*ஐ*

ποναει το στομαχι μου.δηλαδη οχι ολο.εκεινη η τρυπιτσα.την ονομασαμε παπακι.ετσι τωρα ποναει το παπακι μου.καιρο ειχε να γινει αυτο.ισως αυτο ηταν ενδειξη οτι μεγαλωσα η οτι εγινα λιγοτερο ευαιςθητη.ισως παλι συνηθισα να ταιζω το παπακι τα χαπια του και γι'αυτο με ειχε ξεχασει κι αυτο.δεν τους αντεχω τους ανθρωπους.οσο κι αν τους συμπαθω,αγαπω,8ελω κοντα μου.υπαρχουν στιγμες που δε τους αντεχω.δε μου φταινε αυτοι.απλα οι δικες μου ερωτησεις γεμιζουν τοσο το μυαλο μου και το μεσα μου που δεν εχω χωρο για τιποτα αλλο.και γιατι να εξηγω παντα τι νιωθω και τι συμβαινει?δικο μου ειναι.δε θελω να το μοιραζομαι παντα.κι ομως πως να εξηγησεις το αλλοκοτο σου ειναι?πως να πεις πως η μοναξια σου σε ισοροπει στα δυσκολα?πως να πεισω και εμενα.
απεχω απο πολλα συνειδητα.
αγκαλια με το ασυνειδητο μαλλον.
τι σημαινει ηδη?
ποτε προλαβε κι εγινε αργα?
γιατι ειναι αργα?
ποσο νωρις επρεπε να ειναι για να μην ειναι αργα?
ειδες τελικα που δε βρισκουμε απαντησεις.δεν ειμαστε ιδιοι.αν ειμασταν δε θα χρειαζομασταν ο ενας τον αλλο.
και κατι που μαρεσε,και σιγα σιγα το λατρευω.
"-οι πεταλουδες χρειαζονται παντα τα μωβ φιλια?
-οχι οι πεταλουδες χρειαζονται παντα μια πρασινη καμπια.Η αλλιως αυτο που η καμπια το λεει τελος,ο θεος το λεει πεταλουδα"


there's nothin left except dreamin.daydreamin.powerfull enough close to reality