f is for fuckin friendship

"...Οι φίλοι , οι πραγματικοί εννοείται, σε αποδέχονται όπως είσαι.

Με τις αδυναμίες, τα λάθη και τα πάθη σου. Οι φίλοι ξέρουν τις αλήθειες σου και συνεχίζουν να σου μιλάνε! Και να σε αγαπούν. Οι πραγματικοί εννοείται,το πάμε. Δεν παλεύεις να αποδεικνύεις τον εαυτό σου όταν είσαι μαζί τους.

Οι φίλοι είναι το ξεχωριστό μέρος που έχει ο καθένας μας. Ένα μέρος που μπορείς να γυρνάς κουρασμένος , να βγάζεις το καμουφλάζ και τα στολίδια σου και να πέφτεις να ξεκουράζεσαι. Είναι αυτοί που θα σε κάνουν να κλείσεις την τηλεόραση κατά τις 8 , που τώρα από Σεπτέμβρη, θα αρχίσει να σε πείθει πάλι πως είσαι ένας βλάκας που πεθαίνει..."

αποσπασμα απο οναρ http://onarmusic.gr/kalokairi/

καποτε ειχα πει οτι οι φιλοι,οι πραγματικοι φιλοι,ειναι οι συγγενεις που επιλεγεις.

οταν εισαι περιεργος ανθρωπος-οτι κι αν σημαινει αυτο-,τους φιλους σου τους βαζεις σε εναν καναπε πρωτη θεση στην πιστα της ζωης σου.καναπε οχι τραπεζι.
για να καθονται οπως θελουν,ακομα και να κοιμουνται πλαι σου.
να αραζουν πως το λενε.
ειναι αυτοι που αν στους πειραξουν βγαζεις οπλα απο κρυφεσ τσεπες καθε ειδους.
αμα μπορουσες να δαγκωνες και να μην σε περασουν για παραφρων,θα το εκανες.

η ζωη μας αλλαζει τοπο κατοικιας,συντροφους και εποχες συνεχεια.
ειτε το επιδιωκουμε ειτε οχι.
το πρωι καλοκαιρι το βραδυ χειμωνας βαρυς.

χειμωνας ναι.
οταν σου λειπουν οι φιλοι σου ετσι ειναι.

assumption is the mother of all fuck ups

συνεχιζω να το πιστευω.

το να υποθετεις και να νομιζεις ειναι αυτο που σε τρωει.
ειναι αυτο που μας διαχωριζει απο τα παιδια και μας κανει ξαφνικα αυτο που σιχαινομαι.μεγαλους με το πιο ασχημο προσωπο τους.αυτο της αποξενωσης,του ασε με ρε φιλε στη ζωη μου.του απολυτου.της παρεξηγησης χωρις εξηγηση.

ανθρωποι πανε κι ερχονται συνεχεια στη ζωη μας.αλλους τους παραχωρουμε θεση στον καναπε και σηκωνονται και φευγουν.κι αλλοι απλα καθονται στο χωλ.
κι αλλοι εχουν γινει ο καναπες.ο εαυτος σου κι η προεκταση του.

δεν ειναι ενος ή δυο η επιλογη.

αναθεμα κι αν ξερω αν ειναι συγκυριες η απλα αναποφευκτη δρομολογηση πραγματων.

το θεμα ειναι οτι τελικα ολα στο χερι μας ειναι.

κι οσοι μενουν αν μεινουν κι οσοι φυγαν αν θα ξαναγυρισουν η οχι.

η μηπως φυγουμε εμεις τελικα μετα απο τοσες μαχες?

η ζωη ειναι παιχνιδι που παιζει με μας.

το σκακι μας το χουμε στην τσεπη,αλλα εγω προσωπικα σκακι δε ξερω ουτε απο στρατηγικες.

απο σιωπες και στιγμες και αγκαλιες κατι λιγα.εμπειρικα.

φιλος η φιλη.συγγενεις ουτε εξ αιματος ουτε εξ αγχιστειας.

Εξ....αφορμων.

ειναι αυτοι που περιμενουν πως και πως να βρουν μια στιγμη να μοιραστουν τη σιωπη τους οταν δεν ειναι καλα.
ειναι οι ανθρωποι που οταν εισαι στην ακρη της γης,βρισκουν ακομα και περιστερια να σου πουν ενα γεια κι ενα χαμογελα.
ενα δε πειραζει που δεν εισαι εδω,οταν θα ερθεις ολα θα ειναι ομορφα.
ενα συνεβησαν πολλα,μα προχωραμε απο δω και περα ξανα.
ειναι πολλα.κι ολα σε ενα.οχι 1+1=2

καληνυχτα.....

πως αλλιως το λενε,για να μην ακουστει φτηνο-ιδιο-συνηθισμενο

"....Η κανείς η κι οι δυο μαζί, μ'ακους

το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και , μ'ακους

της αγάπης

μια για πάντα το κόψαμε

και δεν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς , μ'ακους

σ'αλλη γη , σ'αλλο αστέρι , μ'ακους ...."

(μονογραμμα-τι αλλο)

ειναι καιρος που σβηνω το φως και ψαχνω να σε βρω..

πανε 2 νυχτες... κι ομως μοιαζει αιωνες μακρυα αυτες οι μερες..

και ποιος δε ψαχνει για λιμανι?

κι οταν το βρισκεις,σα να βουλιαζεις μοιαζει.

κι αν τα κυματα που φερεις μαζι σου τα αντεξει η προβλητα τοτε τι.

κι αν δε μπορεις να κλεισεις ματι χωρις τα ματια του να σε κοιτουν,τι τραγουδας για να αποκοιμηθεις.

δε μπορει να ναι οαση σκεφτεσαι.ουτε οφθαλμαπατη.

σε κουρασαν τα ταξιδια.κι η ερημος μοιαζει με θαλασσα και τουμπαλιν.

αστερι μου,σκεφτεσαι.και το κανεις δικο σου.μολις βρεις αυτο που σου κλεινει το ματι στον μαυρο ουρανο.

-και δηλαδη τι δικο σου?

-εχετε τιτλους ιδιοκτησιας κυρια μου?

-εμ...οχι...να....γιατι θα πρεπε?αφου ειναι δικο μου.το κοιτω και μου χαμογελαει.με συντροφευει σε ακρογιαλιες και σε βουνα.μα ακομα κι οταν αποκοιμιεμαι στη διαδρομη του γυρισμου απο τα ταξιδια μου.και ειναι εκει σου λεω για μενα μονο!δε χρειαζομαι τιτλους!

-οι καιροι αλλαξαν.

-μα αν θελετε να ξερετε,δε με νοιαζει τι εκαναν,κι αν θελετε να μου το παρετε.εγω δικο μου το νιωθω.δικο μου.οχι απο εγωισμο,μα το αγαπησα.

assumption is the mother of all fuck-ups

κι εγω νομιζα,και εγω θεωρουσα.κι εγω σε ακουσα και σε θαυμασα που τα ελεγες τοσο εντονα,σχεδον τα πιστεψε και το χτες και ο δρομος και τα λογια λογια λογια.


οι περισσοτεροι λενε ψεματα στον εαυτο τους.

κι αφου πειστουν τα προβαλλουν σαν επιχειρηματα του σημερα τους.

πως προχωρας ομως ετσι?
χωρις καρδια εννοω.
γιατι αλλιως,μια χαρα βολευει.

αυτοι που γλυφουν τα αυτια μας δε θα ερθουν ποτε να μας βοηθησουν στο γκρεμο.
μα θα τρεξουν στο μπαλκονι να το πουν στο γειτονα.

ολες τις μαχες που εδωσες,με το ξυλινο σπαθι σου,τις εκαψε η φωτια απο τα ψεμματα που λες στον εαυτο σου για να αποκοιμηθεις.

χαρτινη βαρκουλα στον ωκεανο προφασιζοσουν.
μα εσυ ζητησες χαρτι για να φτιαχτεις.

οσα φωναζες χτες για τα χρυσα παλατια,χαθηκαν στο σκοταδι.
και σημερα καθαριζεις τις σκαλες τους σιωπηλα.

αγερωχο που σε κανει ο εγωισμος ε?
και πανω απὀλα δικαιο.

κι εμεις νομιζαμε πως δε θα αλλαζε τιποτα και κανεις.......

στο δωματιο αυτο

στον χωρο σου εισαι ο εαυτος σου.
γυμνος μπορεις να κυκλοφορεις.
να τραγουδας και να χοροπηδας μπορεις.
να κοιμασαι και να ζεις.
να ζεις.
εκει μεσα ζεις.
στην προσεχτικα φτιαγμενη φυλακη σου.
οταν κλεινεις την πορτα,απλα θυμουνται το χαμογελο που τους χαρισες.
και το εχουν δεδομενο.
κι εσυ εκει μεσα ζεις.
πραγματικα.
την αληθεια σου.
οπως εισαι.
δυσκολα τα πραγματα η ευκολα.
κανεις δε βλεπει.
μονο τοτε ζεις.

μην τρεχεις,περπατα

σε μεγαλωνουν σαν playmobil.

με στυλιζαρισμενα μαλλια,με ρολο,με επαγγελμα,με συγκεκριμενο μεγεθος και πλαστικο.

να τους αρεσεις.
να ταιριαζεις με τους αλλους.

αλλα χωρις αυτια.

κι εγω τωρα πως θα φωναξω,αφου δε θα με ακουσω.

αν μαγαπας,κατσε κατω στο πατωμα.
μη με μαλωνεις που λερωνω τα ρουχα μου,η που ειμαι ξυπολητη.
διωξε τους φοβους μου.κι ας ειναι ανοητοι.
γιατι δε το αντεχει αυτο κανεις.
το εχω δει μπροστα μου χιλιαδες φορες.
ουτε καν εγω.αυτο ειναι που μαχαιρωνει.

αγκα8ια

καθενας στο πεταγμα του παραλληρει.

οταν μπαινεις σε αυτους τους εφιαλτες ομως δε βλεπεις.

κι οσοι ειναι διπλα σου πρεπει να σε ξυπνησουν.

οχι με φωνες.

με βοηθεια.

κι ας μη μιλας γιαυτο.

κι ας τους χαμογελας καταματα.
τον εαυτο σου ξεγελας.

ολοι φευγουν.

ολοι τρεχουν.

ολοι κρυβονται συνειδητα η μη.

και τι μενει?

ποιος μενει να σε σηκωσει απο το πατωμα οταν πεσεις.

πες μου.

η δειξε μου

she fell

εχει δυο κοκκινες γραμμες στο προσωπο της

λες και τα δακρυα ειναι τοξικα.

και μετα το ουρανιο τοξο,ελευθερη πτωση απο τα συννεφα.

και επεσε

και πεφτει

πεφτει

πεφτει.

και κενο

κι αλλο κενο.

και το πατωμα.

γρατζουνιες.

φοβαται. ειναι εκεινες οι ωρες που δεν ελεγχει το ειναι της.

που βλεπει μονο με τα ματαια ματια.

φωτοβολιδες ηταν?

βοηθεια ζηταει.κι ας μη ξερει πως.