περπατας.
πεφτεις.
απο τη μια στιγμη στην αλλη.
ε να σε βοηθησω?
σου λεει ενα χερι.
ωχ εσυ εισαι?
εγω ναι
μεγαλωσαμε ε?
μεγαλωσαμε ναι.εγω ακομα πεφτω βεβαια αλλα ναι.
ολα καλα ρε.να ειμαστε καλα.
να ειμαστε

δυο ανασες το εισητηριο

αγαπη μου?
θα ηθελα ενα μπαλονι.
ενα μπαλονι να με παρει απο δω.
να το φτιαξω με οσες ανασες μου απεμειναν και να με παρει απο δενα μπαλονι θα θελα να μοιαζει με εσενα.
σαν τις αγκαλιες εκεινες που δε χορτασα ποτε.
σαν τα ματια σου που χιλια δυο ταξιδια εκανα για να τα αντικρυζω μονο.
σαν ολα οσα δεν καταλαβες ποτε.
μπαλονι ή θαυμα τελικά?

φανάρια

σκέφτομαι. μονο σκέφτομαι.
στα φαναρια φοβαμαι πως θα γερασω.
εχω πολλα αγχη ξερεις.
σαν να κανω πρόλογο νιωθω.
φοβαμαι ποκυ πια.
δεν κοιμαμαι καλα.
δεν θυμαμαι καλα.
μονο θυμαμαι πως οσα ομορφα νιωσαμε και ζησαμε τα εχεις αφησει σε μιαν ακρη.καπως ετσι αισθανονται και τα βιβλια μου.
κι ο εαυτός μου.
σε μιαν ακρη.
ξυπνα μια μερα και μιλα.
αρχισε να μιλας.
οτι ειναι να χασεις το χεις χασει μωρο μου

κρυωνω
ισως κρυωσα τις προαλλες που βγηκα με εκεινη την μπλουζα εξω
την ειδα παλι σημερα
ανοιξε τα ματια της
πηρε αγκαλια το μαξιλαρι
-δεν ξερω γιατι αγκαλιαζει τοσο σφιχτα το μαξιλαρι τα πρωινα-

που εισαι

δε με ρωτησε ποτε

μονη μου τα λεγα

ε και τι εγινε 

τωρα δε μιλαω λεει

τι να σου πω

ουτε εσυ ρωτας 

ενταξει δικαιο

ο καθενας στην ησυχια του

κι ετσι?

κι ετσι περπαταμε σε προβλητες 

και δε καρδιοχτυπαμε οπως παλια

παμε στα σιγουρα 

οχι γιατι φοβομαστε το αγνωστο οχι

αυτο αποζητουμε

αλλα πηγαινουμε στα σιγουρα για να ξορκισουμε τους φοβους

εγω δε μπορω να φωναξω

ετσι ηξερα απο παντα.

δεν θυμαμαι ποιος μου εμαθε να μη φωναζω.

παντως οταν φωναξα εχασα εναν ανθρωπο απο τα ματια μου

ο κυριος καποτε

καποτε
με ρωτουσαν τι μουσικη ακουω
και δεν ηξερα τι να πω
μετα μεγαλωσα
κι οτι απαντηση και να δωσω μου φαινεται χαζη
καποτε ελεγα εγω θα σου πω τραγουδι να ακουσεις
τωρα μου τραγουδαω γιατι την εχω ακουσει

μπορει καποιος να μου δωσει ενα δανεικο κεφαλι?
εστω και κουφιο?

ακου

έχω έναν πόνο εδώ, είπε.
και έδειξε ένα σημείο στο χάρτη

την κοιταξε περιεργα

"πας καλα?"
οχι παντα,δηλαδη προσπαθω να πηγαινω.αλλα το καλο που σου θελω ειναι να καταλαβεις.
το καλα ειναι απο μονο του περιεργο.
τι θα πει καλα?
εμενα ο χαρτης ειναι σαν φωτογραφια του παιδοτοπου που μου εχουν ταξει .
ναι ενταψει δεν ειμαστε παιδια πια.
ναι καταλαβαινω
καταλαβαινω πως εγω δεν ειμαι εδω πια
δεν ειμαι εγω πια

ξερεις απογυμνωνεσαι και λες κοιτα πως ειμαι
κι ο αλλος παει και κοιταει τον τοιχο
σου λεει "ναι καταλαβαινω" κι ειναι σαν να λες και λεει "τον καφε μου τον πινω σκετο γιατι το μπεζ δεν μου αρεσει σαν χρωμα"
και καπως ετσι
σε βλεπει ο σακης και σου λεει ρε χριστινιω τι εχεις ρε εισαι καλα?
τα ματια σου δεν ειναι οπως παλια

και λες καλα ειμαι μωρε ειμαι καλα
σευχαριστω που ρωτας

κι εκει
εκει καταλαβαινεις πως κανεις δε το λεει πια
και πως εισαι περιεργη οντως

θελω να φυγω
δεν μπορω να στο πω αλλη μια φορα

να εισαι ευγενικο παιδι και να πινουμε στην υγεια μας

*

θελω ο αγιος βασιλης να μου φερει μια υδρογειο σφαιρα
δεν μπορω με τους χαρτες
δεν περπατιουνται ευκολα οι χαρτες με ονειρα
κι αν δεν καταλαβαινεις 
εχω να σου πω τουτο

μερικες φορες
γνωριζεις ανθρωπους

ο καναπες ηταν απο αυτους τους δερματινους που δεν συμπαθω καθολου

-ξερεις περασε ο καιρος πρεπει να ξαναπαω στο γιατρο,θα ρθεις μαζι μου ε?
-α μαζι ειχαμε παει δικιο εχεις ξεχασα
-πως ξεχνας ρε φιλε που περιμενες χωρις λογο 4 ωρες κοιτωντας εναν τοιχο αυγουλι?
-ξεχναω.δηλαδη δε ξεχναω απλα δε θυμαμαι αμεσως.τελοσπαντων να μου πεις να παμε μαζι
-εσυ ποτε θα πας στο γιατρο?περασαν τρεις μηνες,ειχες πει στους τρεις μηνες πρεπει οπωσδηποτε να πας
-φοβαμαι καλα θα δω θα κοιταξω ποτε μπορω θα γινει κι αυτο
-θελω να εισαι καλα
-εκεινο το βραδυ με νανουριζε η βροχη που εσκαγε στο πατζουρι του ιατρειου.γιατι εχουν κλειστα τα πατζουρια στο ιατρειο?
-ρε φιλε,παιρνεις ναρκωτικα?
-μαλλον ξερω,σε συνεπαιρνει ο τοιχος,τοσο αδειος οσο κι η αθηνα,το μεσα μας,τι σε νοιαζουν τα ναρκωτικα κοιτα να γινεις καλα
-αφου πονας γιατι δεν πας να σε δει κανεις
-γιατι δε θελω να με δει κανεις

τα φυτα εδω μεσα εχουν αρρωστησει

 εδω μεσα υπαρχουν τοσο πολλοι ανθρωποι που νομιζουν οτι ειναι αλανθαστοι που φοβαμαι μην αρρωστησω σαν τα φυτα

εφυγε θα πουν και κατα που να σαξουν

η αλλαγη ειναι ξεβολεμα μωρο μου
ποσα θα ηθελες να αλλαξεις κι ουτε που κουνιεσαι πια
κι εγω τρεχω
ολο τρεχω
αλλα δε ξεβολευτηκα και πολυ
καθομαι εδω
τρεχω
αλλα συνεχιζω με οσα ηξερα πριν
με οσα ενιωθα πριν
κριση φυγης και κλεινω πορτες
κριση πανικου και κλεινω το παραθυρο που αναπνεω
μη με ρωτας γιατι
σιγα μη με ρωτησεις
δεν καταλαβαινω
κανω πως δεν καταλαβαινω
τι νικαει απο τα δυο μη με ρωτας
σιγα μη με ρωτησεις
θελω να αλλαξω ουρανο
κι απο δρομους μπουχτισαμε
τοσους φτιαξαμε και στερια να πατησουμε δεν εμεινε
ποιος φταιει τι με νοιαζει
στην αρχη λες φταιω εγω
την επομενη με τριτη ματια λες ισως φταιει και κατι αλλο
στο τελος γεμιζεις το στερνο σου λιθαρια κι ουτε ενα απο αυτα να κυλισει
καμια θεληση για φυγη βλεπεις αυτα
καθολου δε μου εμοιασαν
ζω καθε μερα αναμεσα σε ανθρωπους χωρις καρδια
στην αρχη ποναει
μετα αμφιβαλλεις
μετα λες ισως να ειναι ιδεα μου
μετα ζεις με αυτο αγκαζε κι ας μην αντεχεις ουτε εσενα να ακουμπας
τρομακτικο λιγακι
εγινες το τερας που απεφευγες χρονια
το τερας που ζουσε κατω απο το κρεβατι σου και ειχε σαν μονη νικη του να σου βγαζει τις καλτσες οσο κοιμασαι
ηρθε η μερα που σε νικησε κι εγινε ολακερο εσυ
μαντεψε ποσο αστειο ηταν
που σημερα το πρωι
δεν ειχα κανεναν να πω αυτο που ανακαλυψα

αγαπη μου,συρρικνωσα την καρδια μου

ωραια που ακουγεται η σιωπη σας

η καθαριστρια εχει τον ιδιο τονο και χαρουμενοτητα φωνης.

καθε απογευμα

ερχεται περιπου στις πεντε παρα κατι.

παρα λιγο παρα τσακ

εμενα δε με ενοχλει πολυ

ισα ισα που χαιρομαι και λιγο

λεω μωρε μπραβο κουραγιο

και σημερα χαρουμενη 

μονο οταν μαζευει σακουλες σκριτσι σκριτσι μεσα στα αυτια μου με ενοχλει .

σημερα μου ειπε αυτο το αγορι 

οτι κακομαθε με τον καιρο 

και σημερα μελαγχολησε.

αγορι τον λεω κοροδεφτικα.

λιγακι μονο.

δεν ειναι απο δω.τον πρωτο χειμωνα δεν καταλαβαινεις,

τον δευτερο συνειδητοποιεις.

εγω στο λεω.

τοσοι χειμωνες περασαν

κι εγω ολο σκεφτομαι.

κι η φωνη μου οταν λεω "καλησπερα" και "γεια σας"

αραγε να χει αλλαξει?

σκεψου

σημερα το πρωι ειδα 1 βαλιτσα διπλα στα σκουπιδια/σκεφτηκα/ετοιμη η βαλιτσα μας/μπορουμε να φυγουμε/μετα σκεφτηκα/δεν εχουμε που να παμε/κι αφου λειπεις/που να παω μοναχη/τιποτα δεν ειναι το ιδιο/κι εγω δεν ξερω/αν σε ξερω/να φυγεις/αλλα να πας που/μαζι/ή χωρια/μια αρνηση μεγαλη με πνιγει/γιατι ολα αυτα/θα ηταν ομορφα να ημασταν/να περπατουσαμε/να ηταν ολα απλα/μικρα χαμογελα/εχω ξεχασει πως ειναι/κι αν φυγω/ενω ψαχνω παντα μενω/αν φυγω/θα ερθεις?

//να ερχεσαι.να μη φευγεις,να ρχεσαι//

καναπες εισαι και φαινεσαι

καθεσαι στον καναπε
απλωνεις τα ποδια σου
πετας τα βιβλια σου
κοπανας τα μαξιλαρια
κανεις ερωτα πανω του
κοιμασαι κουλουριασμενος αγκαλια του
κλαις
γελας
τον κοπανας
τον πας βολτα οταν θελεις να αλλαξεις ζωη
δεν αλαλζει τιποτα
παραμενει καναπες
ακομα κι αν τα ποδια του πονανε επειδη γερασε
κι αν γεμισε τρυπες απο την χρηση
δεν εχεις καναπε
ο καναπες ειναι ανθρωπος
εγω ειμαι ανθρωπος?

τα πιο πολλα στα ειπα την ωρα που κοιμοσουν

τα πιο πολλα στα ειπα την ωρα που κοιμοσουν
δεν θυμασαι και πολλα
κι εγω μερικες φορες ξεχνω
θυμηθηκα εκεινη τη γιαγια με το μαγιω το μαυρο
στην παραλια που μασταν ευτυχεις κι ερωτευμενοι
ζωη σαν ονειρο 
ισως ηταν η ιδια που φετος δυο ή τρια απογευματα τη βοηθουσα να βγει απο τη θαλασσα
μη μ αφησεις να γερασω μοναχη
ειχα σκεφτει ενα ξημερωμα που εβλεπα τα χελωνακια να πηγαινουν στην καινουργια τους ζωη

δεκατρια κιλα αναμνησεις
γυρω στα εκατο κιλα
ποιος τα εστειλε και που τα χρεωσε 
εχω ενα τιμολογιο εδω
κατι κωδικοι περιεργοι
τα εβαλα στον μεταφραστη και μου βγαλε οτι ειναι ολα φοβοι

ολα οσα ηθελα να σου πω
τα φαγα.

εξελισσομαστε
εσυ
 κατι πιο ομορφο σαν το κρασι στο βαρελακι το μικρο 
εγω
δε ξερω

ηρθες παλι
εκει κοντα στο ξημερωμα
ειχα βυθιστει σε ενα ονειρο κι εψαχνα τις τσεπες μου
ησουν εκει
για λιγο
και ελαχιστες οι φορες που τουτο το κρεβατι σ εχει δει
δεν εχει ματια γι αλλα ονειρα
ειναι που σε βλεπω εγω σαν ειναι μου

δεν παω βαθια

θα ηθελα πολυ να σου πω
να σου πω
να πω
δεν ειμαι εγ ω

δεν εχω ω στο ονομα μου για αρχικο.
τα φηνω ολα λιγο πριν το τελος
και σε οτι πιεστηκα πολυ και πιεσα
ηταν μαλλον για να δω την αντοχη μου στον (ας πουμε) πονο

τα μικρα παιδια
μικρα ειναι οτι θελουν κανουν
ειτε τους δεις και πεις μη
ειτε δεν κοιταξεις ποτε προς τα εκει

ετσι κι εγω
παιζω με τις πληγες και τα αλατια
μεγαλωσα στο βουνο
ετσι μου ειπε
κι αφου
τοτε πως
κολυμπι απο τα βατραχια διδασκομαστε ?

2.21

τι κανεις

προσπαθω να με αποφυγω και να μην γραψω

λυγανε οι ανθρωποι

αλλα

καποιοι ειναι απο υλικο που δε σπαει

θελω να σου πω

θα ηθελα να γινω το ποτηρι σου οταν χρειαστεις νερο

μα αν

αν ειμαι απο κεινη την αμμο που δε γινεται γυαλι

πως θα γινω το ποτηρι οταν χρειαστεις?

ενα ξωτικο μου ειπε πως δεν υπαρχει τελος

κι ισως μεσα μου να θελω να πιστευω σε αυτο

γιαυτο κι οι μισοτελειωμενες ιστοριες στο κεφαλι μου

γιαυτο κι οσα μισα σου λεω 

ας μη γινω ποτηρι αν δε φτιαχνονται απο δαυτο ανθρωποι σωστοι

ας γινω τα χερια που θα φτιαξουν χουφτα 

μα αν αγαπη μου ζαρωσω θα πειραζει?

γιατι αυτος ο χρονος 

με στριμωχνει πολυ

μη ρωτας εμενα

εκ του ασφαλους
δεν ειναι ζωη
ειναι φυλακη
γιατι αν δε ρισκαρεις τα κλισε
το κεφαλι σου
την καρδια σου
τοτε αληθεια δε θα δεις
μητε ελευθερια

εχω εναν κομπο

μη μου κακιωσεις που δεν εχω γραψει ουτε δυο γραμμες
σ εχω στο νου μου  ξερεις
μωρε οι ανθρωποι με ευγενεια δεν εχουν εκλειψει
ειναι που ξεχνιουνται
παρασερνονται
γινονται ενα με το περιβαλλον τους
κι αν ειμαστε υπερ
ειναι γιατι αγαπαμε τις εξαιρεσεις
θελω να πω
κοιτα
οι πιο πολλοι
φορανε προσωπεια
λενε παμε παρακατω
και σβηνουν στιγμες ψυχες χαμογελα
χεσε με
ειμαστε αληθινοι
εχουμε καλες και κακες μερες
ονειρευομαστε
βριζουμε φωναζουμε σπαμε
πηδιομαστε αγανακτουμε
χαμογελαμε ιδρωνουμε
κοιμομαστε βαριομαστε
διασκεδαζουμε αγκαλιαζομαστε
κλαιμε
τρωμε

σιγα που δε θα κατεληγα εκει

//η αληθεια ειναι πως τις προτεραιοτητες δεν τις θετουμε εμεις,αρα οχι,δεν μπορω να σου κακιωσω

συκα δεν εφαγα

ειχαμε μια συκια
μια συκια στο κτημα
ειχαμε πολλες δηλαδη
αλλα αυτη ηταν η μια που της ειχα αδυναμια
ειχε κοντα το πηγαδι
κι ετσι δε θα μπορουσες να τη χασεις
εκανε αλλιωτικο καιρο απο κατω
ειχε δροσια και γλυκα
κι εσυ που ξερεις πολλα,θα θελα να γινω κολλα να σε κολλησω.
και να μαφησεις σαυτη τη γωνια κ να με πεισεις να μην αγαπησω ποτε ξανα
παρα μονο οτι θα χει σκια - δροσια και γλυκα
ακομα κι οταν φτανω εκει να μη με βλεπει κανεις απο τα κλαμματα
ακομα και τοτε
να χει ριζες
ανεξαρτητο να κοιτα το δικο του οριζοντα
εκει διπλα ειχε μελαγχολησει κι ο Ελβις