδη γαμωτο

ποναει απελπιστικα το κεφαλι μου.

σκεφτομαι σοβαρα να προσπαθησω να βολευτω καπου στο πα ματια στατωμα.

δε με χωρανε τα ρουχα μου,κι οι μουσικες μου μοιαζουν ολες ιδιες.

ειναι σαν εσωτερικο καψιμο.

σαν ενα μεγαλο φορτηγο που το βλεπεις να τρεχει πανω σου κι εσυ μενεις εκει.

κολλημενος με τα ματια στα φωτα.

ειναι χαρισμα να μπορεις να κανεις τον αλλον κομματια.ειναι χαρισμα σου δηλαδη αυτη η πορτα.παραδεισου και κολασεως γωνια.

οι σκεψεις ειναι υπουλο πραγμα.και τρυπανε μεσα μεσα βαθεια.

χαρισμα.

χαρισμα σου εγω.

για πεταμα ομως οχι.

γιαυτο προσοχη.

γιατι ακομα και οσα λυγιζουν καποτε σπανε.

otan o synagermos xtypaei ola symbainoun magika

I was outside barefoot

the only thing I could feel

was my heart beatin fast and

the rain pourin down on me.

all I ever think about is you

κοιτα με κατι προσπαθω

ξυπνησε.

ψεμα.

δεν κοιμηθηκε και πολυ.βηχας βλεπεις...

αναψε το θερμοσιφωνα και εφτιαξε καφε.

δεν εχει χρονο για πολλες σκεψεις.

τρεχει.οχι γιατι φευγει.γιατι δεν αντεχει αλλο το τιποτα.
την βλεπω καθε μερα να γερναει με ταχυτερους ρυθμους.
και με κοιταει μες τα ματια σαν να ψαχνει δικαιολογιες γι αυτη την κατασταση.
ετσι ειναι οι καιροι.ισως.

ανεβαινει τη σκαλα να μαζεψει και να φυγει....κοιταει το παραθυρο.

εχει ακομα φεγγαρι....

"προλαβαινω να ονειρευτω?"

στην Αθηνα δεν εχω φιλους μονο γνωστους.ΝΟΤ.

η μοναξια εδω μπορει να σε σκοτωσει.

η Αθηνα δεν ειναι σαν ολες τις αλλες πολεις.μικρες ή μεγαλες.

ειναι μια κατηγορια μονη της.ολοι λατρευουν να τη μισουν και να την κραζουν.
κι ολοι εδω ερχονται κι ολοι απο εδω θελουν να φυγουν,καλυτερα να ξεφυγουν.

οταν δεν εχεις φυγει περα απο το σπιτι σου,τη γειτονια σου και το μερος που βγαινεις και κοινωνικοποιεισαι.σε οποια πολη η χωριο κι αν μενεις....δεν εχεις δει τιποτα.

δε σου φταιει η Αθηνα.

(εν προκειμενω δε μου εφταιγε με τιποτα η Αγγλια.
αφου λατρευω τη βροχη.και τις συννεφιες.και τα παρκα.και τις λιμνες με τις παπιες.
και αυτο το διαφορετικο και πολυπολιτισμικο γυρω.κι ολο αυτο το χαος εν ταξει.
αλλα αυτο ειναι αλλο κεφαλαιο.)

η μοναξια εδω δεν μπορει να σε σκοτωσει.
περπατουσα στην Αθηνα σημερα καθως βραδιασε.
καθε στενο εχει και μια διαφορετικη ιστορια,μια διαφορετικη μικροκοινωνια.
δε μεγαλωσα στο κεντρο.
μεγαλωσα με τη γιαγια να με πηγαινει σχολειο και να μου αγοραζει σοκοφρετες.και μετα ηρθα εδω.λιγο εξω απο την Αθηνα αλλα ακομα Αθηνα.

αν οι εαυτοι μου δεν μαλωναν μεταξυ τους η Αθηνα ισως γινοταν το playground μου.ισως γινει.ισως παλι οχι.

μ αρεσει εδω.που ειμαι τοσο μακρυα και βαριεμαι να φαω τη μαυριλα στη μαπα.κι ετσι κλεινομαι και κανω ονειρα ηλεκτρικα κι αλλες παλι φορες απλα καθομαι στον κηπο χαιδευοντας το σκυλο με τις ωρες ονειρευομενη πως ολα οσα υπαρχουν εκει εξω με περιμενουν να γινω καλα και να ζησουμε μαζι.

μαλακιες.

σκεψου πως οταν παω στο κεντρο χαιρομαι.ειναι σαν ενας αλλος κοσμος.ναι πενταβρωμικος.αυτη τη μαυριλα την αναζητας ωρες ωρες.κι αλλες παλι βαζεις τα καλα σου για να κυκλοφορησεις στους δρομους της,σαν για να περασεις συνεντευξη για να σε παρουν για ανθρωπο-φιλο-σχεση-παρεα-κουλ και δε συμαζευεται.
ναι δε λεω αφιλοξενη για οποιον δε ξερει.αλλα ποιος ξερει την Αθηνα τοσο καλα?νομιζω κανεις.ολοι ξερουμε οτι θελουμε,οτι ψαχνουμε,οτι ζουμε κι οτι κουλτουροαλτερνατιβ εχουμε ανακαλυψει.γιατι ετσι μας μεγαλωνουν εδω.μαλακιες.μικρα πυροτεχνηματα σκανε παντως.κι αυτο μερικες φορες αρκει.σχεδον παντα δηλαδη.
ολα ειναι ομορφα.κι εδω ομορφα ειναι.κι ισως εδω καλυτερα.γιατι η μοναξια εδω δυσκολα σε σκοτωνει.κρυβεται στη γωνια της.παραμονευει αλλα δε κανει το μοιραιο βημα.ακομα και στο μετρο.δεν εχεις νιωσει πως ενα βλεμμα η μια παρουσια ειναι πιο φιλικη?μην πεις οχι εγωισταρε.το βλεμμα νικα τα παντα.ειναι το βασιλειο του εκει μεσα.

νομιζω

νταντι κουλ αμ στιλ μι

της ελεγε σχεδον καθε μερα το ιδιο πραγμα.

να προχωρας μπροστα.

σαν τους δεικτες του ρολογιου.

μην κολλας στα παλια,μην κοιτας πισω.να κοιτας ψηλα και να τρεχεις κατα εκει.

ηθελε τοσο να του δειξει πως το κανει. με το δικο της τροπο.

και τα προτυπα ξερεις καπως ετσι χτιζονται μεσα μας.οταν προσπαθουμε.

υπαρχουν καποιοι που θελουν να σε φυλακισουν κι αλλοι που διασκεδαζουν τις μερες τους με την παρουσια σου.
μεχρι οσο τους κανεις.κι οσο αποδεχεσαι τους κανονες-(κακο-νες) τους.

μα οι μπαμπαδες δεν ειναι ετσι.
σου χτιζουν ροζ βασιλειο και σου χτυπαν την πλατη υπεν8υμιζοντας πως ειναι εδω για σενα.κι ας μην ακολουθεις παντα τους κανονες.

τους δικους μας ανθρωπους κακως δε τους ζουμε σαν σπουδαιους.που παντα ειναι τελικα.

ντραγκζ νεβερ χελπντ ινσομνιια

οταν εχω αυπνιες και στριφογυρνω στο κρεβατι κυνηγωντας την κρυα γωνια του μαξιλαριου

γραφω δισκους.με μουσικη κι ας μη ξερω ποιο ειναι το φα και ποιο το σι.
κι απο πανω διαβαζω ολα αυτα που θα ηθελα να εχω γραψει και κατα καιρους εχω σκηνοθετησει στο μυαλο μου μεχρι και της τελευταιας λεπτομερειας το χρωμα απο αυτες τισ ιστοριες.

μιλαμε για χρωματα και ηχους και ιστοριες που σε ταξιδευουν και ονειρα που δε θα γινουν ποτε αλλα ωραια θα ηταν αν και εφὀσον κι αμα ποτε δε ξερεις ισως και να.

κι η φωνη μοιαζει σαν δικη μου αλλα δεν ειναι και εχει μια θεατρικοτητα και μια αφελη παιδικοτητα.

κι ολα αυτα σε ενα δωματιο η μηπως ταρατσα που εχω ζωγραφισει τους τοιχους και φωτογραφιζω τα χαμογελα με πλαστικους φακους και ωραια θα ηταν.

και μην ξεχασω,θα εχει και νεροπιστολα και σκοινια για μπουγαδα με μανταλακια