low life

she looked like a puppy with these big brown eyes starrin at me.

-dude,really i gotta go...
-no please stay....hug me...talk to me...dont leave...
-i have to...
-GREAT!FINE THEN!GO!LEAVE ME ALONE!AND DON't COME BACK!

as if she was screamin: "love me,love me,love me,don't leave me alone"

μα αυτη την πλευρα της την εβλεπαν λιγοι.και λιγοτεροι την επαιρναν σοβαρα.
το ειχε αποδεχτει.
μοναχοι τριγυριζουμε στα μονοπατια μας.

καθισμενη στον καναπε με το μπλε καλλυμα παρατηρουσε τα κοκκινα κακοβαμμενα νυχια των ποδιων της.

she picked the phone and dialed...

-hi..
-hey
-am i interruptin?
-no,it's fine i was just doin some stuff here...
-oh...erm...r u ok?
-oh yes am fine...
-erm...ok...bye....

she was screamin...silently.

μεγαλωνει....αρχισε να μην κρυβει οσα νιωθει νομιζε.μα οταν το κυνηγητο σταματησει,κανεις δε σε κοιταει οπως πριν..."τα ποδια μου ειναι χοντρα",σκεφτηκε...."ισως...ισως εγω καταλαβα λαθος....ναι αυτο θα ειναι....θα μπερδεψα το παραμυθι παλι..."...

...κι ετσι αποκοιμηθηκε...φοβισμενη μην ερθουν κι αλλα παρομοια συναισθηματα.
...μη δε μπορει πια να καταφερει να τους πεισει πως ειναι δυνατη.
...πως μπορει και μονη.