σι

ακουνητη με τη πλατη στον τοιχο και τη ματια στο παραθυρο.

φυσαει ενας αερας που θες να σε παρει μαζι του.

κρυωνεις μα δε ντυνεσαι.

ψαχνεις να νιωσεις λιγο πιο ζωντανη.

φοβαμαι πως εχεις αφησει τουσ τοιχους να γκρεμιστουν μονοι τους.

κι οσο κι αν προσπαθεις,θα φανει.

θα καταλαβουν πως κυκλοφορεις γυμνη καποια στιγμη.

τι να σου κανουν δυο κουρελια αποτομων λεξεων?

πως να σε ντυσει η σιωπη που κουβαλας.

φθινοπωρο μοιαζεις κι ας εισαι καλοκαιρι.

ποσο μας απατουν τα ματια μας σαν ειναι θολωμενα απο προσδοκια.