*

θελω ο αγιος βασιλης να μου φερει μια υδρογειο σφαιρα
δεν μπορω με τους χαρτες
δεν περπατιουνται ευκολα οι χαρτες με ονειρα
κι αν δεν καταλαβαινεις 
εχω να σου πω τουτο

μερικες φορες
γνωριζεις ανθρωπους

ο καναπες ηταν απο αυτους τους δερματινους που δεν συμπαθω καθολου

-ξερεις περασε ο καιρος πρεπει να ξαναπαω στο γιατρο,θα ρθεις μαζι μου ε?
-α μαζι ειχαμε παει δικιο εχεις ξεχασα
-πως ξεχνας ρε φιλε που περιμενες χωρις λογο 4 ωρες κοιτωντας εναν τοιχο αυγουλι?
-ξεχναω.δηλαδη δε ξεχναω απλα δε θυμαμαι αμεσως.τελοσπαντων να μου πεις να παμε μαζι
-εσυ ποτε θα πας στο γιατρο?περασαν τρεις μηνες,ειχες πει στους τρεις μηνες πρεπει οπωσδηποτε να πας
-φοβαμαι καλα θα δω θα κοιταξω ποτε μπορω θα γινει κι αυτο
-θελω να εισαι καλα
-εκεινο το βραδυ με νανουριζε η βροχη που εσκαγε στο πατζουρι του ιατρειου.γιατι εχουν κλειστα τα πατζουρια στο ιατρειο?
-ρε φιλε,παιρνεις ναρκωτικα?
-μαλλον ξερω,σε συνεπαιρνει ο τοιχος,τοσο αδειος οσο κι η αθηνα,το μεσα μας,τι σε νοιαζουν τα ναρκωτικα κοιτα να γινεις καλα
-αφου πονας γιατι δεν πας να σε δει κανεις
-γιατι δε θελω να με δει κανεις

τα φυτα εδω μεσα εχουν αρρωστησει

 εδω μεσα υπαρχουν τοσο πολλοι ανθρωποι που νομιζουν οτι ειναι αλανθαστοι που φοβαμαι μην αρρωστησω σαν τα φυτα

εφυγε θα πουν και κατα που να σαξουν

η αλλαγη ειναι ξεβολεμα μωρο μου
ποσα θα ηθελες να αλλαξεις κι ουτε που κουνιεσαι πια
κι εγω τρεχω
ολο τρεχω
αλλα δε ξεβολευτηκα και πολυ
καθομαι εδω
τρεχω
αλλα συνεχιζω με οσα ηξερα πριν
με οσα ενιωθα πριν
κριση φυγης και κλεινω πορτες
κριση πανικου και κλεινω το παραθυρο που αναπνεω
μη με ρωτας γιατι
σιγα μη με ρωτησεις
δεν καταλαβαινω
κανω πως δεν καταλαβαινω
τι νικαει απο τα δυο μη με ρωτας
σιγα μη με ρωτησεις
θελω να αλλαξω ουρανο
κι απο δρομους μπουχτισαμε
τοσους φτιαξαμε και στερια να πατησουμε δεν εμεινε
ποιος φταιει τι με νοιαζει
στην αρχη λες φταιω εγω
την επομενη με τριτη ματια λες ισως φταιει και κατι αλλο
στο τελος γεμιζεις το στερνο σου λιθαρια κι ουτε ενα απο αυτα να κυλισει
καμια θεληση για φυγη βλεπεις αυτα
καθολου δε μου εμοιασαν
ζω καθε μερα αναμεσα σε ανθρωπους χωρις καρδια
στην αρχη ποναει
μετα αμφιβαλλεις
μετα λες ισως να ειναι ιδεα μου
μετα ζεις με αυτο αγκαζε κι ας μην αντεχεις ουτε εσενα να ακουμπας
τρομακτικο λιγακι
εγινες το τερας που απεφευγες χρονια
το τερας που ζουσε κατω απο το κρεβατι σου και ειχε σαν μονη νικη του να σου βγαζει τις καλτσες οσο κοιμασαι
ηρθε η μερα που σε νικησε κι εγινε ολακερο εσυ
μαντεψε ποσο αστειο ηταν
που σημερα το πρωι
δεν ειχα κανεναν να πω αυτο που ανακαλυψα

αγαπη μου,συρρικνωσα την καρδια μου

ωραια που ακουγεται η σιωπη σας

η καθαριστρια εχει τον ιδιο τονο και χαρουμενοτητα φωνης.

καθε απογευμα

ερχεται περιπου στις πεντε παρα κατι.

παρα λιγο παρα τσακ

εμενα δε με ενοχλει πολυ

ισα ισα που χαιρομαι και λιγο

λεω μωρε μπραβο κουραγιο

και σημερα χαρουμενη 

μονο οταν μαζευει σακουλες σκριτσι σκριτσι μεσα στα αυτια μου με ενοχλει .

σημερα μου ειπε αυτο το αγορι 

οτι κακομαθε με τον καιρο 

και σημερα μελαγχολησε.

αγορι τον λεω κοροδεφτικα.

λιγακι μονο.

δεν ειναι απο δω.τον πρωτο χειμωνα δεν καταλαβαινεις,

τον δευτερο συνειδητοποιεις.

εγω στο λεω.

τοσοι χειμωνες περασαν

κι εγω ολο σκεφτομαι.

κι η φωνη μου οταν λεω "καλησπερα" και "γεια σας"

αραγε να χει αλλαξει?

σκεψου

σημερα το πρωι ειδα 1 βαλιτσα διπλα στα σκουπιδια/σκεφτηκα/ετοιμη η βαλιτσα μας/μπορουμε να φυγουμε/μετα σκεφτηκα/δεν εχουμε που να παμε/κι αφου λειπεις/που να παω μοναχη/τιποτα δεν ειναι το ιδιο/κι εγω δεν ξερω/αν σε ξερω/να φυγεις/αλλα να πας που/μαζι/ή χωρια/μια αρνηση μεγαλη με πνιγει/γιατι ολα αυτα/θα ηταν ομορφα να ημασταν/να περπατουσαμε/να ηταν ολα απλα/μικρα χαμογελα/εχω ξεχασει πως ειναι/κι αν φυγω/ενω ψαχνω παντα μενω/αν φυγω/θα ερθεις?

//να ερχεσαι.να μη φευγεις,να ρχεσαι//

καναπες εισαι και φαινεσαι

καθεσαι στον καναπε
απλωνεις τα ποδια σου
πετας τα βιβλια σου
κοπανας τα μαξιλαρια
κανεις ερωτα πανω του
κοιμασαι κουλουριασμενος αγκαλια του
κλαις
γελας
τον κοπανας
τον πας βολτα οταν θελεις να αλλαξεις ζωη
δεν αλαλζει τιποτα
παραμενει καναπες
ακομα κι αν τα ποδια του πονανε επειδη γερασε
κι αν γεμισε τρυπες απο την χρηση
δεν εχεις καναπε
ο καναπες ειναι ανθρωπος
εγω ειμαι ανθρωπος?

τα πιο πολλα στα ειπα την ωρα που κοιμοσουν

τα πιο πολλα στα ειπα την ωρα που κοιμοσουν
δεν θυμασαι και πολλα
κι εγω μερικες φορες ξεχνω
θυμηθηκα εκεινη τη γιαγια με το μαγιω το μαυρο
στην παραλια που μασταν ευτυχεις κι ερωτευμενοι
ζωη σαν ονειρο 
ισως ηταν η ιδια που φετος δυο ή τρια απογευματα τη βοηθουσα να βγει απο τη θαλασσα
μη μ αφησεις να γερασω μοναχη
ειχα σκεφτει ενα ξημερωμα που εβλεπα τα χελωνακια να πηγαινουν στην καινουργια τους ζωη

δεκατρια κιλα αναμνησεις
γυρω στα εκατο κιλα
ποιος τα εστειλε και που τα χρεωσε 
εχω ενα τιμολογιο εδω
κατι κωδικοι περιεργοι
τα εβαλα στον μεταφραστη και μου βγαλε οτι ειναι ολα φοβοι

ολα οσα ηθελα να σου πω
τα φαγα.

εξελισσομαστε
εσυ
 κατι πιο ομορφο σαν το κρασι στο βαρελακι το μικρο 
εγω
δε ξερω

ηρθες παλι
εκει κοντα στο ξημερωμα
ειχα βυθιστει σε ενα ονειρο κι εψαχνα τις τσεπες μου
ησουν εκει
για λιγο
και ελαχιστες οι φορες που τουτο το κρεβατι σ εχει δει
δεν εχει ματια γι αλλα ονειρα
ειναι που σε βλεπω εγω σαν ειναι μου

δεν παω βαθια

θα ηθελα πολυ να σου πω
να σου πω
να πω
δεν ειμαι εγ ω

δεν εχω ω στο ονομα μου για αρχικο.
τα φηνω ολα λιγο πριν το τελος
και σε οτι πιεστηκα πολυ και πιεσα
ηταν μαλλον για να δω την αντοχη μου στον (ας πουμε) πονο

τα μικρα παιδια
μικρα ειναι οτι θελουν κανουν
ειτε τους δεις και πεις μη
ειτε δεν κοιταξεις ποτε προς τα εκει

ετσι κι εγω
παιζω με τις πληγες και τα αλατια
μεγαλωσα στο βουνο
ετσι μου ειπε
κι αφου
τοτε πως
κολυμπι απο τα βατραχια διδασκομαστε ?

2.21

τι κανεις

προσπαθω να με αποφυγω και να μην γραψω

λυγανε οι ανθρωποι

αλλα

καποιοι ειναι απο υλικο που δε σπαει

θελω να σου πω

θα ηθελα να γινω το ποτηρι σου οταν χρειαστεις νερο

μα αν

αν ειμαι απο κεινη την αμμο που δε γινεται γυαλι

πως θα γινω το ποτηρι οταν χρειαστεις?

ενα ξωτικο μου ειπε πως δεν υπαρχει τελος

κι ισως μεσα μου να θελω να πιστευω σε αυτο

γιαυτο κι οι μισοτελειωμενες ιστοριες στο κεφαλι μου

γιαυτο κι οσα μισα σου λεω 

ας μη γινω ποτηρι αν δε φτιαχνονται απο δαυτο ανθρωποι σωστοι

ας γινω τα χερια που θα φτιαξουν χουφτα 

μα αν αγαπη μου ζαρωσω θα πειραζει?

γιατι αυτος ο χρονος 

με στριμωχνει πολυ

μη ρωτας εμενα

εκ του ασφαλους
δεν ειναι ζωη
ειναι φυλακη
γιατι αν δε ρισκαρεις τα κλισε
το κεφαλι σου
την καρδια σου
τοτε αληθεια δε θα δεις
μητε ελευθερια

εχω εναν κομπο

μη μου κακιωσεις που δεν εχω γραψει ουτε δυο γραμμες
σ εχω στο νου μου  ξερεις
μωρε οι ανθρωποι με ευγενεια δεν εχουν εκλειψει
ειναι που ξεχνιουνται
παρασερνονται
γινονται ενα με το περιβαλλον τους
κι αν ειμαστε υπερ
ειναι γιατι αγαπαμε τις εξαιρεσεις
θελω να πω
κοιτα
οι πιο πολλοι
φορανε προσωπεια
λενε παμε παρακατω
και σβηνουν στιγμες ψυχες χαμογελα
χεσε με
ειμαστε αληθινοι
εχουμε καλες και κακες μερες
ονειρευομαστε
βριζουμε φωναζουμε σπαμε
πηδιομαστε αγανακτουμε
χαμογελαμε ιδρωνουμε
κοιμομαστε βαριομαστε
διασκεδαζουμε αγκαλιαζομαστε
κλαιμε
τρωμε

σιγα που δε θα κατεληγα εκει

//η αληθεια ειναι πως τις προτεραιοτητες δεν τις θετουμε εμεις,αρα οχι,δεν μπορω να σου κακιωσω

συκα δεν εφαγα

ειχαμε μια συκια
μια συκια στο κτημα
ειχαμε πολλες δηλαδη
αλλα αυτη ηταν η μια που της ειχα αδυναμια
ειχε κοντα το πηγαδι
κι ετσι δε θα μπορουσες να τη χασεις
εκανε αλλιωτικο καιρο απο κατω
ειχε δροσια και γλυκα
κι εσυ που ξερεις πολλα,θα θελα να γινω κολλα να σε κολλησω.
και να μαφησεις σαυτη τη γωνια κ να με πεισεις να μην αγαπησω ποτε ξανα
παρα μονο οτι θα χει σκια - δροσια και γλυκα
ακομα κι οταν φτανω εκει να μη με βλεπει κανεις απο τα κλαμματα
ακομα και τοτε
να χει ριζες
ανεξαρτητο να κοιτα το δικο του οριζοντα
εκει διπλα ειχε μελαγχολησει κι ο Ελβις

η χαλασσα μεσα μου

εχουμε σπιτι
δεν το εχουμε μαζι
αλλα εχουμε
αν το ειχαμε μαζι
θα χαμε δεντρα στην αυλη
και μια αιωρα
θα καθομουν εκει και θα πινα χωρις να ενοχλω
θα σου φτιαχνα γλυκα για να μικραινω τα ασχημα που ερχονται
και θα απλωνα με χρωματιστα μανταλακια τα ρουχα που θα φορουσαμε στις ασπρομαυρες στιγμες
θα παιρναμε το σκυλο μαζι στην παραλια
και θα φωναζαμε το αμαξι μας ευλαμπιο
ή καπχοιο αλλο ονομα αρκει να ηταν αστειο
θα αφηνα ενα δωματιο διχως λαμπες να μπορουμε να εμφανιζουμε τις φωτογραφιες μας με χημικα που δεν κλαινε
 δε θελω να δουλεψω αλλο
ασε με να φυγω απο εδω
που να παω δεν ξερω
ας παω σπιτι
σ αυτο που εχουμε
κι αν μεγαλωνουν τα θερια στα βουνα
πως τους ηρεμει η θαλασσα?
αγαπη μου εισαι βουτια
μια μερα θα σου πω
κι εσυ δε θα ακουσεις
κι ετσι δε θα χρειαστει να πεις τιποτα
το αλατι θα γλυκανει τις πληγες
μου το χε πει ενας ψαρας
ενα ξημερωμα στο λιμανι
μα εγω δεν ξερω απο θαλασσα

ενα κουλουρι αν θελεις στειλε μου κ παλι φιλε μου αποψε

-καλημερα σας
-καλημερα κριτσινακι τι θα ηθελες?
-ενα τεταρτο σουσαμι με δυο μπουκιες κουλουρι
-κεφακια?
-τα ειδες πουθενα?τα ψαχνω κατι μερες
-εχεις αρχισει και γινεσαι καφε
-ο καφες λεει βοηθα στην προληψη κιρρωσης υπατος
-σταματα να πινεις
-δεν μπορω να κολυμπησω
-θα φυγεις τωρα?
-δε με εχουν ξαναρωτησει ποτε κατι τετοιο
-κατσε λιγο,γεμιζει ο τοπος μ αυτο το ησυχο χαμογελο
-βαρεθηκα τα καλα λογια,παω να κανω
-μην εξατμιστεις
-καλη τυχη

καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
καταλαβαινεις?
δεν καταλαβαινεις ρε μαλακα,δεν ακουσες ουτε μια λεξη απο τα ονειρα μου

ο ανθρωπος που εγινε κομπος

βρηκα ολα οσα ηθελα να σου πω
πνιγηκα
πνιγομαι
φωναζω
με καιει ο ηλιος
ουτε σημερα σου ειπα τιποτα
ηρεμω
τι εχεις
δεν εχω
ολα καλα
μελαγχολησες
οχι κατι σκεφτομουν
που εισαι
γιατι δεν
αφου
κι ομως αληθεια εγω
τι σημασια εχει
εκανε καμια διαφορα
σε μενα ναι
θελω να εισαι καλα
ειμαι
αλλα μη μου λες ψεμματα
τοτε μη με ρωτας
μιλα
κανει καλο
δε μπορω
αφησα ολο το ειναι μου σε εναν φακελο στο πισω μερος του αυτοκινητου σου
ασπρομαυρο και διαμπερες
συγνωμη εγω
δεν φταιω
ηθελα μονο
να σου δωθω
και ξερεις
μεγαλο ρισκο
αλλα μερικες φορες
τοσα χαμογελα να σε ζεσταινουν σε πειθουν οτι μπορεις να νικησεις τον κοσμο
κι υστερα
ο χρονος ειναι σχετικος
κι εγω μονη
μωρε μιλα
δεν ειμαι αξια να πνιξω ουτε μυγακι στο νεροχυτη
σε σενα θα κανω κακο?

καληνυχτα,δεν ξημερωνει ωραια μακρυα σου

χτες 
κατω απο το παραθυρο μου  περασε μια παρεα απο πιτσιρικια
γελουσαν τοσο ομορφα που σταματησα τα κλαμματα και τη μουσικη
μετα απο λιγο εφυγαν
περασε καποια ωρα που σκεφτομουν αν ειχα κατι να με χρειαζεται αν θα συμπεριφερομουν ετσι
μετα σκεφτομουν τον σεφερη
που πολυ ορθα ειχε γραψει

"Γι’ αυτές τις δυο-τρεις ιδέες που πρέπει να ζήσουν εδώ, και μονάχα εδώ θα μπορούσαν να ζήσουν καθώς τις σκέπτομαι, υπομένω αυτή την αθλιότητα."

και ποσο με εκφραζει.

θυμαμαι οταν γελουσες και μου ειπες

- πολυ θα θελα να ξερω τι γινεται μεσα στο κεφαλι σου

βεβαια οι ιδεες οι δικες μου περιστρεφονται γυρω απο αστερια κ φορουν χαμογελα και μυρωδιες ανθρωπων.

γιατι οπως μου ελεγε κι ο ιπποποταμος που αραζει στο στερνο μου αυτες τις μερες

"μη σκας ρε μικρη,δε μπορει να μην εχει αλλαξει τιποτα,αφου οι ανθρωποι εχουν εκεινη την κοκκινη τρομπιτσα" 

και περασε λιγη ωρα κ αποκοιμηθηκα

κι εκει που σε εβλεπα 

με ξυπνησε ενα παληκαρι που ειχε ερθει απο κατω απο το παραθυρο κι εκανε ερωτικη εξομολογηση σε ενα τηλεφωνο

τελειωσε με το να λεει

"δεν εχει και πολυ σημασια τι μου λες,οχι επειδη ειμαι εγωιστης και πεισματαρης οπως λες αλλα γιατι δεν σου χει περασει απο το μυαλο πως εγω για σενα νοιαζομαι πραγματικα-καληνυχτα τωρα πηγαινε πες σε ολους ποσο μαλακας ειμαι που σε κυνηγαω"

τι λαθος κανω

ξεπλενω τα ματια μου
γιατι βλεπουν αλλα δεν σε βλεπουν

τη φουστα μου την παιρνει ο αερας

μην μπερδευεσαι
φυλακιζεσαι
αν οχι
τοτε θα πρεπε να υπαρχουν sms που να γραφουν

"καλημερα,σε ευχαριστω που εισαι εκει"

"καλημερα,σε σκεφτομαι"

"χαμογελα σου παει-και βασικα μαρεσει να σε σκεφτομαι ετσι"

"καλημερα , σαγαπω και σημερα"

κλισε σκεψεις και πλισε μαγουλα

μια μερα θα σου πω για ενα δασος
που καποιος απο πεισμα φυτεψε
(στη Συρο)
φυτευονται τα δαση?
φυτευονται
αν θελεις
καθεσαι κατω,βαζεις σπορο και περιμενεις
χαμογελας οταν κλεινεις τα ματια σου
και αυτα φυτρωνουν απο το χαμογελο σου
τους μιλας αν θελεις
ειδικα μεθυσμενος ειναι η καλυτερη πρακτικη
εγω αυτα τα μυστικα τα ξερω επειδη μου τα φερε ο αερας
εκει που καπνιζα
να μην καπνιζω
εχεις δικιο
δε μου φτανει το γκρι μου?
μωρε ναι
αλλα καιγεται για μενα
καλυτερα να εχεις τη φωτια
κι ας μη φυτρωσει ουτε ενα
καλυτερα ας μεναμε αγκαλια
κι ας μην ξημερωνα μονο με μενα

θα ηθελα να μην φυγεις-αυτο θα ηθελα-και για σενα-και για μενα-και να πω

κοιτουσα ενα σκυλο χτες
αναμεσα σε 90 σκυλια αυτος ηταν ο πιο ηρεμος
εμοιαζε πολυ
ξερεις εμοιαζε με σενα
σεμνο στο βλεμμα του και με ενα ανυποπτο χαμογελο
οχι δυνατο για να τραβηξει τα βλεμματα
διακριτικο κι ομορφο
ξερεις εμοιαζε με σενα

εκανε μια βολτα
κι υστερα εκατσε κατω και τους κοιτουσε ολους
δεν ηθελε να ακουσει μπραβο
ουτε να γεμισει χαδια
ηταν απλα εκει
διπλα
ηρθε κοντα μου μονος του
κι αναθεμα αν ξερω πως κρατηθηκα να μη γεμισω δακρυα
ισως επειδη
ισως επειδη με εμαθες να κρατιεμαι
οταν φοβομουν πολυ
εβγαινα στην βεραντα και σου λεγα
πες μου,θα πανε ολα καλα?
κι αληθεια πηγαιναν
κι ας μην μιλουσες
μονο εκανες γουγου
κι εγω ηξερα
οσο εχω εσενα σκεφτομουν
καμια φυγη δε θα με παρει πιο μακρυα απο κει που αντεχω κι ετσι θα γυρναω πισω κομματια κι εσυ θα με κολλας
καμια πληγη δε θα με κανει πιο κομματια αποσα μπορεις εσυ να μου γιατρεψεις
κι ετσι ακουγες απο  μια μικρη ολους τους φοβους και τα παθη
τα λαθη μου τα πιο δυνατα και την ψυχη μου την αδυναμη
χτες ενιωσα πως χανομαι
απο τις φορες που δε μπορουσα να ανασανω
να σταθω στα ποδια μου
να επικοινωνησω με κανεναν
παθαινω κατι και παραλυω
κυριως πνευματικα
ο καφες μου τελειωσε εδω και ωρα
μα αυτο που θελω να πω ειναι πως μου λειπεις πολυ
 δεν εχω πια εσενα να μιλαω κι ετσι πνιγομαι μοναχη μου
ξερεις εχω καποιους εξαιρετους ανθρωπους στη ζωη μου
μα δε θελω να τους κουρασω ουτε με τους πονους ουτε με τα λαθη μου
που κανω ακομα και σε αυτους
η μαλλον κυριως σε αυτους
κατεβαινω στον κηπο και σε γυρευω
περπαταω λες και μου χεις κρυφτει
κοντευει ενας χρονος πια
που αλλη αγκαλια δεν ειχα απο την δικια σου να γυρευω πιο πολυ
κι ομως οι ανθρωποι λυγανε
και τωρα που λειπεις
ποιος θα τους το πει?

γιατι αντι να φωναζεις , κλαις?με ειχε ρωτησει καποτε το εγω μου.κι εγω του δωκα μια ξαναστροφη

μου ηρθε ο λογαριασμος τηλεφωνου.
ο μονος που ανοιξα  φακελος.
εγραφε μεσα
γιατι δε μ αγαπας πια
δεν ειχε ερωτηματικο
καταλαβαινεις?
λες και καναμε συζητηση ποτε
και μου εδωσε την τελικη απαντηση
κι εκλεισε πισω του την πορτα
οχι αδερφε
δε γινονται ετσι αυτα
κατσε χαμω να τα πουμε
γιατι αν δε λιωσουν τα πλακακια τα δακρυα μου
δε θα ανοιξει ποτε η τρυπα που ονειρευομαι
για να κρυφτω

τα κακα παιδια τρεχουν στα ονειρα τους?

Όποιον και να ρωτήσετε θα σας πεί ό'τι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος.Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη.Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους,τους παρανόμους,τα ρεμάλια.Δεν τα γουστάρω κείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια με τη γραβάτα και την καλή δουλειά.Μ' αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι , οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια,τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους.Αυτοί μένδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις

Ιστορίες μιας θαμμένης ζωής απο τον Μπουκόφσκι


μη μου ξαναπεις οτι ειμαι καλο παιδι.με κακοπαιδευεις

ειναι ενα ζουζουνι μεσα μας που ολο κανει κωλοτουμπες και εκπνεει ανασες ηρεμιας

-που βρισκεσαι?
-στην ελλαδα

κι ετσι χαμογελασα και περασα το βουνο ακτινογραφια δυο φορες
να σιγουρευτω πως δεν εφυγε
ειναι εκει
ημουν κι εγω εκει

ναπολεων λεει

Εἶμαι τόσο κουρασμένος ἀπ᾿ τὰ λόγια τὰ ῾πωμένα
κι ἀπ᾿ τὰ λόγια ποὺ θὰ ποῦμε κι ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους κι ἀπὸ μένα
κι ἀπ᾿ τὸ κάλεσμα τοῦ στίχου, μὲ τὸ μάταιο λυρισμό,
ποὺ ἡ ψυχή μου δὲν ἐλπίζει, παρὰ μόνο στὸ Λιμάνι
καὶ στὸ σάλπισμα τῆς Μοίρας, ποὺ μιὰ μέρα θὰ σημάνει
τὸν αἰώνιο Γυρισμό!
Τότε μόνο, λυτρωμένος ἀπ᾿ τῆς γῆς τὴν ἱστορία,
μέσ᾿ στῶν κόσμων καὶ τῶν ἄστρων τὴν ἀτέρμονη πορεία,
φῶς ἀνέσπερο, χυμένο σὲ μιὰν ἔξαλλη στροφή,
τὸ Τραγούδι τὸ Μεγάλο, ποὺ ποτὲ δὲν ἔχω γράψει,
τὸ στερνό μου τὸ Τραγούδι, σὰ μιὰ δόξα ποὺ θ᾿ ἀνάψει,
τότε μόνο θὰ γραφεῖ!

ετσι λεει δηλαδη κι ο λαπαθιωτης κι εγω συφωνω.
συφωνω οταν κοιμασαι διπλα μου και σε σκεπαζω και ξεσκεπαζεσαι και ξανα και ξανα.και ζουμε σε μια λουπα και δε ξερω αν ειναι ονειρο ή αληθεια.και λιγη σημασια εχει αν ενιωσες την αγκαλια.γιατι αν το ενιωσες εκει ησουν
κι εγω καλα 

μημου

-να σε κερασω κατι
-ευχαριστω για το γερασμα

να ερθεις ομως καποια στιγμη γιατι ποσες ανασες να εχω πια κρατημενες σ αυτες τις τσεπες*

κι ετσι οι μερες κυλουν.
κι οταν γερασω θα εχω ξεκουραστει ηδη απ οσα αναπαντεχα δεν εζησα

ενα παγωτο με 2 μπαλες οχι παρακαλω.ναι για τον ιπποποταμο μου

θα ηθελα να ηξερα ποσο χρονο κραταει μεσα σου το οχι μεχρι να το πεις
αν ανθιζει
αν εχει βγαλει ριζες μεσα σου
αν το ταιζεις με ολα τα ναι που λες απο κοινωνικο πρεπει
ειναι μια ωρα περιπου και κατι που εκανα μια ερωτηση
περιμενω ενα ακομη οχι
καθολου αναπαντεχο
αυτα που ξερεις τα χεις ταισει στα τερατα σου και τα χαιδευεις κατω απο το κρεβατι οπως κρεμεται το χερι σου σαν αποκοιμιεται 
δεν ξερω να εκφραζομαι
ουτε να γραφω
δε με αφορα
θα ηθελα αλλα απο την αλλη επιτιδευμενα δεν εχουν την ιδια αξια
γιατι οσα σκεφτεσαι εχουν μεσα σου μια καποια αξια
οπως κι αυτα που νιωθεις και τα αλλα εκεινα που ζεις
υπαρχουν ανθρωποι που δεν εμαθαν ποτε οτι οταν τους γνωρισα δεν ηθελα να ακουω αλλα λογια
υποθετω οτι ετσι πρεπει να ειναι.
να λες παμε μια βολτα?
κι οχι να λες ας παμε μια βολτα με το αυτοκινητο ή μηπως με τη  μηχανη να φαμε παγωτο και να σου δωσω την ευκαιρια της ζωης σου να με ερωτευτεις αλλα οχι τωρα που σε βλεπω και στο φως χεστο γιατι υπαρχει κι εκεινη εκει που με γλυκοκοιτα και μου πε κι ο μπαμπης καλο μωρο και στυλ και πηδημα και παιχνιδακι
χεσε με ρε δικε μου.
ειμαι κουρασμενη
παιζουμε παιχνιδια ολη μερα στο γραφειο
εχουμε ενα αορατο μπαλακι απο μολυβι με καρφια στολισμενο
εγω βεβαια δε το ξερα ετσι μπηκα με αυτοματο καλεσμα /χωσιμο
οι αλλοι  φορουνε γαντια σαν αυτα του μικυ μαους
ναι μαρεσουν τα παιχνιδια
αλλα εκεινα τα αθωα
τωρα το κατσε μου μη μου κατσεις να τα ριξω και στην παραδιπλα οταν δε κοιτας δε το θελω
ποτε δε το ηθελα
το βαριεμαι
και δεν ειναι καν παιχνιδι ρε
οι γυναικες ειναι τοσο χαζες που ακομα και το μυαλο που πρεπει να τους γαμισεις πρεπει να το κανεις με τροπο με το γαντακι
σημερα ο μηνας εχει 9
το 9 μου αρεσει
το αγαπω
καποτε χοροπηδουσα ντροπαλη σε χωραφια με κουλουρες απο αχυρο-χορτα ξανθα πως το λενε
το 2009
καποτε ειχα εναν πριγκιπα που μου χε κατσει στο λαιμο
καλο παιδι το ειχα αγαπησει μεχρι που ενα βραδυ το 9 που κρατουσε με πιεσε πολυ στο λαιμο και πονουσα τρεις μερες
τρεις μερες .τρια χρονια τρεις στιγμες ειναι ολα κι ολα οσα θυμαται ενα χρυσοψαρο
ποσα βοτσαλα εξαλλου να βαλεις σε μια γυαλα ?
απολα οσα λεω εσυ ενα να κρατησεις
οσα αγαπησα πολυ ηταν τα απλα
τα οχι να μην τα μοιραζεις ξεδιαντροπα εκει που τα αντεχουν
θα γεμισει κανας ανθρωπος οχι και θα μετατραπει σε βομβα
κι οι βομβες πια αγκαλιαζουν
κι οι αγκαλιες ειναι τοσο αδικο να σε σκοτωνουν αντι να σε σκανε απο ανιδιοτελη αγαπη

καποτε ειχα γνωρισει εναν υπεροχο τζιτζικα , με εκανε να ειμαι περηφανη που θελω παντα να γινω καλυτερη
καλυτερη εγω
οχι καλυτερη που θα ηθελες εσυ για εγω


 

αμετοχα τα ματια μου σημερα
αρνουνται να φορεσουν γυαλια
τι εχεις
τιποτα δεν εχω
ειμαι καλα
το μεγαλυτερο μου ψεμα
ολοδικο μου
κι ενα εισιτηριο δεν βρηκα να με παρει μακρυα απο δω
εστω τα ματια μου τους ειπα
εστω αυτα
ας πανε καπου
μα οχι
σιγα μη με αφηναν
με εχουν δεσει εδω
κι εγω δεν αντιδρω
μονο που δε θελω να τους βλεπω πια
αρνουνται και τα ματια μου
να μαθεις
κι εσυ κι εσυ κι εσυ
μα πρωτα εγω

σειρηνες μας κλεψαν ολους

ακινητη και φιμωμενη

με ειδα και τρομαξα

φαντασου μικρο μου

να μην ειχα σηκωθει

στην προτροπη σου

σηκω πανω μου ειπες

κι εχεις ολα τα δικια του κοσμου

καθε φορα που βγαινει ο ηλιος

και καθε που δυω σε θυμαμαι

να σαι διπλα σαυτους που σεχουν αναγκη

οταν τα λενε ειναι που πνιγονται και ζητουν μια ανασα

βοηθα

τσαμπα ειναι

τα φτερα τα ειχες απο την πρωτη μερα που με κοιταξες κι εγω /εγω τα φτερα μου τα ταιζω στα τερατα κατω απο το κρεβατι

θελω να σου πω τοσα πολλα κι ομως αντ αυτου κλαιω στις στασεις των λεωφορειων

δεν ειναι κανεις ποτε εκει

τις ωρες που σωπαινω

κι εσυ σωπαινεις

οχι δεν το πνιγεις οπως εγω

απλα μενεις εκει

ολο αυτο ειναι ενα ανοιχτο γραμμα

μα δεν ξερω αν ειναι για σενα ή για μενα πιο πολυ

ψεματα λεω.

για μενα ειναι

i speak my mind

βοηθαει

δεν υπαρχεις

σ ονειρευτηκα

παντα ετσι συμβαινει

απλα ξερεις

ηταν τοσο ονειρο για να μην ειναι ονειρο

και να ξυπνησουμε

γιατι να ξυπνησουμε

ερχεται καποιος και σε ταρακουναει και σου λεει οχι ξυπνα

ζησε κι εσυ μια γαμημενη συμβατικη ζωη

as if αν δεν παμε κι εμεις με τους κανονες των αλλων κατι θα παθουμε

as if χαθηκε ο κοσμος να ταν ολα αυτα αληθινα?

θελει κοπο/θελει κοπο

κι εσυ πια

οχι μονο δε με κοιτας.

με εχεις κλεισει στο τελευταιο συρταρι

με εχω κλεισει εγω ρε μαλακα

εγω με εχω κλεισει

το να συνειδητοποιεις τη ζωη σου και να μην θελεις αλλο ρεαλισμο επειδη κουραστηκες που οι ανθρωποι συμβιβαζονται με τα πιο ευκολα και τα φτηνα ειναι ΕΠΙΛΟΓΗ

και το παραπονο , το παραπονο ειναι οτι κανεις. κανεις οπως εγω.αυτα σκεφτομουν καθε φορα που μου χαμογελουσες.

κανεις δε θελει να δωσει το ειναι του για σενα οσο εγω

κι αυτο γιατι ,γιατι δεν εχω εγω κι εχω εμεις.

γιατι κοιμασαι εδω?με ειχε ρωτησει εκεινη η γιαγια.

και της ειχα πει.ξερεις τι της ειχα πει?αρκει να ειναι καλα κι ας κοιμαμαι και σε καρφια.

καληνυχτα

ανεβαινα τις σκαλες και τσακωθηκα με το φεγγαρι

του ειπα -τι κοιτας?

και μου ειπε -ακου εγω σε περιμενω καθε βραδυ κι εσυ ολο κρυβεσαι,δεν ειναι ζωη αυτη

μη φωναζεις

δε μπορω αλλο

εχω γινει πατωμα

τοιχος

πορτα που χει κλεισει δυνατα

μα οχι παραθυρο

οχι παραθυρο

φοβαμαι που δε βλεπω

δεν εχει ουρανο

ολο αυτο

μοιαζει ψεμα

εφιαλτης

κρυωνω

κρυωσα

παλι με αφησα

ξεχαστηκα

το κοκκινο αμα δε θες να φαινεται το καλυπτεις με μαυρο

κι αν τις κανεις ολες να σε ερωτευτουν δε θα χωραω πουθενα δε θα υπαρχω πουθενα -αυτα σκεφτομαι και καθομαι εδω στην ακρη

ρε ματουλα ματωνω ρε μανουλα μου

θυμασαι που μου λεγες σου χω κανει μαγια?

μου κανες.

ολα τα ξεχναω κι εμας δε μπορω

δε θελω θα μου πεις.

αμα δεν το ελεγχεις και δε θελεις και δε μπορεις

κι αμα ειναι να θυμαμαι μονο εμας

ειναι μια καποια ευτυχια οπως και να χει

κι ειναι κι αυτη η ζαμανη που μου χει κανει με τη φωνη της τα ματια θαλασσα οτι κι αν τραγουδαει

αλλα μαρεσει κι εκεινο το αλλο που ελεγε εκεινο το βραδυ που ενιωθα μονη τοσο μονη κι ειχε τοσο κοσμο γυρω μου κι εγω μονη

Μιλώ με τα ψηλά τ' απάτητα βουνά
και τους μιλώ για σένα
πως έχεις ομορφιά και φρύδια τοξωτά
σαν πέτρινα γεφύρια

Και μ' απάντησαν:
''Τα γεφύρια χορταριάζουν.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς''.

Μιλώ με τ' ουρανού τα μαύρα σύννεφα
και τους μιλώ για σένα
πως όταν περπατάς, γλυκά όπου πατάς
η στέρφα γη ανθίζει

Και μ' απάντησαν:
"Η γη ανθίζει εκεί που θέλει.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς."

Μιλώ με τις πηγές που ζούνε μοναχές
και τους μιλώ για σένα
πως όταν με κοιτάς, σαν λες πως μ'αγαπάς
αγγέλοι φτερουγίζουν

Και μ' απάντησαν:
"Είναι χάρτινοι οι αγγέλοι.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς."

δεν εχουμε ουτε μια γατα για δικη μας.ουτε μια φυγη κι ακομα δε γερασαμε

μπηκες στο μυαλο μου εριξες την καρεκλα και με ξυπνησες

και τωρα?

τωρα παρε 2 μπισκοτα για το δρομο και 2 βρακια και φυγαμε

και που παμε?

τι σημασια εχει που παμε

το σημειωμα στο τραπεζι θα λεει

You’re not sorry to go, of course. With people like us our home is where we are not

τα χει πει ο Σκοτ καλυτερα απο μενα για μενα βλεπεις...

φευγουν παντα τα τραινα?ναι.ακομα και τις κυριακες που κρυβουμε μεσα μας

καπου διαβασα αυτο.το αφηνω εδω μη τυχει και ξεχαστω και δε φυγω

"Ο Άλλος λείπει.

Αυτό ενοχλεί κι εμένα.
Κι όμως αντέχω το χτύπημα,
πράγμα που σας απογοητεύει
κι ας μην το κάνω γι αυτό...
Αν συμβεί να φύγω, σκεφτείτε
πως έφυγα για να γίνω

επιτέλους ο Άλλος"

*

κι οτι αγαπησα ηταν στα ματια σου

ανασα

περπαταω

χρονια περπαταω

ειναι το φαρμακο μου.
καποτε ειχα τον σκυλο μου να με συντροφευει στο κρυο.
τωρα ευχομαι να βρεχει γιατι αλλιως φαινονται τα ματια μου γεματα
δεν ξερω που παω
ολοι ξερουν που πανε
τι θελουν
τι περιμενουν να συμβει στο τελος
εμενα αυτα με αγχωνουν

εγω θελω αγαπη
θελω να ξερω πως οποιος ειναι εδω ειναι εδω απο επιλογη.απο ειλικρινη επιλογη

εχω γινει μια αλλη
μα παραμενω εγω
μεχρι κι οι γατες αρχισαν να μ αρεσουν

βιωνω απωλειες
ελεγα πως αντεχω τα παντα
πως οτι και να παθω δεν παθαινω τιποτα

μισω τα καλαντα λογω απωλειας
μισω να κλωτσανε τα σκυλια
μισω που δεν εισαι εδω
μισω που δεν εχω φυγει ακομα

καποιος υπεροχος ανθρωπος εχει πει "να κανεις παυσεις ποτε βηματα πισω"

το σκεφτομαι πολλες φορες οταν περπαταω

οι ανθρωποι πρεπει να περπατανε
να τους ανακατευονται τα μαλλια
και τα μυαλα
να νιωθουν το κρυο στη μουρη και να βλεπουν σχηματα στο φεγγαρι

να σταματησουν να φοβουνται κι οπως προχωρουν να διασταυρωνονται
να πιανουν το χερι αυτουνου που θελουν και να λενε ειμαι εδω

να μην αγνοουμε πως δεν εχουμε τιποτα παρα το τωρα μας για να χτισουμε μια ευτυχια
ολοκληρη
πετραδακι πετραδακι

να ειμαστε ευγνωμονες

κι ολα αυτα ειναι συμβουλες.οχι απαιτησεις.
φαντασου να ημασταν απο δερμα φτιαγμενοι κι οχι απο απαιτησεις*