anemoksypnhmata

ειναι λεπτα του χρονου που περνανε

δε σε νοιαζει το πριν το μετα ισως ουτε και το τωρα.

καθεσαι εκει και ανασαινεις

κι ειναι μια ευτυχια τοση
που θες να ουρλιαξεις μα σωπαινεις
8ες να κλαψεις μα χαμογελας

λερωμενοι τοιχοι με μελανια για λογια ακριβα.

ποιος σου ειπε πως δωριζονται οι στιγμες?
ας μην ψαρεψω μια αλλη μερα με το καλαμι μου για λιγο.
ας μεινω εδω.
για να χω να θυμαμαι.