as i live ur life from a window

"-αυτη την οικογενεια θελεις?
-οχι,αλλα ουτε εσυ ψαχνεις για οικογενεια.καποιον να ξεσπασεις ψαχνεις.
-τοτε τι κανουμε εμεις αγκαλια?"

κουραστηκα να σας βλεπω,δεν υπαρχει λυση.ενεργειες ειναι που ανταλασονται.ο καθενας εχει διαφορετικο τροπο να καταλαβαινει αυτο που δεχεται και να το ξεσπαει αλλιως.
κασσετες που εχουν κολλησει και λενε το ιδιο παραμυθι.διχως τελος και αρχη.μπερδευτηκαν κι αυτα.
και εσυ παπακι μεσα στη δικια σου λιμνη.μια λιμνη ομως που δεν εχει αλλους κατοικους.δε θα μπορουσε να εχει.
σε βλεπω και λυπαμαι.να ζεις σε μια αεναη κατασταση και να προσπαθεις να ισοροπεις.ξανα και ξανα.
πονανε οι λεξεις μου εμαθαν.μα εσυ πονας κι αλλιως.και σε ποιον να το πεις.και ποιος να το πιστεψει αληθεια.αλλα τα μεσα μας δε φαινονται,γι'αυτο περνιουνται για ανθρωποι.αυτοι.
να μιλανε για σενα με τα χειροτερα λογια,κι εσυ απλος ακροατης.κι οταν σκας και πας να μιλησεις σε κατατροπωνουν.εισαι εξαρτημενος.δεν επρεπε να κανεις αυτη την κινηση.
"δε μπορω αλλα λογια.αλλες απουσιες.αλλες βαρβαρες φωνες στα γυαλια μου."ετσι μου ειπες.
κι εγω μια αγκαλια εχω,πως να σε προστατευσω?ισοροπιες στο κενο ποιος θα κρατησει?ειδωλα που σπανε καθε μερα.
με κρυσταλλα τα φτιαχνεις.παντα αναρωτιομουν γιατι.
σημερα καταλαβα.για να γυαλιζουν,για να σου δινουν ελπιδα.τι κι αν τα αλλα εσπασαν...με τις ελπιδες σου ξημερωνεις.και μου τα λες,με τα ματια σου καθε απογευμα που σε συναντω.και μου τα γραφεις με τις σκιες καθε βραδυ στο παραθυρο σου.κι εγω τα ακουω και νιωθω αναπηρη.
"γυρισε και πες του πως δεν ξεχασα , αμα σε ξαναρωτησει για μενα.πως ολα τα θυμαμαι και με χτυπανε καθε βραδυ.ολα εκεινα τα βραδυα που με αφηνε μονη,τωρα εγιναν ενα.ενα που θελω εγω να μεινω μονη.
και να μην ξαναγυρισει.
δε χωραω στη ζωη του.ποτε δε χωραγα στ'αληθεια."

cookie

gamw to #2

ψαχνεις να καταλαβεις τι γινεται γυρω σου.
ποιος γελαει με σενα.
κοιτας αριστερα δεξια.
που κρυβεται?
κατι δε παει καλα εδω και καιρο.
νιωθεις πως πετας.
εισαι σε διαφορετικο πεδιο απο τους αλλους.
ξενο σωμα στο δικο σου σωμα.
σε κοιτας και γελας.
αυτο ειναι το καλυτερο που μπορεις να κανεις?
ερχονται κι αλλα.
ποσο αντεχεις?
κι αλλο.
8ες να λιποθυμησεις.
οχι για να τραβηξεις προσοχη.
αλλα για να βρεις την ευκαιρια να εξαφανιστεις.
ολο μπελαδες εισαι.
πηγαινε στη γωνια και βγαλε οτι εχεις μεσα σου.
κατω απο τη μαυρη σου ομπρελα.
πισω απο τα ασπρομαυρα σου γυαλια.
διπλα απο αυτο το ασπρο ονειρο.
FUCK OFF.

gamw to

Και μπαινεις σε τριπακια περιεργα.
νομιζεις οτι βρεχει ενω σταγονα δεν πεφτει.
μονο δακρυα.
απο ματια και ψυχες.
κοιταζω τις φατσες τους και ερχονται στο μυαλο μου μονο ασχημες εκφρασεις.
και κινησεις.
αλλα ολοι ξερουν πως κινησεις αποτομες δε κανω συχνα.
ξαφνικα το κενο σου γεμιζει με μαλακιες του μυαλου.
αυτο το μαυρο που λατρευες,τωρα το σιχαινεσαι.
λες και ειμαι εξωγηινος νιωθω.
ψαρι εξω απο τη γυαλα.
ποιος μου κανει πλακα?
το μαυρο μου μελανι δεν ειχε αντικρυσει τετοιες λεξεις.
δε μπορω να το εκφρασω.
να το απλουστευσω.
να το κανω δικο μου.
ΔΕΝ θΕΛΩ!
φυγε μακρυα κακο ονειρο.και γυρισε με πισω.
οταν παιζαμε μαζι στην αλανα ηταν ομορφα.
παιχνιδια του μυαλου.
μια απουσια ισοπεδωτικη.

on a bus ride to winter

ξυπνας
κανεις βιαστικα μπανιο
ντυνεσαι και βγαινεις εξω
περιμενεις στην σταση οπως ολοι
κι ας βρεχει
ομπρελα δεν εχεις
ποτε δεν ειχες
#στο σχολειο μονο σου αρεσε να τις κοιτας ανοιγμενες ολες μαζι σε μια γωνια
σαν παρεα ηταν,
που τα λεγανε#
μπαινεις στο λεωφορειο
καθεσαι διπλα στον πιο διαφανο ανθρωπο που μπορει να ξεχωρισει το ματι σου
στα ακουστικα σου παιζουν τραγουδια μπερδεμενα
κι εξω βρεχει

(

Φωτογραφίες
Γιώργου Kασαπίδη)

realize that

εσωτερικη εξορια λεγεται αυτο που περναμε.
αυτη η γκρινια και η ταση να τα βλεπουμε ολα γκρι με πολλες ακρες.
μυτερες γωνιες που σκονταφτουμε.
γεμισαμε μελανιες και συνεχιζουμε να σκονταφτουμε.
δεν αναρωτιεμαι γιατι.

ετσι μεγαλωνουμε

*ஐ*

ποναει το στομαχι μου.δηλαδη οχι ολο.εκεινη η τρυπιτσα.την ονομασαμε παπακι.ετσι τωρα ποναει το παπακι μου.καιρο ειχε να γινει αυτο.ισως αυτο ηταν ενδειξη οτι μεγαλωσα η οτι εγινα λιγοτερο ευαιςθητη.ισως παλι συνηθισα να ταιζω το παπακι τα χαπια του και γι'αυτο με ειχε ξεχασει κι αυτο.δεν τους αντεχω τους ανθρωπους.οσο κι αν τους συμπαθω,αγαπω,8ελω κοντα μου.υπαρχουν στιγμες που δε τους αντεχω.δε μου φταινε αυτοι.απλα οι δικες μου ερωτησεις γεμιζουν τοσο το μυαλο μου και το μεσα μου που δεν εχω χωρο για τιποτα αλλο.και γιατι να εξηγω παντα τι νιωθω και τι συμβαινει?δικο μου ειναι.δε θελω να το μοιραζομαι παντα.κι ομως πως να εξηγησεις το αλλοκοτο σου ειναι?πως να πεις πως η μοναξια σου σε ισοροπει στα δυσκολα?πως να πεισω και εμενα.
απεχω απο πολλα συνειδητα.
αγκαλια με το ασυνειδητο μαλλον.
τι σημαινει ηδη?
ποτε προλαβε κι εγινε αργα?
γιατι ειναι αργα?
ποσο νωρις επρεπε να ειναι για να μην ειναι αργα?
ειδες τελικα που δε βρισκουμε απαντησεις.δεν ειμαστε ιδιοι.αν ειμασταν δε θα χρειαζομασταν ο ενας τον αλλο.
και κατι που μαρεσε,και σιγα σιγα το λατρευω.
"-οι πεταλουδες χρειαζονται παντα τα μωβ φιλια?
-οχι οι πεταλουδες χρειαζονται παντα μια πρασινη καμπια.Η αλλιως αυτο που η καμπια το λεει τελος,ο θεος το λεει πεταλουδα"


there's nothin left except dreamin.daydreamin.powerfull enough close to reality

κοιμασαι πολυ

ξυπνησες νωρις και δεν ξερεις τι να κανεις.
ανοιξες μεχρι και το παραθυρο.
σαν ενδειξη καλης θελησης πως θες να ζησεις αυτη τη μερα.
εχει πολυ συννεφια.και κρυο.
απο αυτο που σε ξυπναει και σου παγωνει τη μουρη.που κλεινεις τα βλεφαρα σου και νιωθεις το κρυο μεσα σου.
τα συναιςθηματα συγκρουονται οπως τα αυτοκινητακια στο λουνα παρκ.μονο που ο οδηγος ειναι παντα ο ιδιος.ο εαυτος σου.
κοιμασαι πολυ.
αφυσικα πολυ.
αρνεισαι την πραγματικοτητα με τον δικο σου τροπο.
κρατας επαφες με τους ανθρωπους που ακομα δε σε κανουν να νιωθεις αβολα.
νομιζεις.
8υμαμαι ενα ξημερωμα ιδιο με το σημερινο,στη ζωη σου.
ηταν πριν 3 χρονια περιπου.
μονο που δεν ξυπνησες.γιατι δεν κοιμηθηκες ποτε.κι εκεινο το δωματιο που μισουσες.
η μικρη σου φυλακη.
το βλεπω στις σκεψεις σου πως το αποζητας παλι.
να μην ξεχασω να σου πω ποσο μου λειπεις οταν φευγω..ακομα και χωρις βαλιτσες

apousies

ειναι στιγμες που ολα τα στερεα πραγματα που εχεις στη ζωη σου φευγουν.
δεν φταις εσυ που δε τα κρατησες σφιχτα.ουτε που δεν εδωσες την πρεπουσα σημασια.δεν υπαρχουν πρεπει στις σχεσεις των ανθρωπων.
οι απουσιες ειναι κατι που πονανε.ακομα κι απο το σχολειο αν το παρουμε,ολοι καιγομασταν κυριως για τις απουσιες παρα για τους βαθμους.γι'αυτα τα πραγματα ανησυχουν οι μεγαλοι.
φευγει καποιος και σου μενεις ενα κενο.δεν ξερεις πως να το παλεψεις.στην αρχη δε μπορεις να το συνηδητοποιησεις κιολας.ειναι επειδη δεν το περιμενες?δε νομιζω,γιατι κι αυτα που περιμενουμε δεν τα συνηδητοποιουμε ευκολα.ισως δεν θελουμε.ισως παλι φταιει το γεγονος οτι εχουμε μεσα μας μια ελπιδα.οτι τα πραγματα θα αλλαξουν.
το χειροτερο μου ειναι οι απουσιες.
ολοι με φοβουνται σε αυτες.δεν μπορω να εκδηλωθω.να πω τι εξαλλου?
μια φορα μονο φωναξα θυμαμαι.κι αυτο γιατι,επρεπε να καταλαβουν πως οι απουσιες οι δικες μου δεν ειναι ιδιες με τις δικες τους.πρεπει να ζησουμε με αυτες.η ζωη προχωραει κι εμεις δε μπορουμε να μενουμε πισω.αναμνησεις.στιγμες.και παντα στο μυαλο μια εκφραση"δε προλαβα".
δε το δεχομαι.ουτε απο τον ιδιο μου τον εαυτο.καλο ταξιδι,δικο μου ταξιδι.

butterfly

Μικρη πεταλουδα , θες να πεταξεις.
Να νιωσεις ελευθερη.
Δεν εχεις ξεκαθαρο προορισμο.
Ποτε δεν ειχες.
Σου αρεσουν τα ταξιδια.Αυτο το ξερεις σιγουρα.
Οι αποστασεις που σου χαριζουν με τους αλλους ανθρωπους.
Η αποσταση ειναι ενα οριο διαφανο μα ξεκαθαρο.
Χωρος να αναπνεεις.
Δεν αφηνεις κανεναν να σε πλησιασει για πολυ.
Δεν τους φοβασαι!
θελεις να ζησεις,ομως ετσι κρατιεσαι εσυ ζωντανη.Με τις αποστασεις.
Πιστευεις πως θα καταλαβουν τη γυμνια της ψυχη σου.
Το αλλοκοτο εγω που εχεις ξεχασει καπου αναμεσα στα παιδικα σου χρονια.

Σε τραμπαλες και κουνιες.
Και φιλιες με εγκριση γονεων και κηδεμονων.
θεατρικο παιχνιδι ειναι η ζωη λες. Βλεπεις απο ψηλα.Παρατηρησεις απο αποσταση.Λες και δε ζεις αναμεσα τους.
Το εχεις μεσα σου και το κρατας για σενα.
Μονοπατι σου ειναι μονο τα αστερια.
Αυτα,που σε κανουν να κοιτας ψηλα.

Ομως κατι σε κραταει κατω ακομα.
Καηκες σιγα σιγα.Προοδευτικα.
Εδωσες τα χρωματα σου για να ζωγραφισεις με χαμογελα τις ζωες των αλλων.
Αυτο σε κραταει στη γη.

Στον ρεαλισμο μιας γρατζουνιας στον τοιχο.
-Που εχει καρφωθει στο μυαλο σου οπως εκεινο το φιλι.
Εκεινο το μωβ φιλι στα σκοταδια.
Που εμοιασε για μια στιγμη αληθινο.
Ονειρο ηταν.
Οχι σαν τους εφιαλτες που βλεπεις.

Κανεις δε σου κοψε τα φτερα.
Δε μπορει,ετσι γεννηθηκες.
Αναγεννηση απο σταχτες.
Ερχεται κατα καιρους κι εχει μωβ χρωμα αυτες τις μερες.
Σαν αποτομο ξυπνημα απο τα κρυα πλακακια.
Κλεινεσαι στο κλουβι σου να ανακτησεις δυναμεις.
Απο τις απουσιες.
Απομακρυνομαστε στις μοναξιες μας οταν τελειωσουν οι βολτες.
Ποιον ρεαλισμο εχεις να φοβηθεις αλλωστε οταν εισαι μονος?
Το πεταγμα σου μονο.

-Καλη σου νυχτα,ηλιαχτιδα,φιλια σαν τα αυριανα.
-Δε θα υπαρξουν.
-Εσυ να εισαι εκει.

Στο πεταγμα του ο καθενας παραλληρει

maria

φουξια ονειρα σε ροζ πιτζαμες
τα ματια της ετρεχαν σε παραλιες και νυχτερινες βολτες με το αμαξι
ετσι ειναι ο ερωτας
φευγει οπως το μαυρισμα του καλοκαιριου
κι εξω βρεχει

(8/1/07)

ame

τα ονειρα σου εφταναν ψηλα

και γκρεμιζονταν στ αστερια

τι κι αν ολα δεν ειναι καλα

8α ερθουν κι αλλα καλοκαιρια







αμεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε

πρωινα χαμογελα.αγγλιστι breakfast?

κοιμηθηκα αγκαλια με τη μουσικη σου.
τα ονειρα μου ειχαν χρωματα και χαμογελα.
ενας τελειως διαφορετικος κοσμος.τελειος.παραμυθενιος.
ποτε θα βγουμε για χορο?
να βαλω τις χορευτικες μου ικανοτητες να μου θυμισεις.
και να μην αργησω.





ενας ταξιτζης χτες μου ειπε πως ειναι πολυ κουραστικο το μυαλο να δουλευει συνεχεια(τελικα δεν ειμαστε λιγοι)και τι δε θα εκανε να σταματησει λιγο να δουλευει.ολα θα αλλαζαν τροχια για λιγο.δε θα ετρεχαν τοσο.κι εγω το σκεφτομαι μερικες φορες.



















κι ομως κατι τετοια πρωινα χαμογελα δε τα αλλαζω με τιποτα!
πρωινα χαμογελα.οπως λεμε ενα καλο πρωινο.σαν αυτα που αξιζαν την αγουροξυπνημενη φατσα μου να περιπλανιεται στις 6 καθε πρωι μεχρι το σαλονι της εστιας.no mushrooms and beans please.
breakfast
break fast.
anythin
και δε σε νοιαζει πια αν κρυωνεις.
ξαφνικα ηρεμησες.

:)

kalhnyxtes syllogh

ειναι εκεινες οι βραδιες που πεφτουν οι ευχες βροχη.
να μην ξεμεινουμε απο στιγμες
αυτο ευχομαστε.
δισταζουμε μερικες φορες.
ομως τελικα δε πρεπει.
κρατα με σφιχτα μια φορα.
μπορεις?
κι ασε με μετα να πεταξω με αυτη τη στιγμη αγκαλια...

παρκο

Μαυρο παπλωμα και ασπρα σεντονια

ασπρομαυρα ονειρα

δε μου αρεσει να με αγγιζουν

κι ομως εσυ κρατας τοσο ομορφες αποστασεις

κανεις δε ξερει

ουτε εμεις

περιεργοι καιροι

πως να εξηγησω
και γιατι να καταλαβεις

παρκο ειναι η ζωη μας

κι εχει φατσες αστειες

κι εχει λιμνες με κυκνους

κι εχει παιχνιδια

κι εχει χαμογελα

μη με ρωτας

κανε με να νιωσω ασφαλης

*

Ειναι κατι αισθηματικοι χειμωνες
που δεν εχουν ουτε βροχες ουτε χιονια
μονο κρυο.
Κι ομως αλλαζουν τοσο ευκολα με μια ματια ολα

αληθεια

Είναι τα φιλιά δωσμένα σ'αλλες αγκαλιές.
σε μάτια και μυαλά που λαμπυρίζουν τριγυρνούν.

tilt

trela neyra trela neyra

na mh sou ftaiei kaneis ki oloi mazi.

na mhn antexeis oute esena.

arxises ki esy na fwnazeis,pou sixainesai tis fwnes.

ti epa8a?
den antexw kanenan.
ki etsi opws paw de 8a mou meinei kaneis.
apolyth arnhsh omws.

opoios me brei na me ferei pisw.

kourasthka
fuck fuck fuck fuck

βρεχει,φυσαει,Σε ταξιδευει

Ειναι πετρινη η σιωπη μα ποσα λεει.
Ειναι καποιες μερες που ακους να φυσαει εξω και νιωθεις λες και φυσαει μεσα σου.
Σε ταξιδευει μακρυα.
Γινεσαι κι εσυ μια σταλα απο βροχη.
Που θα καταληξεις?
Σε ενα αυτοκινητο?
Σε ενα ματι?
Στο δρομο?
Οπου.
Τι σημασια εχει αυτο οταν μπορεις και ζωγραφιζεις πανω σε θολωμενο τζαμι η κανεις βολτες στη βροχη με τον αγαπημενο σου φιλο?
Περιπλανιεσαι,γινεσαι μερος στις ζωες αλλων ανθρωπων,αναμιγνυεσαι,μεσα στο αλκοολ δινεις χαρτινες υποσχεσεις και βαρυγδουπες συμβουλες.Που εσυ ποτε δεν κρατησες για τον εαυτο σου.
Κουκουλωμενη στο παπλωμα νιωθω ασφαλεια.
Λες και κανεις δε μπορει να με πειραξει εδω.
Εξω βρεχει και φυσαει πολυ.
Ο ηχος του αερα με κανει να θελω να φυγω μακρυα κι απο την αλλη να μην κουνησω βημα.
"ανησυχω πολυ για σενα,γινε καλα" μου ειπε.
Και να σουν η μονη που ανησυχει ρε Φ.,εγω να δεις....

Belle & Sebastian- Get me Away from Here I'm Dying

Ooh! get me away from here Im dying
Play me a song to set me free
Nobody writes them like they used to
So it may as well be me
Here on my own now after hours
Here on my own now on a bus
Think of it this way
You could either be successful or be us
With our winning smiles, and us
With our catchy tunes and words
Now were photogenic
You know, we dont stand a chance

Oh, Ill settle down with some old story
About a boy whos just like me
Thought there was love in everything and everyone
Youre so naive!
They always reach a sorry ending
They always get it in the end
Still it was worth it as I turned the pages solemnly, and then
With a winning smile, the poor boy
With naivety succeeds
At the final moment, I cried
I always cry at endings

Oh, that wasnt what I meant to say at all
From where Im sitting, rain
Falling against the lonely tenement
Has set my mind to wander
Into the windows of my lovers
They never know unless I write
This is no declaration, I just thought Id let you know goodbye
Said the hero in the story
It is mightier than swords
I could kill you sure
But I could only make you cry with these words

τωρα

ολα τα τωρα μοιαζουν χτεσινα.

γκρι
.

ουτε καν ασπρομαυρα.

Μοναχα για ενα βραδυ

Ποσα πραγματα θα θελαμε να πουμε σε καποιους και δεν ειπαμε ποτε?Ποσα θα θελαμε να κρατησουμε για παντα μυστικα κι ομως μαθευτηκαν?
Εκει που καθομαι και δεν κανω απολυτως καμια σκεψη,εκει νιωθω πως λυτρωνομαι,κι εκει ειναι που ερχεται ενα κρυο απο το πουθενα κι ολα αλλαζουν ροη.
Αρχιζουν παλι οι σκεψεις.Βασανο ισως πλεον.
Πως αλλιως να εξηγησεις ολη αυτη την αναλυση.
Αυτο το κρυο συμπορευεται με μια απουσια.
Οι δικες μου απουσιες εχουν γινει καρφια.
Αναρωτιεμαι τι ειναι αληθινο απο οσα ζω.
Ενα δωματιο ροζ με ξυλινο πατωμα.
Μοιαζει τοσο κοριτσιστικο που θα ουρλιαξω.
8υμιζει σπιτι ομως.
Αποφασισα να αφησω το χρονο να κυλησει.
Κι αυτος με ισοπεδωσε.
Παει καιρος τωρα.
Αλλα δε θελω να συνεχισει.
Πρεπει να αλλαξει αυτο.
Οι αντιδρασεις μου εχουν γινει αγνωριστες.
Ισοροπια σε τραμπαλα?
Παντα καποιος κερδιζει.
Αλλα παντα μετραει το αποτελεσμα κι οχι ποιος καθεται απεναντι σου.
Να παιζεις με τους κανονες του παιχνιδιου σε μεγαλωσαν.
Στρατιωτακι.
Φοβαμαι.
Πεφτω.
Στο κενο.
Τι λειπει?
ξεσκεπαστη κυκλοφορουσα στους δρομους κι αποψε

κοκκινο λαμπακι λεει φυγε μακρυα

Βοηθεια ψαχνω η μηπως οχι?
Στηριγμα?
Να πεσω πανω του να ξεχυθω.
Ποιος αντεχει?
Κανεις δεν εχει χρονο.
Στους αδυναμους προσφερουμε καρεκλα για να μην πεσουν.
Οταν εχεις ηδη πεσει τι σε σηκωνει?
Η επομενη πτωση που μοιαζει με το πιο ομορφο ονειρο.
Αυτο που δεν εχεις ζησει.
Το τρενο που θα μπεις καταλαθος.
Κι εκει εισητηριο θα ειναι το εγω σου.
Που κακως δεν το κλεινεις στο δωματιο.
Τιμωρια η προφυλαξη?
Ειναι τοσο κοντα δε μπορω να διακρινω να σου πω τη διαφορα.

Θυμαμαι μια ανοιξη.
Αποκλεισμενη και μικρη σε ενα νησι.
Περιπετεια για μενα να τριγυρνω μεσα στον αερα,κι ολοι να φοβουνται μη με παρει ο αερας.
Απο τοτε πηρα καποια κιλα.
Τωρα δε μπορω να πεταξω.
Αν και δε θα φοβοταν κανεις.
Αστειο,οι τοτε φωτογραφιες ειναι οι πιο φωτεινες που εχω.
Ωραια τα χρωματα της αθωοτητας.
Ποσο μαλλον της χαρας.

ti na sou pw

φαινεται ουρανε μπερδευεσαι κι εσυ.
κι εκει που βρεχει πετας μια αχτιδα.για να ελπιζει καποιος?ψευτη
ετσι ειναι αυτα.
μοιραια.

και πες μου τωρα κατι απλο.
γινεται να μπερδευτηκαμε και να μπηκαμε σε αλλο τρενο?
σε αυτο που μας τρεχει γρηγορα στο πουθενα?
και μου ειχα πει να προσεχω τις ταμπελες...
κριμα θα ηταν ομορφα

purple world

θα θελα να ζουσα σε εναν κοσμο μωβ.μαζι με λιγο σεπια.Και να ειχαν καποιες μερες soundtrack το Gymnopedie του Satie.Ο καθενας μας να ειχε ενα λαμπακι πανω του που να αλλαζε αναλογα τα συναισθηματα ή τις αναγκες του.Ωστε οι αλλοι να καταλαβαιναν καποια πραγματα πιο ευκολα.Sureal.Yes please.
Υπαρχουν πραγματα που με εμπνεουν κι αλλα που με εκνευριζουν επειδη ειναι τοσο μα τοσο μικρα.Μικρα τροπος του λεγειν.Ποτε μου δε μπορεσα να αναλυσω πολυ αυτα που με εκνευριζουν.Ισως τοτε αφηνομαστε πιο πολυ στο θυμο.8εματα επικοινωνιας κυριως.Ειναι περιεργο ποσο ευκολα κραταμε μεσα μας τα καλα και τα κακα ξεχνιουνται πιο ευκολα.Ειναι κριμα που συνηθως μετα απο λιγο καιρο ξεχναμε ολα οσα μας εφεραν σε μια κατασταση,κι αλλο τοσο το γεγονος οτι επαναπαυομαστε σε καταστασεις στασιμες.Αυτα που μας απογοητευουν ισως ειναι αυτα που εχουν μεγαλυτερο βαθμο δυσκολιας.Ισως φταιει το γεγονος οτι για να απογοητευτεις,φτανεις στο σημειο να πιστεψεις κατι παρα τα οποια ορια εχεις βαλει στον εαυτο σου.Γιατι μας δινει τοση ασφαλεια η στασιμοτητα?
It's not much about love that I understand.
Οταν εισαι σε αλλη πολη η αλλη χωρα ολα μεσα σου αλλαζουν.Τις ιδιες κινησεις,τις προσεχεις πιο πολυ.Τα ιδια πραγματα τα εκτιμας διαφορετικα.Εισαι κατω απο τον ιδιο ουρανο ομως δειχνεις διαφορετικη πλευρα του εαυτου σου.Λες και περνας εξετασεις τον εαυτο σου.Κι απο την αλλη,κοιτας καταματα τον εαυτο σου και του λες απελευθερωσου.Προσταγη μα και αναγκη ισως.
Don't judge a book by it's cover?Μα στο πισω μερος του εξωφυλλου λεει παντα την περιληψη....
Ομορφια....καλυτερη απο την εξυπναδα.Το εχει πει κι ο
Oscar Wylde.Κι αυτο γιατι η ομορφια δε χρειαζεται αποδειξεις...
how cool is that?
Αμπελοφιλοσοφιες ή φιλοσοφοσταφυλακια?Δεν εχει διαφορα,εξαλλου για ποιο λογο να κρινεις τι περναει απο το μυαλο μου?Μακαρι να ξυπνησει ο κοσμος απο την αλλη πλευρα μια μερα.Να περπαταει στα δικα του συννεφα για μια μερα ο καθενας...

re oust

θα μπορουσε να ειναι ταινια μικρου μηκους,οι μερες που περασαν.νιωθω πως με εχω χασει.αν με βρειτε φερτε με πισω.τα ματια μου τρεχουν και δε ξερω γιατι.χρειαζομαι κατι που δεν εχω.κι εχω πολλα που δε χρειαζομαι.ισως αν....δε ξερω τι θα με κανει να νιωσω αλλιως. ο χρονος ισως.γιαυτο λατρευω τα ρολογια μαλλον.ευτυχως δε με βλεπει κανεις.και μπορω να πεισω πως αυτα δε τα γραφω εγω αλλα καποιος αλλος που υποστηριζει πως ειμαι εγω.αρα μπορω να κλαιω,να δακρυζω,να βγαινω στη βεραντα μου και απο το πουθενα τα δακρυα να γινονται ενα με το χαλαζι που ηρθε απο το πουθενα.γιατι κανεις δε βλεπει.κι οταν δε βλεπει κανεις,μπορω να ειμαι εγω.Ο αγιος βαλεγδυνος χτυπησε κι αποψε την πορτα.Ποτε μου δε τρελαθηκα με αυτη τη μερα.Ειτε ημουν ερωτευμενη ειτε οχι.Σε διαφορες φασεις.Ισως επειδη......
το δωρο μου ξεχασες αγιε βασιλη....μια αγκαλια....8α περιμενω του χρονου....

Isws alla giati

Ισως περασει ο χειμωνας
Ισως υπαρχει η αγαπη μεθαυριο.
Ισως τα συννεφα γυρισουν απο τις διακοπες τους μαυρισμενα.
Ισως τα ονειρα δεν τα παρει ο αερας και δεν τα αρνηθει το φως της μερας.
Τι εχεις πιο ακριβο μεσα σου?
Χωρις εισητηριο πως θα πας ταξιδι?
Δε φταιει η φοβισμενη αγκαλια.
Ειναι που δε ξερεις μεχρι που φτανουν οι γραμμες του τρενου.
Ομιχλη σε γυαλινη πολη με ανθρωπους πετρινους.
Ψεματα καθρεφτες σε χαμογελα.
Τι τα φορας οταν η πιο καλη μασκα ειναι ο εαυτος σου?
Μη με ρωτας γιατι.
Γιατι αν βρω ολα τα επειδη δε θα εχω ουτε εισητηριο ουτε βαλιτσα.

Νυχτες πνιγμενες

Θελω να σου πω.για ολα οσα θυμαμαι.Οι συνειρμοι ειναι περιεργοι στο κεφαλι μου.Πριν λιγες ωρες με μαγνητιζε μια λαμπα στο δρομο.Περιμενα απειρες ωρες σε σταθμους και αλλες τοσες κρυωνα.Δε με ενοιαζε.Μου εφτανε να ερθω.Γιατι θα σε εβλεπα να χαμογελας.Ποσο καλα διαλεγουμε τους δολοφονους μας τελικα.Εκεινες οι βραδιες ειναι ποτισμενες με αγκαλιες πνιγμενες σε βοτκα.Σε ειχα ξεχασει.Η βροχη σε εφερε.Μην πινεις τοσο.8α πνιγεις.Κι ειναι κριμα.Οχι για τις χαμενες αγκαλιες,αλλα για τα ποταμια που τρεχουν οταν δεν εισαι δυνατος απο τα ματια σου.Οι πραξεις μας δε μας οριζουν.Αν μας οριζουν,τοτε εχασα το εγω μου σε εναν καθρεφτη κοντα στο γυμνασιο.Το εσπασα με εκεινα τα λιγα λογια που τοτε φανταζαν μεγαλα.
Αλκοολισμος.Βαρεσε καμπανακι μεσα μου.Και παντα θα βαραει.Σε εζησα.Οσο και να το αρνεισαι δεν αλλαζει.It turns you into monster.Ενα πιονι σε ενα παιχνιδι του εγω.Να ζεις σε ονειρα που το πρωι σου φερνουν πονοκεφαλο.Γινεται κουρελι κι η πιο ευγενικη ψυχη.Θυμαμαι.Οταν σε ειδα την πρωτη φορα φορουσα ενα κοκκινο μπλουζακι που ελεγε Go Away.Και εκατσες.Για να μου αποδειξεις πως οι απειλες μου ειναι τοσο αληθινες οσο και οι δικες σου.Οσο και η δικη σου αυτοπεποιθηση , η δυναμη.Τα βραδυα μετα τη δουλεια συνεχιζες να πνιγεσαι.Ηταν κοινο μυστικο.Οι φιλοι σου εγιναν φιλοι μου με μια ματια.Δεν ηξερα πως να σε βγαλω απο τη θαλασσα.Μα σου δωσα μπρατσακια.Τιποτα δεν ηταν αληθινο.Κυριως η ασχημη σου πλευρα που ειδα.Μπουκαλια ηταν.Σπασμενα γυαλια στην καρδια σου.Δε σε εχει φυλακισει τιποτα πιο πολυ απο τον εαυτο σου.Ουτε μια φωτογραφια στο αλμπουμ της ζωης μου.Ταξιδι ησουν οχι ανθρωπος.

Κερδισες

Μαλλον δε θυμασαι.

Αφησα ενα δακρυ μου σπιτι σου.

λεξεις #1#

αγαπη

ποτε μου δεν καταλαβα γιατι εχουμε μια λεξη πλεον για ολα τα supreme συναιςθηματα.

Για να προχωρας ομορφα στη ζωη πρεπει να κανεις συλλογη απο ομορφους ανθρωπους?

οχι κουκλες πλαστικες.

ανθρωπους.

απο αυτους που εχεις καιρο να δεις κι ομως ειναι σαν να μην περασε μια μερα.

απο αυτους που δυο λεξεις μονο σας ενωσαν.

απο αυτους που δινουν απλοχερα αγκαλιες και δε βαζουν φρενο στις σκεψεις.

απο αυτους που σε κανουν να νιωθεις ελευθερος.

ο εαυτος σου.

8α αρχισω να ειμαι κατα των λεξεων.

στα μεγαλα λογια ειμαι κατα ηδη.

αλλα μετα πως θα εκφραζομαι?

να ζωγραφιζω δε ξερω.

ποιος μας μαθαινει ολα οσα ξερουμε?

ποτε τελειωνει η εσωτερικη μοναξια?

οταν ερθει η αγαπη η συγεκριμενη που περιμενεις?πες μου που πουλαν καρδιες να σου παρω 2 να χεις και καβατζα.

γιατι η αγαπη ειναι συνδεδεμενη με το σχημα καρδιας?

Anazhthseis erythrhs konkardas

PSAXNW:
αγορι ηλικιας περιπου 20-22 που εθεαθη χτες κατα τις 21.30 στη σταση μετρο συνταγμα και κατεβηκε πανεπιστημιο.Για εναν πολυ συγεκριμενο λογο.Να του δωσω συγχαρητηρια για την κονκαρδα που ειχε στο τζακετ του."I LOVE OPA"
respect.

διαπερατη

ειναι ενα ονειρο που ερχεται και φευγει.
με βλεπω διαφανη και χωρις ορια.
μερικες φορες ακομα κι οταν ξυπναω αυτο συνεχιζει.
μικρη το εβλεπα ως εφιαλτη.τωρα....