φοβαμαι.εντ ιζ ιτ γουορθ ιτ ορ νοτ?δεν ειχα αναρωτηθει ποτε.επρεπε τωρα?δηλαδη γαμωτο

ποναει απελπιστικα το κεφαλι μου.

σκεφτομαι σοβαρα να προσπαθησω να βολευτω καπου στο πα ματια στατωμα.

δε με χωρανε τα ρουχα μου,κι οι μουσικες μου μοιαζουν ολες ιδιες.

ειναι σαν εσωτερικο καψιμο.

σαν ενα μεγαλο φορτηγο που το βλεπεις να τρεχει πανω σου κι εσυ μενεις εκει.

κολλημενος με τα ματια στα φωτα.

ειναι χαρισμα να μπορεις να κανεις τον αλλον κομματια.ειναι χαρισμα σου δηλαδη αυτη η πορτα.παραδεισου και κολασεως γωνια.

οι σκεψεις ειναι υπουλο πραγμα.και τρυπανε μεσα μεσα βαθεια.

χαρισμα.

χαρισμα σου εγω.

για πεταμα ομως οχι.

γιαυτο προσοχη.

γιατι ακομα και οσα λυγιζουν καποτε σπανε.