and then again what is this all about

στον πλανητη μου κανουμε υπομονη εχω πει.κι ομως τωρα εχω γινει ανυπομονη μελισσα και τρεχω.

μα καπου με εχασα κι εγινα οτι σιχαινομαι.πρεπει να ναι ιος καθε που πλησιαζει ο σεπτεμβρης και γινομαι σπαστικια-γκρινιαρα-παιδι ζητιανακι σε χαδια και καμωματα.

μεγαλωνουν οι νεραιδες ποτε?

που πηγαν οι φετες με μερεντα που εφτιαχνε η γιαγια μου καθε απογευμα?

γιατι με ξυπνανε παλι κουδουνια και τηλεφωνα?

ποτε θα γραψω κατι με συνοχη και νοημα?συμβατικο?και τοτε θα μπορεσω να γινω καλα παλι?

εχασα τα κοχυλια που κρεμασα στο λαιμο τη στιγμη που ενιωσα τη λιγοτερη μοναξια.

"εγω σ'ευχαριστω που κολυμπαω στο βυθο σου"