autobio

φοβασαι να χασεις οτιδηποτε γνωριζεις πια.
οτιδηποτε δειχνει να γυαλιζει στον ηλιο.
ειναι λες και περνας μια ατελειωτη εφηβεια.
ετσι ζεις.
και δε ξερεις πως και αν θες να το αλλαξεις.
μονος οδηγος οι λεξεις τοσα χρονια.
που κι αυτες δε τις εμαθες καλα.
οχι επειδη δεν ηθελες.
μα το σερβιρισμα ηταν αποτομο και το φαγητο κρυο.
νιωθεις πως πνιγεσαι.
στα ιδια δακρυα που σε λυτρωνουν.
στην απουσια που επιλεγεις συνειδητα και δε σαφηνει να κοιμηθεις τα βραδυα.
μονο εσυ εχεις δει τοσες ωρες τελεμαρκετινγ.
διαβαζεις και γραφεις.σκεφτεσαι με το μυαλο σου και γραφεις βιβλια στον αερα.χωρις χαρτι.χωρις στυλο.με ομορφες εικονες που ειδες μα δεν ειχες το θρασσος να σηκωσεις το φακο σου και να τις αποθανατισεις.οχι για τους αλλους.για σενα.
κι ετσι παιρνουν οι μερες.
αυτα που μαζεψες κοντα σου ωρες ωρες τα βαριεσαι σε βαθμο να θες να ξερασεις.αλλα τα παιδια δεν κανουν ετσι.επιλογες δανεικες η ολοδικες μας?ο καιρος δειχνει.