Ειναι παραμονη Χριστουγεννων

Δε θελω να χτυπησει το κουδουνι για τα καλαντα.Δε θελω να ειναι κανενας αλλος.Και αυτος δεν θα ερθει.Δε μπορει.Με πιανει καθε παραμονη Χριστουγεννων...Ερχοταν χτυπουσε το κουδουνι,κι εγω αγουροξυπνημενη κατεβαινα τις σκαλες και του ανοιγα την πορτα.Ηταν ο φιλος μου με τον μικρο του αδερφο.Ο δικος μου φιλος.Αυτος που μεγαλωσαμε μαζι.Αυτος που δεν καταλαβα ποτε γιατι αυτοι που δεν τον αντεχαν στο σχολειο,αυτοι εκλαιγαν πανω απο τον ταφο του.Ε οχι ρε γαμωτο.Κανεις σας δεν καταλαβαινει.Ηταν σοκ,αλλα δεν καταλαβαινετε!Γιατι δεν ηταν για σας τα πρωτα χρονια πολλα που ακουγατε κατι χρονια τωρα.Γιατι δεν ηταν ο μονος ανθρωπος που δεχοσασταν στη γιορτη σας με ροζ πιζαμες.Δε με εκρινε ποτε.Αντιθετα θυμαμαι πως ερχοταν και με ρωτουσε διαφορα για να καταλαβει την κριτικη των αλλων.Γιατι ειναι κακο να εισαι αψεγαδιαστος?Γιατι ειναι κακο να εισαι οντως το καλυτερο παιδι.Το μονο που ειναι κακο ειναι που εφυγες ρε Γιαννη.Ηταν η συνηθεια μου.Ειναι κατι δικο μου που δε το ξερει κανεις.Γιατι τι να πεις γιορτινες μερες στους αλλους?Θελουν χαμογελα.Αλλα θα μου τη σπασουν παλι τα κολοπαιδα με τα καλαντα.Δε μου φταινε αλλα δε τα μπορω.Και δε φοραω ροζ πιζαμες σημερα.Και ξυπνησα νωριτερα απο το πρωτο κουδουνι...Να με προσεχεις